Όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ
«Η ζωή επιμένει, σαρκάζει ανελέητα ό,τι ανομολόγητο στο βάθος μας πονάει». – Β. Καπλάνη
Advertisment
Σκέψεις και λέξεις, ένα κουβάρι πλέξεις που δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις. Πασχίζεις να προφέρεις τον έρωτά σου, με αυτό το τόσο αισθαντικό σου «ρ» που όπως λένε είναι ικανό να ξεσηκώνει και τα πιο δύσπιστα κορμιά, να συλλαβίσεις τον θυμό σου, ψευδίζοντας το «θ» σου με χάρη, μήπως καταφέρεις να τον ημερέψεις λίγο, να αρθρώσεις αυτό το «Α» από την αγάπη σου με τέτοιο πάθος, με το στόμα ορθάνοιχτο, να είναι «Α» κεφαλαίο, με όλη του τη μεγαλοπρέπεια! «Α» για την αγάπη, «Α» για την αφοσίωση, για την απογοήτευση, «Α» για όλα τα άρρητα «Α» σου, που κάθε νύχτα πνίγεις και κάθε πρωί αναδύονται στην επιφάνεια, με τόση μαεστρία τα άτιμα και σε περιγελούν.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στη βεβιασμένη εκφορά των πιο πολύτιμων σύμφωνων και φωνηέντων σου, ανάμεσα σε βαρύγδουπες δηλώσεις, σε απέλπιδες προσπάθειες εντυπωσιασμού, σε κούφιες υποσχέσεις και λόγια υποχείρια των ανέμων, ξεχνάς… Ξεχνάς να θυμηθείς να διαφυλάττεις τη σιωπή σου, ξεχνάς πως οι λέξεις έχουν υπόσταση και ενέργεια, πως δονούν το σύμπαν στον ρυθμό τους, πως είναι πυροτεχνήματα που φεγγοβολούν για λίγο, ώσπου το φως τους να ξεφτίσει ξανά.
Ξεχνάς να ζεις τον έρωτα χωρίς να τον δηλώνεις, βιάζοντας τον έτσι να χάσει κάτι από την κρυφή λαγνεία του, ξεχνάς να γεμίζεις με αγάπη, χωρίς να τη διατυμπανίζεις εκθέτοντας την ανεπανόρθωτα, ξεχνάς να κλαις με περηφάνια δίχως να το ομολογείς σε κανέναν, παρά μόνο στο ραγισμένο είδωλο του καθρέφτη σου. Ξεχνάς πως όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, οι μύχιες σκέψεις σου, που ρίζωσαν βαθιά σου και σε στοίχειωσαν, οι ανομολόγητες… ήταν αυτές που κάποιο βράδυ αλλιώτικο απ’ τα άλλα, έγιναν προσάναμμα για την φωτιά των πιο τρελών ονείρων.
Advertisment
- Χαμηλές πτήσεις - 27 Ιουλίου 2017
- Στη ρωγμή του χρόνου - 12 Ιουλίου 2017
- Οι πολύχρωμοι φίλοι της καρδιάς μας - 21 Μαΐου 2017
