Μια αληθινή και μακροχρόνια σχέση… από μέσα!
Γράφει η Μαρία Λ.
Advertisment
Έχω ζήσει μαζί μ’ αυτόν τον άνθρωπο-τον άνθρωπό μου, όπως τον νιώθω πλέον-σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια… Έχω νιώσει γι’ αυτόν τόσα πολλά… Έχω γελάσει μαζί του πολύ… Έχω κλάψει στο πλάι του πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο… Μ’ έχει φιλήσει μερικές φορές τόσο γλυκά λες και τα χείλη του είναι από μέλι… Κολλάνε πάνω στα δικά μου τόσο απαλά που θέλω να μην ξεκολλήσουν ποτέ.
Έχουν υπάρξει φορές που τον κοιτάω και ταξιδεύω… σαν εκείνες τις φορές που μου λέει εκείνος: «Είσαι πολύ όμορφη, τόση ώρα δεν άκουγα τι έλεγες» και τότε θέλω απλά να λιώσω… Νομίζω πως αν υπήρχε ένα λεξικό συναισθημάτων θα ήξερα τι σημαίνουν όλες οι λέξεις… αυτός θα μου τις είχε μάθει… Έχω αισθανθεί τα πάντα γι’ αυτόν… αμηχανία στην αρχή, επιφυλακτικότητα, έρωτα στη συνέχεια, θαυμασμό, λατρεία, αυτό που βλέπεις το πρόσωπο του άλλου και λιώνεις, χάνεσαι, αρκετές φορές ακόμη και τώρα ζήλεια, μα πάντα εκτίμηση και σεβασμό για όλα αυτά που είναι και όλα όσα έχει καταφέρει…
Δεν επιλέγεις αυτόν που θα αγαπήσεις
Advertisment
Έχοντας νιώσει και βιώσει όλα αυτά τόσο εγώ όσο κι εκείνος προέκυψε πολύ ομαλά και όμορφα μια βαθιά κι αληθινά αγάπη… Είναι η στιγμή που δε θέλω κανένας να μου κλέψει αυτό που έχω… Ό,τι και να γίνεται γύρω μας κι ανάμεσά μας εγώ έχω πάντα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου μια πάγια πεποίθηση… πως είμαι μαζί μ’ έναν άνθρωπο, που είναι πολύ βαθιά και αληθινά ριζωμένος μέσα μου, χαραγμένος σε όλο μου το είναι, φυλαγμένος στις πιο δυσεύρετες κρυψώνες της ψυχής μου.. Κι η σκέψη αυτή μου δίνει δύναμη, μ’ αφήνει και με ωθεί να ταξιδεύω, μου δίνει πρόσβαση στα πιο μαγικά όνειρα.
Κι έχει φτάσει μετά από τόσα χρόνια μια στιγμή, που σκέφτομαι: «Τι άλλο μου μένει τώρα να αισθανθώ; Τα ξέρω πια όλα γι αυτόν. Τι άλλο να μάθω; Τι άλλο ν’ ανακαλύψω; Τι άλλο να ζήσω μαζί του;» Αλλά παράλληλα νιώθω ακόμη ερωτευμένη, δεν έχω ξενερώσει, δεν έχω κουραστεί… Σκεφτόμουν για μέρες τι μου συμβαίνει, μήπως φταίει η απόσταση, μήπως φταίει η συνήθεια, μήπως φταίει η ρουτίνα, μήπως, μήπως… Τι είναι ακριβώς αυτό που νιώθω; Και τελικά το ανακάλυψα…
Αυτό που συνέβη είναι πως νιώθω ότι έχω φτάσει σ’ ένα τέλμα… Σ’ ένα ωραίο τέλμα… Βλέπω τη σχέση μας σαν ένα σπίτι που χτίσαμε μόνοι μας… Ξεκινάς, φτιάχνεις τα θεμέλια, επιλέγεις τα υλικά που θα χρησιμοποιήσεις ώστε να γίνει όσο πιο γερό κι ωραίο μπορεί, κάνεις λάθη, τα διορθώνεις, κάποια πράγματα δεν τα γνωρίζεις και τα μαθαίνεις, αγοράζεις τα έπιπλα που θα σου ομορφαίνουν την καθημερινότητα, το κοσμείς με τα στολίδια του γούστου σου… Κι όταν τελειώσουν όλ’ αυτά, ξεχνάς την κούραση και το μόνο που μένει είναι ν’ απολαύσεις τη ζεστασιά και την ασφάλεια που σου παρέχει αυτό το σπίτι…
Έτσι και σε μια σχέση… ξεκινάμε από το μηδέν, σιγά σιγά βάζουμε τα θεμέλια, κτίζουμε πάνω σ’ αυτά και τέλος δεν έχει μείνει τίποτε άλλο να κάνουμε παρά ν΄απολαύσουμε όλα όσα μας δένουν και να δεχτούμε όλη τη ζεστασιά, την τρυφερότητα, τη σιγουριά , την ασφάλεια, τη γαλήνη που μας παρέχει πια αυτή η γερή, αληθινή, δική μας σχέση… Και φυσικά όπως αλλάζουμε τη διακόσμηση του σπιτιού μας συχνά για ν’ ανανεωνόμαστε, έτσι πρέπει να κάνουμε μικρά, καινούρια, διαφορετικά πραγματάκια συχνά στη σχέση μας για να ξαναερωτευόμαστε, να συνεχίζουμε την πορεία μας, το ταξίδι μας προς το όνειρο, προς το μαγικό και το αιώνιο…
