Photo: Author/Depositphotos
«Πώς να γίνετε ευτυχισμένοι με πέντε απλά βήματα». «Δώδεκα έξυπνοι τρόποι για να αγγίξετε την ευτυχία!». «Χαμόγελο τώρα! Τριάντα εννέα και μία συμβουλές για ζωή χαρισάμενη». «Πως σε εικοσιτέσσερις μέρες θα γίνεται ένας ευτυχισμένος άνθρωπος». Τα διαβάσαμε μια, τα διαβάσαμε δυο και σας ευχαριστούμε πολύ για την ευγενική σας χορηγία μετάδοσης γνώσεων, αλλά δε θα πάρουμε άλλο. Ξέρω πως κάποιοι θα θιχτούν με αυτό και θα υπερασπιστούν τους εαυτούς τους με το εξής κλισέ «Χαίρομαι να εμπνέω τους ανθρώπους, να εμψυχώνω και να δίνω δύναμη μέσα από τέτοιου είδους τεχνικές», αλλά επειδή είμαι ήδη ένα κλικ μπροστά από εσάς, θα σας πω το εξής. Αφήστε τα ψόφια και τουλάχιστον πείτε ειλικρινά «Δίνω εύκολη τροφή στον κόσμο, μασημένη, αυτό πουλάει, εγώ κερδίζω και ίσως ένας δύο πιστέψουν σε κάτι». End of story.
Advertisment
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Η ευτυχία είναι ζήτημα προσωπικό φίλοι μου αγαπημένοι και για να είμαι κι εγώ ξεκάθαρη και τίμια απέναντί σας, σας λέω εξαρχής πως θα σας εκφράσω ταπεινά τη γνώμη μου και μόνο. Ένας άνθρωπος γεννιέται σε αυτόν εδώ τον κατά τα άλλα μάταιο, μα πανέμορφο κόσμο προκειμένου να εκπληρώσει ένα σκοπό, ή και πολλούς –δε θα τα χαλάσουμε εδώ- και παρόλο που είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά, άλλοι βγαίνουν πιο λαχταριστοί, άλλοι πιο αφράτοι, άλλοι πιο ζουμεροί και άλλοι απλά γλυκόξινοι. Είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας! Ακριβώς αυτό αποτελεί από μόνο του ένα καταπληκτικό ιδανικό. Είμαστε μοναδικοί. Γεννιόμαστε ακατέργαστα διαμάντια και ύστερα βήμα βήμα, σκαλί σκαλί, σμιλεύουμε τη ζωή μας σαν πέτρωμα ιερό, στον καμβά του πεπρωμένου μας μπερδεύουμε τα χρώματα με το υγρό στοιχείο δημιουργώντας τα δικά μας προσωπικά μονοπάτια και εν ολίγοις στο ολόδικό μας θέατρο του παραλόγου, έχουμε ρόλο πρωταγωνιστικό.
Και η ευτυχία μας προσωπική είναι, καλά μαντέψατε. Ζήτημα ποθητό που προκύπτει εκ των έσω, μα μόνο όταν μοιράζεται αποκτά ουσία. Δε μαθαίνεται, ούτε διαβάζεται και φυσικά δε διδάσκεται πόσο μάλλον σε λιστούλες απλοϊκές, ευκολοχώνευτες και ολίγον τι λαϊκές. Αν θέλουμε όντως να απλοποιήσουμε τα πράγματα λοιπόν και να τετραγωνίσουμε τον κύκλο της ευτυχίας, εγκλωβίζοντάς την σε συνταγές που ξεχνιούνται φυσικά πάνω στην πρώτη κιόλας βδομάδα τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αν θέλουμε όμως από την άλλη να αισθανθούμε μια πραγματικά οργασμική ευτυχία να μας διαπερνά, το φαινόμενο της βέλτιστης εμπειρίας που αναφέρει ο Μιχάι Τσικζεντμιχάι, στο βιβλίο του, «Ροή, η ψυχολογία της ευτυχίας», οφείλουμε μόνο ένα πράγμα σε εμάς. Να μας δούμε ουσιαστικά, ειλικρινά, κατάματα και φυσικά να αφεθούμε στο πραγματικό μας είναι, κάνοντας focus στη στιγμή.
Η ζωή, είναι στιγμές. Άνθρωποι και καταστάσεις. Πάθη, λάθη, συναισθήματα, επιλογές. Είναι μαγεία η συνειδητότητα. Είναι μαγεία όταν συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει. Και μεγαλύτερη μαγεία, το «απολαμβάνειν» της. Έρευνες έχουν δείξει πως άνθρωποι που επικεντρώνονται στο βίωμα της κάθε μοναδικής τους στιγμής, είναι περισσότερο ευτυχισμένοι από όλους εκείνους που ενώ επιδίδονται σε μια πράξη μια δεδομένη στιγμή, ο νους τους καλπάζει σε άλλα χίλια δυο άσχετα μέτωπα. Νομίζω πως αυτό ξεκάθαρα ερμηνεύεται βάση λογικής. Το «μέλλον» δεν προβλέπεται, το παρελθόν δεν αλλάζει, το παρόν όμως, αυτό που συμβαίνει αυτήν εδώ τη στιγμή είναι μεγαλείο.
Οι «συνταγές ευτυχίας» λοιπόν, τα «για να» και οι υποσχέσεις των «πολύ μούρη, τζάμπα φράγκα» γκουρού, μάλλον περισσότερες αμφιβολίες, άγχη και ηττοπάθεια μας προσθέτουν παρά μας αναπτερώνουν- βοηθούν. Η έμπνευση δεν προκύπτει απ’ όλα αυτά φίλοι μου. Και αν προκύπτει, διαρκεί δύο βδομάδες το πολύ και αυτό ήταν. Ο σύντομος δρόμος, είναι πάντοτε ευκολοχώνευτος και φυσικά μη διαχρονικός, η αλήθεια μας όμως, όπως και η ευτυχία μας είναι κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό και μόνο ακούγοντας ειλικρινά το μέσα μας, μπορούμε να το ανακαλύψουμε…
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
