Χειμώνιασε
Το να ζεις σε χωριό για κάποιους είναι ανιαρό μα για άλλους δώρο της ζωής. Μπορεί να μην έχει την έντονη ζωή και τις νυχτερινές επιλογές της πόλης αλλά σου προσφέρει καθαρό αέρα και ηρεμία. Το να εργάζεσαι με την γη και να βλέπεις την άνοιξη και αργότερα το καλοκαίρι τους κόπους της εργασίας σου που έκανες τον χειμώνα, όσο κουραστικό και να είναι, η αξία του είναι ανεκτίμητη.
Advertisment
21:00… Αποφάσισα να πάω μια βόλτα χωρίς να έχω βάλει χρονικό όριο. Θα βγω και ότι ώρα γυρίσω στο σπίτι. Βγήκα από το σπίτι μου που είναι στην άκρη του χωριού. Το αμάξι μου το άφησα εκεί και ξεκίνησα με τα πόδια για την πλατεία του χωριού στο καφέ που συχνάζω. Δεν είναι μακριά, περίπου στο ένα χιλιόμετρο απόσταση είναι. Τις τελευταίες μέρες έβγαλε ψύχρα. Καθώς περπατάω συναντώ ανθρώπους με τα πόδια που έχουν τα μπουφάν τους κλειστά μέχρι πάνω. Τους έχει πιάσει ένα ρίγος. Τώρα από τη ψύχρα είναι; Από τη σκέψη πως θα ζεσταθούν και αυτό το χειμώνα είναι; Μόνο αυτοί το γνωρίζουν.
Διαβάστε επίσης από τον Άγγελο Παπαντωνίου
Advertisment
Έφτασα στην πλατεία του χωριού. Από ψηλά αν την δεις είναι μακρόστενη, περίπου διακόσια μέτρα μήκος και 20 μέτρα πλάτος. Μοιάζει σαν με ιππόδρομο των αρχαίων χρόνων. Σου έρχεται η σκέψη ότι θα ακούσεις τα πέταλα των αλόγων πάνω στην άσφαλτο και την έναρξη του αγώνα. Τα σπίτια γύρω από τη πλατεία μοιάζουν σαν τις κερκίδες που ο κόσμος επευφημεί τον αναβάτη που έχει επιλέξει που θέλει να βγει νικητής και επιδοκιμάζει και βωμολοχεί τους άλλους. Μέχρι που περνάει ένα μηχανάκι με θορυβώδεις εξάτμιση και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.
00:00… τελείωσε η βόλτα μου. Από κάθε σπίτι, όπως και στο δικό μου, βγαίνουν καπνοί από τις καμινάδες. Ένα ελαφρύ αεράκι σπρώχνει τους καπνούς προς το κάτω στο δρόμο λες και έχει πιάσει ομίχλη, αν δεν ήταν η μυρωδιά του καμένου ξύλου θα πίστευες όντως ότι έπιασε ομίχλη.
Στην μέση του χωριού υπάρχει μια γέφυρα που από κάτω του περνάει ο Όλγανος ποταμός. Λίγο νερό έχει πλέον. Αν σταθείς σε κάθε άκρη της γέφυρας βλέπεις αρκετά σπίτια τα οποία ξεχωρίζουν ποια έχουν ανάψει τζάκια και ποια λέβητες. Πολύ ωραία εικόνα. Ένα από τα καλά του να ζεις σε χωριό.
Έφτασα στο σπίτι. Πάω και εγώ με τη σειρά μου να τροφοδοτήσω τον λέβητα με ξύλα για να έχουμε ζέστη όλο το βράδυ. Παράλληλα έχουμε και το τζάκι αναμμένο. Τρία ξύλα μέσα να σιγοκαίνε και οι φλόγες τους να χορεύουν με ακανόνιστο ρυθμό. Πιο πολύ για παρέα καίει παρά για τη ζέστη του. Κοιτώντας τις φλόγες ταξιδεύεις, ηρεμείς. Κάνεις σκέψεις που δεν σου έρχονταν όλη μέρα.
Σε κάνουν να θέλεις να γράψεις κάποιες στιγμές της ημέρας σου στον υπολογιστή παρέα με ένα ποτήρι κρασί και να τις μοιραστείς με γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους. Να έχεις βάλει ένα μαξιλάρι στο πάτωμα του σαλονιού και να κάθεσαι δίπλα ακριβώς από το τζάκι και να ακουμπάς το ποτό σου πάνω στο μάρμαρο. Τότε είναι που σου έρχεται και ο τίτλος:«Άρωμα χειμώνα»!
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
