Ο δρόμος
Στο δρόμο να χεις μάτια ανοιχτά και να κοιτάς ψηλά
Advertisment
Να κοιτάς εκεί από όπου ήρθες μοναχά
Τη γη να νιώθεις σπιτικό, προσωρινό, αλλοτινό
Στου φευγιού την αστραπή μεσουράνησες κ εσύ
Στην πλάση την παντοτινή γίνε φωτεινό κερί
Περπάτα και στον ουρανό άσε τους άλλους εδώ μα δείξε τους το πώς
Πως θα γίνει η κρίση σου ξανά φωτιά
Η βούλησή σου δυνατά θα λιώσει τα κενά κορμιά
Δείτε: Το Μονόγραμμα, του Οδυσσέα Ελύτη με την μαγική αφήγηση της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη
Advertisment
Δεν σέρνεσαι πια μονάχα πετάς
Τα σύννεφα σκιές που ξόρκιζες εχθές
Σήμερα ψηλά δεν αντέχεις να κοιτάς
Στύλωμα ψυχής και ο ήλιος σου μπροστά
Μόνο έτσι η ζωή μοιάζει αληθινή
Στο δρόμο να χεις μάτια ανοιχτά και να κοιτάς βαθιά
Πέρα από κοντά να νιώθει το μακριά
Τη σκέψη σου σα φυλακή ξεκλείδωσε όσο πιο νωρίς μπορείς
Διαβάστε ακόμη: «Αργοπεθαίνει…» από την Martha Medeiros
Ο κύκλος κλείνει και στη σκιά τα φαντάσματα πιάνουν δουλειά
Πλέκουν ανεπιστρεπτί τη πιο χρυσή σου φυλακή
Δώσε στην πνοή φτερά και κράτα τη φωνή σου μακριά
Η σιωπή θα κυβερνά μέχρι να κλείσουν τα κενά
Και από του Άδη το χαμένο φως να ανθίσει
Στον τόπο σου κοντά θα έρθει να καθίσει
Δώσε στο φόβο τη φωνή και κράτα την παντοτινή εσύ
Στο δρόμο να χεις μάτια ανοιχτά και να κοιτάς ψηλά
