Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών
Ζούμε σε μια κοινωνία που το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι άγχος και μια ζωή που τρέχει σε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Για να προλάβουμε τα πάντα σήμερα τρέχουμε συνέχεια, τρέχουμε και ξεχνάμε τον περίγυρό μας. Τους κοντινούς μας συμπορευτές στη ζωή. Λέμε ένα «γειά, τι κάνεις» απαντάμε «καλά» από συνήθεια και συνεχίζουμε τον δρόμο μας στον ίδιο ρυθμό με πριν.
Advertisment
Πρέπει κάποια στιγμή να πούμε «φτάνει» σε αυτούς τους ρυθμούς. Το κακό είναι ότι παρασέρνουμε τα παιδιά μας σε αυτή τη ζωή από πολύ μικρή ηλικία. Τα βάζουμε να κάνουν τόσες πολλές δραστηριότητες, που εντέλει δεν έχουν χρόνο για το πιο σημαντικό για εκείνα… να περάσουν ποιοτικό χρόνο με τις οικογένειές τους και να παίξουν. Να παίξουν και να είναι ευτυχισμένα, όπως αξίζει να είναι στην παιδική τους ηλικία. Ο ανταγωνισμός που θα μάθουν σε αυτή την ηλικία θα είναι αθώος και όχι αυτός που επιθυμούν οι μεγάλοι για αυτά. Ναι, να γίνουν καλοί σε πολλά πράγματα αλλά όχι να πατάνε πάνω σε άλλους για να το πετύχουν αυτό.
Διαβάστε επίσης από τον Άγγελο Παπαντωνίου
Advertisment
Δυστυχώς ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και το καταλαβαίνουμε μόνο όταν κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Όταν δούμε ότι αρχίζουν να ασπρίζουν τα μαλλιά μας και βγουν κάποιες από τις μετέπειτα πολλές ρυτίδες. Προσπαθούμε τότε να θυμηθούμε κάποιες καλές στιγμές. Αναρωτιόμαστε τότε πώς θα ήταν αν είχαμε περισσότερο χρόνο να απολαύσουμε τις καλές αυτές στιγμές. Αν δεν τελείωναν, όπως πάντα, τόσο γρήγορα.
Μακάρι σε αυτή τη κλεψύδρα ζωής, οι κόκκοι των στιγμών αντί να πηγαίνουν με μεγάλη ταχύτητα προς τα κάτω και να γεμίζουν το άλλο μισό μέρος της χρονοκάψουλας, να υπήρχε στη μέση ένας λαβύρινθος. Έναν λαβύρινθο, που θα έκανε τον κάθε κόκκο να βρει τον δρόμο προς την έξοδο, με μεγάλη δυσκολία. Όσο αυτός θα έψαχνε την έξοδο, εμείς θα ζούσαμε τις καλές στιγμές όσο μικρές και αν είναι, σαν μεγάλες. Θα είχαμε τον χρόνο να δώσουμε την αξία που τις αναλογούν. Να προλάβουμε να πούμε αυτά που θέλουμε και ακόμα περισσότερα. Να ζήσουμε με κάποιους ανθρώπους που έφυγαν γρήγορα από κοντά μας, να τους χαμογελάσουμε και να τους αγκαλιάσουμε όσο πιο πολύ γίνεται. Θα μπορούσαμε να κάνουμε πάρα πολλά με αυτόν τον χρόνο που θα κερδίζαμε.
Μπορεί αυτός ο λαβύρινθος να είναι μια δική μου φαντασία αλλά πολλοί θα ήλπιζαν να υπήρχε. Πρέπει λοιπόν να δίνουμε σε κάθε στιγμή που ζούμε την πρέπουσα προσοχή. Να την ζούμε και μετά να την θυμόμαστε με χαρά. Να χαιρόμαστε που απολαύσαμε κάποιες σημαντικές και χαρούμενες στιγμές. Αυτό επηρεάζει και την προσωπικότητά μας αλλά και την κληρονομιά που θα αφήσουμε στα παιδιά μας για να γίνουν σωστοί άνθρωποι και πάντα να υπάρχει ένα χαμόγελο στα χείλη τους.
- Η σπηλιά των ψιθύρων - 27 Μαΐου 2017
- Κλεψύδρα ζωής, κόκκοι στιγμών - 26 Απριλίου 2017
- Το μάθημα του εαυτού μου - 9 Ιανουαρίου 2017
