Ας το θυμόμαστε όποτε νιώθουμε μόνοι: ΔΕΝ είμαστε
Γράφει η Νίκη Μαρούλη, Σύμβουλος – Ψυχοθεραπεύτρια
Advertisment
Μια εικόνα, χωρίς ήχο, χωρίς φως: Μέσα στην αναπαυτική μοναχικότητα της μήτρας, εκεί όπου ξεκινά το πρώτο ταξίδι της ζωής. Μέσα σε ιδανικές θερμοκρασίες, σε ιδανικές συνθήκες θρέψης και ένωσης. Η απόλυτη γαλήνη. Μία και μοναδική (απαραίτητη και ταυτόχρονα αναγκαία) σύνδεση: ο ομφάλιος λώρος, παρέχει αυτόματα τη γαλήνια ύπαρξη. Η σημαντικότητα της ύπαρξης του λώρου, φαντάζομαι, αγνοείται από το έμβρυο.
Αν σκεφτεί κανείς ότι από την 22η βδομάδα της κύησης, το μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου μας είναι σε θέση να κάνει τις πρώτες του εγγραφές, τις πρώτες του συναισθηματικές αποτυπώσεις δηλαδή, θεωρώ φυσιολογική αυτή την αναζήτηση της διαρκούς ένωσης με αυτό το «κάτι», που θα μας κάνει να νιώσουμε ή να νιώθουμε εξίσου ασφαλείς. Αυτήν την ένωση. Την ένωση που θα μας θρέφει τη σωστή στιγμή, στη σωστή ποσότητα.
Ωστόσο υπάρχει κάτι που ξεχνάμε να θυμόμαστε: Η τόσο αναγκαία ασφάλεια της μήτρας για την σωματική ολοκλήρωση χρειάζεται να λήξει κάποια στιγμή, χρειάζεται ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να ξεκινήσει το επόμενο στάδιο της εξέλιξής μας. Και ενώ η ανάγκη της ένωσης = ασφάλεια παραμένει κυρίαρχη, επιλέγουμε στην πορεία προς την ενηλικίωσή μας να την καλύψουμε μέσω περίτεχνων συνυπάρξεων, από έναν μύχιο φόβο πως δεν θα ξανανιώσουμε αυτάρκης όντας μόνοι μας. Άλλοτε την καλύπτουμε μέσω της συσσώρευσης αγαθών, άλλοτε μέσα στην αλλόκοτη μοναξιά του πλήθους: ανθρώπων… σκέψεων…
Advertisment
Διανύοντας ένα ταξίδι αναγνώρισης του εαυτού μας με απώτερο σκοπό την ένωση, ονομάζουμε τις συναντήσεις μας συχνά αγάπη, ακόμα και έρωτα… Για κάποιους γίνεται ένα ταξίδι με μέσο το «έχειν», για κάποιους άλλους με μέσο το «είναι». Άλλοι ενώνονται σταδιακά με το γαλήνιο εσωτερικό εαυτό τους και συνεχίζουν με καλή παρέα τη μοναχικότητα, αφήνοντας ελεύθερους τον εαυτό τους και τους άλλους. Άλλοι ξεχνούν να αφήνονται στη φυσική ροή, μα υπερβαίνουν τους φόβους τους και συνεχίζουν με καλή παρέα την αθόρυβη υπενθύμιση της εσωτερικής φωνής τους, πως ο εαυτός δε φαίνεται τελικά στους «διαδρόμους» με καθρέπτες τα πρόσωπα των άλλων. Ο εαυτός δε φαίνεται στην αντανάκλαση κοινών επιθυμιών. Ακόμη κι αν ο φόβος της μοναξιάς βρίσκει με αυτόν τον τρόπο προσωρινά διέξοδο.
Κάποιοι μπορεί και να μπερδέψουμε την μοναξιά με τη μοναχικότητα. Ωστόσο ουδέποτε βιώσαμε μοναξιά στη μήτρα. Βιώσαμε την απόλυτη μοναχικότητα μάλλον. Κι ο βαθύς εσωτερικός εαυτός θυμάται αυτήν την αίσθηση και την αναζητά. Πιστός σύμμαχος του εαυτού είναι η εσωτερική φωνή μας που προσκαλεί την ένωση.
Με τον ερχομό μας μαθαίνουμε τη σταδιακή ανεξαρτητοποίηση. Μέχρις ότου να ξέρουμε πως θα θρεφόμαστε μόνοι μας: σωματικά, ψυχικά, πνευματικά. Αυτό νομίζω ότι καλούμαστε να μάθουμε έξω από την ασφάλεια της μήτρας. Να θρέφουμε τον εαυτό μας σε όλα τα επίπεδα, συνδεδεμένοι μα ανεξάρτητοι, απελευθερωμένοι από τον ομφάλιο λώρο της τροφού μητέρας, συνδεδεμένοι με το Όλον, έτσι άγνωστο όπως εμφανίζεται κάθε στιγμή μπροστά μας. Αφημένοι και έχοντας εμπιστοσύνη στη ροή του «είναι», που φροντίζει σιωπηλά και για τη ροή του αναγκαίου «έχειν».
Οι άνθρωποι είμαστε συνδεδεμένοι με τρόπους που δεν αντιλαμβανόμαστε συνειδητά και για μένα κρύβεται εκεί η μαγεία της ύπαρξής μας.
Ο ομφάλιος λώρος κόβεται δίνοντας τη θέση του σε μια καινούργια δυνατότητα σταδιακής σύνδεσης με τους άλλους, με τον εαυτό, με όλα όσα υπάρχουν. Στην Ιαπωνία περιγράφεται πολύ όμορφα μέσω του μύθου του αόρατου κόκκινου νήματος, το οποίο μας συνδέει με τους άλλους ανθρώπους που πρόκειται να συναντηθούμε, ξεκινώντας από την καρδιά και ρέοντας από το μικρό δάχτυλο, ανεξάρτητα από το χρόνο ή την περίσταση. Μπορεί να μπλεχτεί ή να τεντωθεί, δε μπορεί όμως να σπάσει ποτέ.
Ας το θυμόμαστε όποτε νιώθουμε μόνοι: ΔΕΝ είμαστε.
Χάσαμε απλά αυτήν την πολύτιμη αίσθηση της σύνδεσης που μας ενώνει. Καταρχήν με τον εαυτό μας! Είναι απαραίτητο να ενωθούμε με το ΕΙΝΑΙ μας, να θυμηθούμε πως βιώνεται η γαλήνη της μοναχικότητας, της απόλυτης ηρεμίας. Να επιτρέψουμε ξανά στο συναίσθημα να αναλάβει έναντι της εκλογίκευσης της σκέψης. Σημαντική κι αυτή, δε λέω. Ωστόσο από φόβο. Από φόβο ότι δε θα βρούμε την αναγκαία τροφή για την επιβίωσή μας. Όχι μόνο τη σωματική, αυτή ας την πούμε μικρή τροφή. Η μεγαλύτερη αναζήτηση του ανθρώπου κατ’ εμέ είναι η αναζήτηση της μεγάλης τροφής, αυτή που θα μας θρέψει και όχι απλά θα μας χορτάσει. Η θρέψη χτίζει, εμπεριέχει την εξέλιξη ως αποτέλεσμα. Η τροφή πάλι, όσο αναγκαία κι αν είναι για τη βιολογική μας επιβίωση, είναι ακριβώς αυτό: αναγκαία για τη βιολογική μας επιβίωση. Φυσικά και είναι απαραίτητη. Εφόσον δε γίνεται κατάχρηση.
Η θρέψη πάλι… δεν μπορεί να καταχράται. Ξέρει πότε δε χρειάζεται άλλο. Ξέρει πώς και πότε θα μας οδηγήσει στο να εκφράσουμε την αλήθεια μας, αυτή που κρύβεται στα θέλω και δε θέλω μας, στη δημιουργικότητά μας, στη φαντασία μας ακόμα, στο παιχνίδι του μικρού παιδιού που κρύβεται μέσα μας, αυτό που ξεχνάμε ή και παραβλέπουμε κάποιες ή τις περισσότερες φορές και στην τόλμη του. Στην τόλμη αυτού του παιδιού να εξερευνά και να γελάει δυνατά.
