Η αντίδραση που έγινε… πάθος
Έχεις σκεφτεί κι εσύ πως δεν ταιριάζουμε καθόλου; Είμαι σίγουρη πως η απάντηση θα είναι θετική. Κάποιες φορές το βλέπω στα μάτια σου, στις εκφράσεις σου, στις αντιδράσεις σου. Περίεργη που είναι η ζωή! Φέρνει κοντά τους ανθρώπους, κάτω από τόσο περίεργες συνθήκες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να υπάρχουν πολλά κοινά, χωρίς να υπάρχει κοινή πορεία. Κάπως έτσι ήρθαμε κοντά κι εμείς. Ίσως για αντίδραση, ίσως από εγωισμό, σίγουρα χωρίς δεύτερη σκέψη, ίσως από επιθυμία, σίγουρα δίχως άλλη επιλογή. Ίσως να ήταν μοιραίο, ίσως το κάρμα μας, να το χρωστούσε. Ίσως όλα να ήταν υπέρ μας και απλά να μας οδηγήσουν στο “μαζί”. Μπορεί απλά να είναι ένα ταξίδι, αυτό δεν είναι που μετράει πιο πολύ; Ποιος νοιάζεται για τον προορισμό;
Advertisment
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Δεν είμαι όμως από αυτούς. Αξίζει η προσπάθεια και η μαγεία της για μένα. Οι πρώτες στιγμές αμηχανίας, το πρώτο άγχος, το πρώτο καρδιοχτύπι, το πρώτο φιλί, η πρώτη νύχτα μαζί. Όλα αυτά τα καινούργια που θα κάνουμε μαζί, και θα είναι τόσο διαφορετικά και μέσα στην ένταση και τον ενθουσιασμό. Είναι ωραία η αρχή, έχει μία μαγεία, είναι γεμάτη αστεροσκονη.
Διαβάστε επίσης από Dn / jK
Advertisment
Εξάλλου, τι πειράζει που δεν μοιάζουμε καθόλου; Αυτό είναι και το μαγικό. Θα μπορούσα να σκεφτώ το συνηθισμένο κλισέ “τα ετερώνυμα έλκονται”, αλλά δεν πιστεύω καθόλου σε αυτό. Είναι μία ψευδαίσθηση που μας έχουν δημιουργήσει, για να δικαιολογούνται τα λάθη μας και να παίρνουμε θάρρος να κάνουμε μεγαλύτερα. Μια αρκετά καλή δικαιολογία, ώστε να μην προσπαθούμε και να τα περιμένουμε όλα από την τύχη, την μοίρα, το πεπρωμένο. Ίσως να είναι καλύτερα, λοιπόν, που δεν μοιάζουμε. Θα μπορέσει να σπάσει ο ένας την ρουτίνα του άλλου, να τραβήξουμε δρόμους διαφορετικούς από τους συνηθισμένους, να δούμε κόσμους διαφορετικούς, να ξεφύγουμε από την μιζέρια μας.
Θέλει προσπάθεια, θέλει διάθεση, πάθος, ένταση, επιθυμία, όρεξη και θάρρος να εγκαταλείψεις μία ζωή που με τόση τέχνη έχτιζες, και να ακολουθήσεις τα βήματα κάποιου άλλου, ίσως να είναι μεγαλύτερα και να πρέπει να τρέξεις πολύ, ίσως μικρότερα και να μην σε χωράνε. Που ξέρεις, μπορεί στην πορεία να σου αρέσει, να σου ταιριάζει. Αν δεν κοπιάσεις, αν δεν ρισκάρεις, πώς θα το μάθεις; Μην ξεχαστείς όμως και χαθείς στον κόσμο του, θα πρέπει να ταξιδεύει, που και που, κι αυτός στο δικό σου. Αν όχι, αυτό το λένε αλλαγή. Δεν είναι το ίδιο. Υπάρχει διαφορα. Άλλο κάνω ταξίδι και μαθαίνω τον κόσμο σου, αγαπώ τις συνήθειες σου και τις απολαμβάνω μαζί σου, κι άλλο αφήνω την ζωή μου και γίνομαι η ουρά σου. Είναι ωραίο το διαφορετικό, το αλλιωτικο, όταν δεν μας αλλάζει, δεν μας πνίγει.
Ήταν μοιραίο, μάλλον να σε γνωρίσω, για να δω με άλλο μάτι, το διαφορετικό. Καταλαβαίνω, πόσο διαφορετικά ζούμε, πόσα κοινά έχουμε και πόσα μας χωρίζουν. Μου αρέσει όμως το ταξίδι στον κόσμο σου, στην ρουτίνα σου, αλλά μ’αρέσουν και οι βουτιές που κανείς στον δικό μου. Ίσως τελικά να ήταν μία αντίδραση για το καλό μας. Μία ωραία αλλαγή. Δεν ξέρω, πώς αλλιώς να το ονομάσω, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν χρειάζομαι ετικέτα, ταμπέλα, κάποιο ειδικό ή γενικό προσδιορισμό.
Είναι ένα αγνωστο, ιδιαίτερο ταξίδι, δεν το περίμενα, δεν ξέρω αν το επέλεξα συνειδητά, ίσως και όχι. Καθώς το σκέφτομαι καλύτερα, δεν το επέλεξα, αντίδραση κι εγωισμός ήταν στην αρχή. Ποτέ, δεν μου αρέσε να μου απαγορεύουν, να μου στερούν την επιλογή, να με υποτιμούν. Επιπόλαιη αντίδραση, που εξελίχθηκε σε επιθυμία και παθος. Έτσι λοιπόν, θα το ζήσω, θα το απολαύσω και όπου βγει. Που ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να σε μάθω, τόσο καλά, ώστε να βρούμε και πολλά κοινά.
- Μην φοβάσαι το παρελθόν, αν έχεις μάθει να κοιτάς μπροστά - 6 Ιουλίου 2017
- 5 μήνες μετά… - 26 Ιουνίου 2017
- Η αντίδραση που έγινε… πάθος - 11 Ιανουαρίου 2017
