Η ψεύτικη ανάγκη του ανήκειν
Από την γέννα σε σημαδεύει η ανάγκη της αποδοχής. Κάποιος σε υποδέχεται και κάτι σου μαθαίνει. Το λένε συνήθως γονείς. Στην πορεία δεσμεύεσαι με αυτή την ανάγκη και για λόγους επιβίωσης διαλέγεις ομάδες.
Advertisment
Ακούς συγκεκριμένη μουσική, έχεις ένα συγκεκριμένο τρόπο να ντυθείς, συγκεκριμένους ανθρώπους να επικοινωνήσεις, συγκεκριμένα βιβλία να διαβάσεις, συγκεκριμένα χαμόγελα να μοιράσεις, συγκεκριμένα φαγητά να φας, συγκεκριμένο χώρο για να κινηθείς.
Ακόλουθος της μόδας και της επιφάνειας, ενισχύεις την οικονομία πάνω στα πρότυπα που σε χειραγώγησαν να πιστεύεις πως είναι αυτά που χρειάζεσαι για να αρέσεις. Όλα περασμένα σε κουτάκια γιατί αυτό σου έμαθε η κοινωνία πως λέγεται προσωπικότητα.
Για να σε αποδεχτούν πρέπει κάπου να κλίνεις. Προς κάποια κατεύθυνση. Αλλιώς δεν ξέρεις τι είσαι. Δεν ξέρεις ποιος είσαι. Ουσιαστικά, κάνεις επιλογές για να καθορίσεις την θέση σου μέσα στον κόσμο. Μα είναι αυτές οι επιλογές τελικά που σε τυφλώνουν απέναντι του.
Advertisment
Βλέπεις, όταν κλειδώνεις την ψυχή σου σε μικρόκοσμους κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πραγματικά υποσυνείδητα επιθυμείς. Δεν βρίσκεις τη θέση σου μέσα στον κόσμο μα καθορίζεις τον κόσμο μέσα απο την θέση σου.
Διαβάστε επίσης: Να φεύγεις και να τολμάς
Με το να επαναπαύεσαι σε μια εικόνα που πιστεύεις πως προσδίδει στην προσωπικότητά σου, χάνεις την πραγματική σου ταυτότητα και δημιουργείς φοβίες. Φοβίες που σου μαραζώνουν την ύπαρξη και σου δημιουργούν το αίσθημα της μοναξιάς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται ως μάστιγα της εποχής.
Περνάς τη ζωή σου ακολουθώντας μια εικόνα που δημιούργησαν άλλοι για σένα. Περνάς τη ζωή σου προσπαθώντας να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες εκείνων που αγαπάς αγνοώντας το γεγονός πως μπορείς να αγαπήσεις μόνο ως εκεί που φτάνει η αγάπη για τον εαυτό σου. Όλα στον βωμό μιας προσωπικότητας που χτίζεται απο ξένους παράγοντες.
Ακόμα και αν τελικά καταφέρεις να κρατήσεις τα πολυπόθητα χαρτιά ενός πανεπιστημίου, ακόμα και αν έχεις μια σχέση που μοιάζει ουτοπική στα μάτια τρίτων, εσύ νιώθεις κενός. Βλέπεις, η κλωνοποίηση και η τόσο μεγάλη προσπάθεια που κάνεις για να ανήκεις κάπου φέρνει πάντα ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα απο αυτά που επιθυμείς.
Η ουσία βρίσκεται στο να αφεθείς στη ζωή. Να την αφήσεις να σε παρασύρει σε όλους τους κόσμους, σε όλα τα πιστεύω, σε όλες τις μουσικές. Να γνωρίσεις όσα πιο πολλά προλαβαίνεις. Σαν ένας νομάς στο πανεπιστήμιο του δρόμου. Σαν ένας άνθρωπος συνηθισμένος να πορεύεσαι χωρίς ετικέτες. Να κάνεις συνέχως ερωτήσεις και να μην αλλοτριώνεσαι σε μια ζωή που σου απομυζά και την τελευταία ρανίδα του ρέοντος αίματος σου.
Η ουσία βρίσκεται στο να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου σε όλα εκείνα που σε ενοχλούν, χωρίς να γίνεσαι ανόητος κριτής στις ζωές των άλλων. Να κατανοείς πως όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες φοβίες με τις δικές σου. Πως όλοι οι άνθρωποι κάποιον αγαπούν, κάποιον έχουν χάσει και κάπου θέλουν να πιστέψουν.
Να μην φοβάσαι να προσπαθείς για τα δικά σου θέλω και ακόμα και αν πραγματικά δεν γνωρίζεις τι είναι αυτό που θες να μην φοβάσαι να εκτεθείς πάνω σε αυτή την συνειδητοποίηση. Η βουτιά στην αποτύχια είναι το πρώτο σκαλί της ευδαιμονίας.
Έστω και για μια φορά στην ζωή σου να ξεμείνεις. Να ξεμείνεις και από λεφτά, και από σχέσεις, και από όνειρα, και από φίλους, και από ασφάλεια. Να πιάσεις πάτο. Να μην έχει παραπέρα κανέναν ορίζοντα. Να νιώσεις πως σου ξεριζώνουν τα μάτια. Να μείνεις μόνος με την ανυπαρξία σου. Έστω για μια φορά να γίνεις ένα με το τίποτα. Εκεί θα δεις και θα καταλάβεις πως οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν απ’τον πόνο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί σταματούν να πιστεύουν πως είναι πολλά περισσότερα απο αυτό.
- Άλφρεντ Άντλερ: «Οι μόνοι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν γνωρίζουμε πολύ καλά» - 7 Νοεμβρίου 2019
- Συμβιβάσου λίγο, μεγαλώνεις. Ή και όχι - 24 Οκτωβρίου 2018
- Σχέσεις αγάπης ή σχέσεις ανάγκης; - 5 Ιουλίου 2018
