Η κόρη του καθενός
Κ. μίλα… Ποια είσαι;
Εγώ δεν είμαι εγώ, είμαι ένας ρόλος. Κι ας γκρινιάζω, ότι προσπαθώ να με ανακαλύψω. Ότι τάχα με νοιάζει ο δρόμος που τραβώ κι ότι ζω το δράμα μου επιχειρώντας να συμφιλιωθώ με τα ζόρια, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου, τις πιο ενδόμυχες σκέψεις και τα απωθημένα μου. Ότι, εν ολίγοις, με απασχολεί ο εαυτός μου.
Advertisment
Ο ρόλος, ή καλύτερα οι ρόλοι μου, με θρέφουν. Με κρατούν ζωντανή. Μου διεγείρουν τη φαντασία, με ξαγρυπνούν σε κρεβάτια, με σηκώνουν τα πρωινά, με καλοπιάνουν τις νύχτες.
Διαβάστε επίσης από την Αθηνά Τερζή
Advertisment
Μη μου χαλάτε το όνειρο! Αφήστε με να ζω τους ρόλους μου. Να βαυκαλίζομαι ότι με αγαπούν τόσο, που δυστυχώ! Αφήστε με να μοιράζομαι δεξιά κι αριστερά, να κομματιάζομαι, να σκορπάω από τη γύρη μου, να με ερωτεύονται, να τους ερωτεύομαι. Σαν έφηβη να σπάω, να ραγίζω, να επανεφευρίσκομαι. Καθαρή και κρυστάλλινη στο φως της μέρας. Μη με απαξιώνετε σε εγωιστή ενήλικα, μη με ζηλεύετε.! Δεν παραμένω άμυαλο παιδί, που αρνείται να μεγαλώσει Δεν είμαι αποστειρωμένη.
Εσείς δεν είστε εσείς. Είστε ακροατήριο, είστε συμπαίκτες. Κοινωνάτε από το αίμα μου, τα δάκρυα και τα όνειρά μου. Τα λάθη μου σας θρέφουν. Σας δίνουν δύναμη κι οι νίκες μου λύπη μεγάλη.
Οι ρόλοι μου σας πνίγουν, γιατί δεν είμαι εγώ. Δεν μπορείτε να με πιάσετε. Δεν μπαίνω σε καλούπια. Δεν υπάρχω, είμαι ένας αυτόχειρας κλόουν. Τραγική μέσα στην ελαφρότητά μου. Φρικτή «όπως το φρικτό γέλιο των ανθρώπων». Κι εκεί «στα μαγεμένα σταυροδρόμια που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε, αναρωτηθήκατε πόσες φορές έκλαψα για εσάς, Πόσες βραδιές στο λούκι;»
Κ. μίλα… Πώς τα καταφέρνεις;
Με αγαπώ και με φροντίζω, με συμπονώ για κάθε χαμένη παρτίδα, για κάθε επαναδιαπραγμάτευση. Για κάθε σκέψη που αλυχτά στο μυαλό μου κι αναζητά δρόμους να αντρειωθεί, να βρει άρθρωση. Να γίνει σύνθημα στα χείλη. Τραγούδι παραπονιάρικο. Χορεύω με τις αναμνήσεις μου. Σκαλίζω εικόνες, μαζεύω στις χούφτες μου λέξεις. Ανησυχώ για κάθε κουρασμένο βήμα, για κάθε φιλί που δεν δόθηκε, για κάθε αδειανή αγκαλιά. Ξυπνώ και κοιμάμαι με την έγνοια του κόσμου. Εκείνη την καθημερινή, που βρέχεται από το λάθος γκρι κι ας παλεύει να φτιάξει το λευκότερο λευκό.
Εγώ δεν είμαι εγώ. Είμαι οι ρόλοι μου. Είμαι τα φτερά μου που με πηγαίνουν. Όλο με πηγαίνουν δίχως να με ρωτούν για πού και για πόσο. Μαζί και μόνη. Μαγικό, ανεπανάληπτο, ανένταχτο, δυνατό αυτό το μαζί κι αυτό το μόνη.
Κ. μίλα… μη σταματάς
Τόσοι χωρισμοί η ζωή! Πόσοι χωρισμοί η ζωή! Αναχωρήσεις και παραμύθια μισοτελειωμένα. Να μπορούσα να σας φάω όλους. Σαν τον Κρόνο να σας κατάπινα και να σας χώνευα κατά πως θα ‘θελα, κάθε φορά που θα νιώθατε μόνοι και θα ξέμενα απαρηγόρητη. Εκεί πάνω στο τραπέζι, που τρώω τις Κυριακές. Να ματώσω τις Δευτέρες. Να ξαναβάψω τις εβδομάδες. Δεν έχω τρόπους, και βιάζομαι πολύ. Ξεφυλλίζω τις σιωπές σας και μαθαίνω τον πιο βαθύ σας αναστεναγμό. Εκείνον που τον βαστάτε για τις πιο αλλόκοτες στιγμές. Εγώ δεν είμαι εγώ. Είμαι ένας κάμπος, ένας δρόμος για να με περπατάνε τα παιδιά, είμαι όλοι εσείς.
- Η κόρη του καθενός - 4 Μαΐου 2017
- Σε σένα και σε μένα, όλα τα άλλοθι του κόσμου - 23 Μαρτίου 2017
- Πες μου ότι πιστεύεις σε σένα και σε μένα - 22 Φεβρουαρίου 2017
