Μονολογώντας για το χρώμα
Αχ αυτό το χρώμα!
Αυτό που παίζει με το φως σαν ένα ξένιαστο παιδί
Ως πότε; Μέχρι τότε.
Και αν το τότε δεν έρθει ποτέ;
Τότε, ποτέ δεν θα δεις.
Advertisment
Μα ήδη, δεν βλέπω, είμαι τυφλός.
Μα δεν έχεις ψυχή;
Σαν να’ χεις δίκιο. Με τα μάτια της ψυχής…
Χμμ…πως δεν το σκέφτηκα…
Μήπως δεν έχω ούτε ψυχή;
Όχι δεν είναι δυνατόν! Θα το’ νιωθα
Μα αφού ελπίζω, ονειρεύομαι, Τάχα πως θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά;
Ωχ ειλικρινά μπερδεύτηκα. Ίσως ευτυχώς που δεν βλέπω.
Πως θα μπορούσα να ξεχωρίσω τόσα χρώματα;
Ποιο να ευνοήσω και ποιο να αδικήσω:
Ίσως δεν είναι θέμα δίκαιου.
Και τότε τι είναι;
Ποιο να αποδεχτώ και ποιο να απορρίψω;
Τι δίλλημα.
Κουράστηκα.
Να ζητήσω βοήθεια από που;
Μα από το φώς!
Αυτό που γέννησε όλα τα χρώματα στους ανέραστους γάμους του με τα δύο μου μάτια.
Μήπως εννοώ τους άτυχους γάμους: Τους γάμους που δεν ευδοκίμησαν; Που δεν καταξιώθηκαν; Που προδόθηκαν;
Advertisment
Λοιπόν. Αρκετά!
Τα χρώματα πρέπει να είναι 7.
Και αν δεν είναι έτσι, κακώς.
Γιατί; Γιατί έτσι μ αρέσει. Μ’αρέσει το 7.
Θα ήθελα όμως το 7ο να είναι το μαύρο. Και ας μην είναι χρώμα.
Με τον όρο το 1ο να είναι πάντα το άσπρο. Έτσι για αντίθεση.
Και τα υπόλοιπα να είναι της ντροπής, της θλίψης, του πόνου, του φόβους, της ενοχής.
Αν ξέχασα της χαράς;
Ας μπει στην θέση του μαύρου. Δεν θα με πειράξει και τόσο. Τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν.
Αν ενωθούν με όποια εκλεκτική συγγένεια θέλουν! Και ας κάνουν ότι θέλουν!
Ειλικρινά δεν θα με πειράξει καθόλου. Αλήθεια πως τολμώ και το κάνω αυτό;
Ίσως Περπατώ πέραν της λογικής.
Μα είναι τόσο στενή η λογική; Θεέ μου με πνίγει.
Είναι τόσο τυφλή; Δεν βλέπει;
Σκέφτομαι αν της μοιάζω…
Τουλάχιστον ας δει τις αντιθέσεις, ίσως μου μοιάζει πιο πολύ.
Τώρα νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω κάποιον.
Είναι μέρα ή νύχτα;
Ίσως έτσι επιτέλους ησυχάσω.
- Γέμισε τα κενά σου με τα ιδανικά συστατικά που έχεις μέσα σου - 20 Φεβρουαρίου 2018
- Η ευτυχία του «τώρα» - 14 Απριλίου 2017
- Γιατί μπορώ! – από την Χριστίνα Μανιατάκου - 3 Απριλίου 2017
