Οι μυρωδιές των αναμνήσεων δεν χάνονται ποτέ

Οι μυρωδιές των αναμνήσεων δεν χάνονται ποτέ Ήταν πάντα έκδηλο το ενδιαφέρον μου για την τέχνη της αρωματοποιίας. Προσπαθούσα μυρίζοντας και διαβάζοντας να κατανοήσω

Οι μυρωδιές των αναμνήσεων δεν χάνονται ποτέ

Οι μυρωδιές των αναμνήσεων δεν χάνονται ποτέ

Ήταν πάντα έκδηλο το ενδιαφέρον μου για την τέχνη της αρωματοποιίας. Προσπαθούσα μυρίζοντας και διαβάζοντας να κατανοήσω το ιδιαίτερο αλφάβητο των αρωμάτων. Αυτό όμως που με γοήτευε περισσότερο ήταν η δύναμη της οσφρητικής μνήμης. Ποιητές, φιλόσοφοι και λοιποί επιστήμονες, ανέκαθεν, βάλλονταν να εξηγήσουν το πώς μυρωδιές και αρώματα διεγείρουν τις αισθήσεις άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά.

Advertisment

Διαβάστε επίσης από τη Μαρία Πράπα


Διαμέσου της όσφρησης, τα αρώματα περνούν στον εγκέφαλό μας, ενεργοποιούν το νευρικό μας σύστημα ελευθερώνοντας ορμόνες ικανές να επηρεάσουν τον ψυχισμό μας μέσα σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Και κάπου εκεί ξεκινούν ‘’τα ωραία’’. Είναι το σημείο όπου το μυαλό συνειδητοποιεί ότι το παιχνίδι της γοητείας δεν αποτελείται μόνο από λόγια και πράξεις, μα κι από μυρωδιές της φύσης που κάθε άνοιξη μας κάνουν πιο ονειροπόλους.

Ποιος μπορεί να λησμονήσει το άρωμα του ροδόξυλου; Του λεμονανθού; Το αρωματικό τσάι και το μπαχάρι; Ή μυρωδιές προσωπικές που καθιστούν τις εικόνες και τα βλέμματα ασήμαντα. Είναι καθηλωτική η ισχύς των αρωμάτων. Κάποιες μυρωδιές αποτελούν πραγματικά οσφρητικά αρχέτυπα ικανά να μιλήσουν στο υποσυνείδητό μας με τρόπο που ξεπερνά σε πειστικότητα και ευγλωττία τις πιο όμορφες λέξεις.

Παιχνίδια του μυαλού που αναμοχλεύουν θησαυρούς της μνήμης αμέσως μόλις μια μυρωδιά χαϊδέψει τη μύτη μας. Υποσυνείδητα λοιπόν, αρχίζει το οσφρητικό ταξίδι σε τόπους συνυφασμένους με την παιδική μας ηλικία. Μυρωδιές κυριακάτικων οικογενειακών συνευρέσεων που μαζί τους μεγαλώσαμε. Το άρωμα μιας αγκαλιάς που κάποτε μας ζέστανε. Το άρωμα της πρώτης φθινοπωρινής βροχής που διέκοψε το παιχνίδι ή κι εκείνο της καλοκαιρινής ανεμελιάς, τότε που καθισμένοι ανάμεσα στις ροδιές, μες στην ακινησία του μεσημεριού, ο αέρας ερχόταν φορτωμένος με τις μυρωδιές του πεύκου και της θάλασσας και μπερδευόταν με την φρεσκοφυτεμένη λεβάντα. Αυτές οι αναμνήσεις δεν θα χαθούν ποτέ. Θα τις ζούμε ξανά και ξανά κάθε φορά που θα φυσάει λιγάκι. Τελικά, έχουν ψυχή τα αρώματα.

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

«Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα εγώ να γίνω» | Καρλ Γιουνγκ
«Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει» | Γ. Ρίτσος
Οι πιο «τρομακτικές» μάσκες είναι εκείνες που δεν φαίνονται...
Η ζωή δεν φοράει φίλτρα, δεν στολίζεται για να πάρει like, δεν κάνει giveaway τον χρόνο της

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση