Photo: Author/Depositphotos
Ήσουν ακόμα μιαν ιδέα, όταν το τέλος σου ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο. Έπειτα εμφανίστηκες σαν δώρο ζωής μαγικό σε αυτόν τον τόσο μάταιο κόσμο και μοίρασες με το πρώτο σου κιόλας κλάμα νότες ευφορίας, συγκίνησης, αγάπης. Μπουσούλησες για αρχή και πεισματικά έκανες τα πρώτα σου βήματα κι έπεσες μια και δυο και χτύπησες και δάκρυσες και ούρλιαξες και στη συνέχεια ανακάλυψες πως τα μεγάλα ανοίγματα στο βήμα, τα μη στέρεα, τα τόσο ζωηρά βλάπτουν.
Advertisment
Σου βάζανε όρια από τότε διαρκώς, θυμάσαι; Για το καλό σου… Και στη συνέχεια επέλεξες να ξαναπέσεις, μα όρθωσες ανάστημα εν τέλει και πλέον προχωράς. Ένα μικρό θαύμα ήσουν εξαρχής, λίγο στρουμπουλό, χωρίς δοντάκια, μα με μιαν δύναμη μέσα σου αέναη, απεριόριστη, σχεδόν απόκοσμη, αποκρυφιστική.
Διαβάστε επίσης από τη Μάρη Γαργαλιάνου
Advertisment
Πόσες νίκες από τότε κέρδισες, πόσες ήττες σε ανακήρυξαν παίχτη δυνατό. Πέρασες ξυστά από χίλια δυο μονοπάτια σκοτεινά και κατάφερες να ξεφύγεις από κακοτοπιές, γκάζωσες με μανία σε κόκκινα φανάρια και όμως επιβίωσες, έπαιξες τη ζωή σου κορόνα γράμματα σε πάθη καυτά και διδάχτηκες και φυσικά βρήκες τη δύναμη να ξυπνήσεις από λήθαργους καταθλιπτικούς που διαστήματα πελώρια, κατανυκτικά προσπάθησαν να σε καταστείλουν. Άντεξες άνθρωπέ μου. Άντεξες. Και σε κάθε μικρό θάνατο, έκανες προσευχή παιδική. Και σε κάθε απώλεια βαριά, οι λυγμοί σου τάραζαν το σώμα και οι φλέβες σου έπαιζαν ταμπούρλο στο κατακόκκινό σου μέτωπο. Τα μάτια σου ήταν έτοιμα να πεταχτούν και τα δάκρυα, πλανήτες γεμάτα νερό, γεμάτα ζωή. Ήθελαν μόνο να πνίξουν τον πόνο και να σε επαναφέρουν…
Ξεκίνησες μέτρημα στις απώλειες από νωρίς, το ξέρω. Μια δουλειά που έκανε φτερά μέσα από τα χέρια σου, ένας βαρύς αναστεναγμός, μια επαγγελματική αποτυχία, ένας δακρύβρεχτος χωρισμός, ένας θάνατος, δύο θάνατοι, και άλλοι θάνατοι. Είναι νομοτέλεια. Το γνωρίζεις. Έρχεσαι, φεύγεις. Τέλος και αρχή. Στο μεσοδιάστημα πες μου τι κάνεις. Αλήθεια, τι κάνεις; Ξέρεις, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο. Η παλέτα της ζωής έχει κι άλλα χρώματα. Λίγο το ροζ του πρώτου σου φιλιού, λίγο το γαλάζιο της εφηβικής σου ηλικίας, λίγο χρυσό συμβολικό της λάμψης της μοναδικότητάς σου και αυτό το κατάλευκο της ψυχής σου, που τα εμπεριέχει όλα μαζί. Όλες τις φάσεις και τις αταξίες σου, όλα τα θέλω σου τα δυνατά κι όλα σου τα χαμόγελα, όλους αυτούς που σε «έχτισαν» και έμειναν. Και κάποιοι έφυγαν. Και άλλοι το σκέφτονται ακόμα.
Μεγαλώνεις, το ξέρεις. Ίσως κάποιες στιγμές αισθάνεσαι πιο μόνος από ποτέ κι ας σου κρατά το χέρι ο άνθρωπός σου. Η μοναξιά γεννά γνώση και η απώλεια, εμπειρία. Ζωή είναι όλα αυτά. «Οι μικροί μεγαλώνουν και οι μεγάλοι εξουθενώνονται. Μόνο αν καταφέρεις να βγάλεις το χειμώνα, μαθαίνεις και τι κρύβει. Ο χειμώνας έχει πολλά μυστικά», διάβασα κάποτε σε ένα βιβλίο το οποίο αλήθεια ζήλεψα πολύ. Ξέρεις, είναι από αυτά τα βιβλία- ταξίδια που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να έχει γράψει, το «Ο σκύλος που τόλμησε να ονειρευτεί» της Sun – Mi Hwang. Δε ξέρω λοιπόν αν ο «χειμώνας» είναι η ίδια η ζωή, μα σίγουρα αυτή είναι που κρύβει όλα τα μυστικά. Έχε μάτια, αυτιά και καρδιά ανοιχτά άνθρωπέ μου. Όλα τα μυστικά είναι εδώ. Μέσα στην απώλεια, τον πόνο, το θάνατο και το πνιχτό μα τόσο δυνατό μαζί αίσθημα της επιβίωσης. Τα ζωτικά ένστικτα, την απαράμιλλη τρέλα και φυσικά τον έρωτα… Μην τα απαξιώνεις όλα αυτά. Μη σε απαξιώνεις. Η ζωή σου αξίζει. Και της αξίζεις κι εσύ.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
