Υπάρχουν λέξεις που στο όνομά τους ξαγρυπνάς
Και ένας βαρύς απόηχός τους συντροφεύει τα όνειρά σου
Τις τρομαγμένες κινήσεις σου γεννούν
τις μέρες που το βάρος τους σε εχει κατακλύσει με φόβο.
Υπάρχουν λέξεις που σαν ανέμελους ήχους, δίχως βαρύτητα, για λίγο κρατάς
Και ύστερα φεύγουν, σα να μην ήρθαν ποτέ
Ούτε ένα χάδι, ένα χαιρέτισμα δεν άφησαν στο βλέμμα σου
Ίσως κάποτε έρθουν ξανά…
Όταν θα γίνεις φιλόξενος μαζί τους…
Advertisment
Υπάρχουν λέξεις που πάντα θα κρατάς, σαν επιπλέον ρούχο σου
Όταν ξεμείνεις… και ξεγυμνωθείς από τη σιωπή…
Όταν στερέψει η ζωή σου από εμπειρίες
Ίσως θα είναι δανεικές
Ίσως κάπου γνώριμες από παλιά.
Υπάρχουν λέξεις που στο στόμα σου κατοικούν, δίχως να γνωρίζεις
Σε διατάζουν, μα εσύ δεν το ξέρεις
Κάπου, κάποιος, κάποτε, ίσως σου τις έφερε.
Έχουν δύναμη αυτές οι λέξεις
Τη δύναμη της δικής σου άγνοιας
και ξέρουν να σε οδηγούν…
Υπάρχουν λέξεις που σε βαραίνουν και θα σε βαραίνουν,
οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Και ασφυκτιάς όσο και αν τις αγνοείς.
Βαραίνουν τα βηματά σου, τη νηφάλια σκέψη σου
Ζουν μέσα σου, όσο παλεύεις μαζί τους, γεμάτος φόβο.
Advertisment
Κρυσταλλία Μπακοπούλου
- Πάμε πάλι απ’ την αρχή - 28 Αυγούστου 2017
- Το παιδί μέσα μου πάντα θα γυρεύει να υψώσει τη φωνή του - 28 Ιουλίου 2017
- Υπάρχουν λέξεις που πάντα θα κρατάς, όταν ξεμείνεις από τη σιωπή - 25 Ιουλίου 2017
