Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη – δημοσιογράφος
Μερικές φορές απορώ με το θαυμασμό που είχα σε ήρωες της παιδικής μου ηλικίας. Θαύμαζα τον Spiderman, τον Ντόναλντ Ντακ, τον Batman. Και όμως, υπήρχε ένας ήρωας αληθινός κοντά μου ο οποίος καθημερινά βρισκόταν δίπλα μου, πονούσε, χαιρόταν μαζί μου, έκρυβε πάντα με επιμέλεια τις πληγές του για να μην πληγωθώ εγώ. Αυτός ο ήρωας ήταν η μητέρα μου. Εκείνος ο άνθρωπος που η αγκαλιά του έκρυβε μέσα της τόση ευαισθησία όσο και δύναμη.
Advertisment
Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος συνδύασε τόσο αρμονικά την ευαισθησία και τη λεπτότητα της γυναικείας φύσης με το δυναμισμό που απαιτούσε η σκληρή πραγματικότητα της εργασίας και της καθημερινότητας.
Η μητέρα μου ήταν εκείνος ο ήρωας της καθημερινής πόρτας, ένας αφανής μαχητής που θυσίαζε ακόμα και εκείνα που την ευχαριστούσαν για να είμαι εγώ καλά. Πόσα δάκρυα της άραγε έκρυψε με τόση επιμέλεια, πόσα δάκρυά της κύλησαν αθόρυβα από τα μάτια της για να μην τα δω ποτέ εγώ. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε, ότι δεν τα είδα ποτέ.
Η μητέρα μου ήταν εκείνη που με δίδαξε πόσο σπουδαίος μπορεί πραγματικά να είναι ένας άνθρωπος. Όχι μόνο η δική μου, αλλά και η ίδια η ιδέα που έχουμε όλοι μέσα μας για την αληθινή μητρική αγάπη, για την καλή μητέρα που άλλοι άνθρωποι είχαν και άλλοι πάλι όχι. Αν πραγματικά, με ρωτούσαν ποιανού ανθρώπου η δύναμη είναι η ανώτερη σε όλη την Ιστορία, θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη η μητέρα μου, οι μητέρες γενικά.
Advertisment
Γιατί μέσα της κρύβει εκείνη τη σπάνια ευαισθησία να συμπονά τα παιδιά της και η καρδιά της δεν μπορεί να τους κρατήσει κακία ακόμα και όταν εκείνα της φέρονται άσχημα ή την πικραίνουν. Όταν εκείνα της χτυπούν την πόρτα με δύναμη και η εφηβική τους απολυτότητα την πληγώνει και πάλι ξέρει να συμπονά.
Είναι εκείνη που σα βράχος μπορεί να σταθεί στην ανατροφή των παιδιών της με την ευαισθησία της γυναίκας και τη δύναμη του άνδρα όταν η ζωή και οι συνθήκες την αναγκάσει να μείνει μόνη.
Είναι ο άνθρωπος εκείνος που κλείνει μέσα στην αγκαλιά του παιδιά που εγκαταλείφθηκαν και τα θεωρεί παιδιά της; και ας μην τα γέννησε.
Είναι αυτή που η σοφία της μητρικής της φύσης την έχει καταστήσει ικανή να νοιώθει και να αντιλαμβάνεται όλες τις αλήθειες που προσπαθούν τα παιδιά της να της κρύψουν. Και να μην το φανερώνει όταν εκείνη κρίνει ότι δεν είναι ωφέλιμο για εκείνη τη στιγμή.
Το χάδι της είναι σα φάρμακο που θεραπεύει κάθε πόνο της ψυχής και η αγκαλιά της εκείνο το καταφύγιο κάθε καρδιάς που είναι πληγωμένη. Και είναι πάντα ένα τόσο μεγάλο φάρμακο!
Η μητέρα μου είναι εκεί, δίπλα μου. Κάθεται απέναντί μου. Μερικές φορές νοιώθει ότι την παραμελώ, ότι δεν την αγαπώ όσο εκείνη θα ήθελε. Θα της δώσω μία αγκαλιά η οποία θα διώξει από μέσα της κάθε πικρία, κάθε ανασφάλεια. Μία αγκαλιά τόσο δυνατή που η αγάπη θα φτάσει σε όλο της το σώμα.
- Ένα μωσαϊκό η ζωή, με χαρές και λύπες - 26 Φεβρουαρίου 2024
- Οικογένεια… ένας θεσμός με πολλές δομές - 14 Φεβρουαρίου 2024
- Η ευτυχία δεν είναι προορισμός… αλλά ταξίδι - 22 Ιανουαρίου 2024
