Όταν χάνεσαι, να σε κοιτάς με τα δικά μου μάτια…
Έχω καιρό να γράψω για σένα, απορώ που δεν έχεις διαμαρτυρηθεί ακόμα. Ξέρεις με αυτό τον ιδιαίτερο, πρωτότυπο τρόπο που χρησιμοποιείς, όταν πιστεύεις πως πέρασες σε δεύτερη μοίρα, όταν θεωρείς πως απειλείσαι. Περίεργο για σένα, καθώς πληγώνεσαι εύκολα, γκρινιάζεις, και διεκδικείς, ζητάς πίσω, ό,τι θεωρείς πως στερείσαι. Αν και το νιώθω, πως έχει αρχίσει να σε ενοχλεί, ψάχνεις ήδη το λόγο που συμβαίνει αυτό. Πίστεψέ με, είναι τυχαίο, απλά συνέβη, δεν ξέρω γιατί, μάλλον έτυχε, ίσως δεν είχα το χρόνο. Σίγουρα είχα κίνητρο, καθώς εσύ είσαι η έμπνευσή μου, πηγή των ιδεών μου. Δεν το πιστεύεις; Ακόμα και τώρα; Μα δες, αναφέρεσαι παντού και στα πάντα.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από Dn / jk
Ξέρω, διαβάζεις και απορείς με την παρόρμησή μου, με την κρίση ειλικρίνειάς μου. Μα, ακόμα να με μάθεις; Έτσι είμαι εγώ, αυτό που νιώθω το γράφω, αυτό που σκέφτομαι το λέω. Ίσως, να πιστεύω πως σε έχω όντως αδικήσει, σε έχω παραμελήσει και να έχω την ανάγκη να απολογηθώ. Να σου δείξω πως δεν άλλαξε κάτι, είναι όλα όπως πριν, ήταν μόνο ένα μικρό διάλειμμα, μία μικρή αποχή. Είναι περίεργοι οι άνθρωποι, στο χω ξαναπεί. Μη νομίζεις, δεν διαφέρω πολύ.
Δύσκολο να καταλάβεις, βλέπεις, κρίνεις, αντιλαμβάνεται και λειτουργείς διαφορετικά. Μάλλον, γι’ αυτό με κέρδισες, με εντυπωσίασες τόσο, με έκανες να σε σέβομαι, να σε ξεχωρίζω, να σε εκτιμώ, να σε νοιάζομαι, να σε προστατεύω. Είσαι διαφορετικός, ξεχωριστός για μένα, ξέρεις, όπως το κόκκινο τριαντάφυλλο για τον μικρό πρίγκιπα. Τόση η αξία σου για μένα. Σου κάνει εντύπωση, ξαφνιάζεσαι με αυτό που διαβάζεις, κοκκινίζεις, αναστατώνεσαι, ίσως και να μπερδεύεσαι γι’ αυτό που βλέπεις. Είναι όμως η αλήθεια, η δική μου αλήθεια. Μπορεί να μην την ακούς συχνά, αλλά υπάρχει κι αυτή η πλευρά. Ξέρω, είμαι ιδιότροπη και δύσκολη με τα συναισθήματα μου, αλλά υπάρχουν, συγγνώμη που δεν στα δείχνω πιο συχνά.
Είσαι σπάνιος, δυσεύρετος για την εποχή μας, γι αυτό και σε ξεχωρίζω. Έχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο απέναντι στην ζωή, αντιλαμβάνεσαι αλλιώς την αγάπη, διαχειρίζεσαι με τον δικό σου τρόπο τις σχέσεις, πληγώνεσαι και γκρινιάζεις με το δικό σου στυλ, αξιαγάπητο για μένα. Χαμογελάς και αποδέχεσαι την κάθε κατάσταση, πεισμώνεις και παλεύεις για ότι μόνο εσύ θεωρείς σημαντικό, νιώθεις ανασφαλής και κρύβεσαι, μόνο στην αγκαλιά, με την οποία έχεις δεθεί, θυμώνεις και αντιδράς, όταν αδικηθείς και δένεσαι και προστατεύεις όποιον αγαπάς. Τόσο υπέροχος, ξεχωριστός, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, την δική μου καρδιά.
Εντυπωσιάζεσαι, δεν ξέρεις αν αναφέρομαι σε σένα. Αναρωτιέσαι, είσαι επιφυλακτικός, λιγάκι δύσπιστος. Μα, δεν εκπλήσσομαι, έτσι είσαι εσύ. Δεν μπορείς εύκολα να δεχτείς, πως για κάποιον είσαι μοναδικός. Πίστεψε το, είναι αληθινό. Αποδέξου το, αυτός είσαι εσύ! Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ξεχωριστός, μοναδικός, σπάνιος, εξαιρετικός, ένας δικός μου άνθρωπος, που έχει το δικό του μοναδικό βελούδινο κουτάκι.
Βλέπεις, συνεχίζω να έχω την τάση, τους μοναδικούς ανθρώπους να τους βάζω σε ιδιαίτερα κουτάκια στο μέρος της καρδιάς. Δεν ξέρω, σε ποια κατηγορία να σε βάλω, φίλος, κολλητός, αδερφή ψυχή, άλλο μισό; Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν έχει σημασία, αφήνω τις ταμπέλες για τους άλλους. Όλους αυτούς που προσπαθούν να καταλάβουν την σπάνια, ιδιαίτερη σχέση, που υπάρχει μεταξύ μας. Για μένα, αρκεί να είσαι εδώ!
“Όταν χάνεσαι, να σε κοιτάς με τα δικά μου μάτια, και τότε όλα θα είναι αλλιώς…”
- Μην φοβάσαι το παρελθόν, αν έχεις μάθει να κοιτάς μπροστά - 6 Ιουλίου 2017
- 5 μήνες μετά… - 26 Ιουνίου 2017
- Η αντίδραση που έγινε… πάθος - 11 Ιανουαρίου 2017
