Ξυπνάς και είσαι πάλι στο ίδιο ευρύχωρο αδιέξοδο που πλάγιασες χθες βράδυ. Πίνεις τον πρωινό σου καφέ και προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει, μα έρχονται εκείνες οι στιγμές κατά τη διάρκεια της ημέρας που βλέπεις τους τοίχους πεντακάθαρα να ορθώνονται μπροστά σου. Είναι αναπόφευκτο, δεν μπορείς να προσποιείσαι κάθε στιγμή.
Έκανες πολλά για να ομορφύνεις αυτούς τους τοίχους, τους έβαψες, τους ζωγράφισες, φύτεψες λουλούδια, μα όσο κι αν ομόρφυναν δεν έπαψαν να υπάρχουν, δεν έπαψαν να σε πνίγουν. Σαν το κελί μιας φυλακής που ότι και να κάνεις δεν παύει να είναι ένα μικρό τσιμεντένιο κουτί και απ’ έξω φυλάνε οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι. Με τη μόνη διαφορά ότι το δικό σου καλλωπισμένο κελί, το ευρύχωρο αδιέξοδό σου, το έχτισες μόνος σου, μπήκες μέσα οικειοθελώς, διάλεξες και αυτούς που «πρέπει» να σε σωφρονίσουν και τους έδωσες και τα κλειδιά.
Advertisment
Βραδιάζει, άλλη μια μέρα τελειώνει και εσύ γυρίζεις στη γωνιά του αδιεξόδου που πλαγιάζεις κάθε βράδυ. Μα σήμερα, πριν πλαγιάσεις, αναρωτήσου… Θέλεις να βγεις από το ευρύχωρο αδιέξοδό σου; Αν η απάντηση είναι «Ναι», μην κοιμηθείς, μείνε ξάγρυπνος μέχρι την ανατολή.
Σκέψου όλα όσα απαρνήθηκες για να μένεις στο αδιέξοδό σου, όλα όσα θέλεις και είναι εκεί έξω και σε περιμένουν. Μην αιθεροβατείς, υπάρχουν πολλά που τα έχασες για πάντα, που δεν τα πρόλαβες στην ώρα τους, μα υπάρχουν τόσα και άλλα τόσα που ακόμη σε περιμένουν και μπορείς να τα έχεις, μπορείς να τα ζήσεις, αρκεί να βγεις έξω από τους «όμορφους» τοίχους. Βίωσε στη ψυχή σου, σαν να το ζεις στ’ αλήθεια, το κάθε τι που θέλεις. Βίωσε στη ψυχή σου, τη χαρά και την πληρότητα να ζεις όλα όσα θέλεις και τα απαρνήθηκες μαζί με όσα ήδη έχεις και θέλεις να τα κρατήσεις. Άλλωστε μόνο αυτά θα πάρεις μαζί σου βγαίνοντας, αυτά που πραγματικά θέλεις, αυτά που έχουνε αξία για σένα, αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή σου, τα άλλα θα τα αφήσεις πίσω σου.
Έτσι θα συνειδητοποιήσεις πόσο αρμονικά συνδυάζονται όλα, αυτά που ήδη έχεις με αυτά που θέλεις. Έτσι θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει κανένας που να σου στερεί τη ζωή που σου αξίζει, τη ζωή που θέλεις, παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. Ξημερώνοντας δεν θα χρειαστεί να προσποιηθείς ότι οι τοίχοι δεν υπάρχουν γιατί, πολύ απλά, δεν θα υπάρχουν! Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα, εσύ τους είχες χτίσει στο μυαλό σου.
Advertisment
Και οι «δεσμοφύλακες»; Τι γίνεται με αυτούς; Θυμήσου ότι εσύ τους έδωσες τα κλειδιά. Όσοι από αυτούς σε νοιώθουν, σε νοιάζονται και σε αγαπάνε αληθινά θα σου πούνε «Προχώρα και μη φοβηθείς, εγώ στο πλάι σου θα είμαι». Οι υπόλοιποι θα σε φοβερίσουν, μπορεί και να σε απειλήσουν, μα δεν θα έχουν πια καμία δύναμη να σε κρατήσουν εκεί. Οι τοίχοι δεν υπάρχουν και τα κλειδιά τους είναι άχρηστα. Θα τους προσπεράσεις και θα τους αφήσεις να αλυχτάνε. Όταν απομακρυνθείς αρκετά ούτε που θα ακούγονται.
Ανατέλλει και για πρώτη φορά, μετά από πάρα πολύ καιρό, χαμογελάς και φωτίζεται η ψυχή σου.
Ανατέλλει η πρώτη μέρα μιας ζωής όπως την θέλεις, όπως σου αξίζει.
Σπύρος Μπάρμπας – Life Coach / Photo: Author/Depositphotos
- Είμαστε τα “θέλω” μας - 25 Οκτωβρίου 2018
- Τώρα ξέρω, τώρα είμαι ελεύθερη, τώρα είμαι δυνατή - 24 Οκτωβρίου 2017
- Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αλλάξεις τη ζωή σου - 16 Οκτωβρίου 2017
