Πες μου ότι πιστεύεις σε σένα και σε μένα
Πιστεύεις σε σένα; Κι αν όχι, πώς υπάρχουν εκείνοι που το καταφέρνουν; Που δεν ετεροπροσδιορίζονται, αλλά πατάνε στα δικά τους πόδια; Έχεις αναλογιστεί τι είναι εκείνο που σε ξυπνάει κάθε πρωί; Που σε σηκώνει από το κρεβάτι και σε βγάζει στον ήλιο; Ναι, εσένα που ποτέ σου δεν κατάλαβες τους μόνους ή τους μοναχικούς ή εκείνους που είναι αγαπητοί και ποτέ αγαπημένοι;
Advertisment
Πες μου ότι κάθισες κάποτε για να μετρήσεις τις ευκαιρίες που άφησες να φύγουν μέσα από τα χέρια σου, τις φορές που θα μπορούσες να είχες χορέψεις στη βροχή; Εκείνα το σούρουπα που χάθηκαν αβασάνιστα, δίχως έρωτα. Δίχως να ξεφυσάς για κάποιον ή για κείνο το κάτι το άπιαστο που σε κρατά ξάγρυπνο στη σιωπή;
Πες μου ότι δεν έπαψες να πιστεύεις στις δεύτερες ευκαιρίες; Σε παρακαλώ, πες μου ότι είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά! Ναι, από κείνα που καθαρίζουν με το πρώτο χιόνι, που λιώνουν στον ήλιο, γεμίζουν αμμουδιές και λιβάδια… Σκαλώνουν σε βράχους και βουνά. Από κείνα τα υλικά τα ανυπολόγιστα, που ξεφεύγουν στο μέτρημα και τη δοσολογία!
Advertisment
Διαβάστε επίσης από την Αθηνά Τερζή
Πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες να βρεθούμε κάποτε στον ίδιο δρόμο, πίσω από το ίδιο τζάμι να αντιμετωπίζουμε τους ίδιους εφιάλτες; να πίνουμε από το ίδιο μπουκάλι;
Πες μου ότι υπήρξες κι εσύ ένας Δον Κιχώτης για τη δική σου Δουλτσινέα; Πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες να έπαθες! Πες μου ότι κι εσύ συνεχίζεις να μην μαθαίνεις από όσα ανελέητα παθαίνεις για να ΄χεις να ουρλιάζεις πίσω από σφαλιστές πόρτες κι αδειανά κουδούνια, ακατοίκητες γειτονιές και σφιγμένα στόματα;
Αχ, πες μου ότι κι εσύ παραμένεις ένας ερασιτέχνης; Ένα πουλί σε σύρμα, που γκρεμίζεται με το πρώτο φύσημα του αέρα!
Πες μου σε παρακαλώ, ναι… σε σένα το λέω εαυτέ μου, ότι δεν πιστεύεις στο τέλος. Πες μου ότι κι αν βιάζεσαι είναι γιατί θέλεις να προλάβεις να μη χάσεις κανένα ξημέρωμα, καμία σκιά, καμία χαραμάδα ανεξερεύνητη, κανένα ψέμα, κανένα αγκάθι!
Πες μου ότι είσαι κι εσύ από κείνους τους γενναίους ανένταχτους που φορτώνονται με όνειρα, για να ‘χουν να κουβαλούν το βάρος τους και να παραπονιούνται σαν μικρά παιδιά για την στραβή τύχη τους;
Πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες να είσαι από κείνους που ΄χουν γραμμένο τον κόσμο που δεν καταλαβαίνει πώς είναι να κλαις εύκολα και να γελάς ευκολότερα; Κι ας σε κοιτάζει με την άκρη του ματιού του καχύποπτα,, ναι, εσένα τον παράφορο, τον υπερβολικό, που τρώγεται με τα ρούχα του!
Πες μου σε παρακαλώ πώς είναι να ξέρεις ότι είσαι άνθρωπος με αδυναμίες, να είσαι από κείνους τους τυχερούς που αντέχουν ακόμη να συγχωρούν και να ζητούν συγγνώμες κι ας βουλιάζουν στις ενοχές και τις τύψεις τους;
Πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες να συναντηθούμε κάτω από την ίδια ομπρέλα, να σταθούμε κάτω από το ίδιο δέντρο, να αγαπήσουμε τον ίδιο ποιητή, να τραγουδήσουμε το ίδιο τραγούδι, να καούμε από αγάπη, να πονέσουμε για εκείνα που δεν θα ξαναφτιάξουν ποτέ;
Πες μου σε παρακαλώ ότι με αναγνωρίζεις ως τον συνάνθρωπό σου, τον συνταξιδιώτη σου, τον εραστή σου, τη μάνα σου, τον πατέρα σου, το παιδί σου κι ότι θα μου κρατάς πάντα μια θέση δίπλα σου; Ποτέ μέχρι το τέλος, αλλά μέχρι να αρχίσουμε ξανά. Πες μου ποιες είναι οι πιθανότητες να μην είναι αργά;
- Η κόρη του καθενός - 4 Μαΐου 2017
- Σε σένα και σε μένα, όλα τα άλλοθι του κόσμου - 23 Μαρτίου 2017
- Πες μου ότι πιστεύεις σε σένα και σε μένα - 22 Φεβρουαρίου 2017
