Θα είμαι εντάξει, σε βεβαιώνω. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που με κάνουν να χαμογελώ. Έχω βρει τον εαυτό μου ξανά, ακόμα και τα πρωινά, όταν δεν είσαι εδώ μαζί μου για την ώρα του καφέ· τα βράδια, όταν επιστρέφω από τη δουλειά και δεν είναι κανείς στο κρεβάτι να με περιμένει.
Θα είμαι εντάξει, πίστεψέ με. Είμαι καλά, ακόμα κι αν νομίζω κάθε δέκα δευτερόλεπτα ότι σε βλέπω σε κάθε καφετέρια που περνώ, κάθε φορά που ψάχνω κάτι ανάμεσα στα σεντόνια για να πιαστώ. Δεν είσαι εδώ πια, κι όμως είσαι ακόμα μαζί μου. Είμαι καλά· άνοιξα τα φτερά μου προς νέες αναμνήσεις και εσύ δεν θα είσαι μέρος τους. Όμως, ομολογώ ότι δεν είναι αρκετές για να μη κάνουν να κρυώνω. Δεν είσαι εδώ πια, αλλά σε βλέπω παντού.
Advertisment
Το γράψιμο είναι ο δυσκολότερος και δειλότερος τρόπος που γνωρίζω για να σου πω από τα βάθη της ψυχής μου πόσο μου λείπεις, αλλά κι ότι πρέπει να ζήσω- όπως κάνεις κι εσύ χωρίς εμένα. Γιατί, αν δεν μπορούμε να είμαστε ένα πια, είναι καλύτερο να μάθουμε πώς να είμαστε ξεχωριστά. Ο κόσμος μου λέει ότι όποιος επιθυμεί να είναι μαζί μου, πρέπει να αποδεχτεί αυτό που είμαι.
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ήσουν εδώ, αλλά συνεχίζω να σε βλέπω όπου κι αν πάω. Ξέρεις, σε όλα εκείνα τα μέρη που ξυπνάνε την τρυφερότητα που έχω για σένα. Ακόμα αποπνέουν την ευτυχία που υπήρχε τότε εκεί, γιατί παρά τις άσχημες στιγμές, υπήρξαν πράγματα που μας έκαναν να γελάμε, μαζί. Θα είναι δύσκολο να σταματήσουμε να βλεπόμαστε, αλλά η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να μας δώσω είναι να είμαστε τόσο δυνατοί, όσο τολμήσαμε να ήμαστε και στην αρχή. Ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο, ξέρω ότι εσύ είσαι εκεί κι εγώ εδώ, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορώ να τα καταφέρω.
Σε ελευθερώνω από εμένα…
Advertisment
Ο κόσμος επίσης μού έλεγε -και αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που γράφω τώρα- ότι ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσει ο πόνος είναι να τον απελευθερώσω. Γι’ αυτό και χωρίς πικρία και μίσος, σου προσφέρω όλη την ελευθερία που χρειάζεσαι. Δεν αναφέρομαι σε πράγματα που είναι ήδη ξεκάθαρα, που έχεις ξανακούσει· αυτό που εννοώ είναι ότι σε αφήνω πραγματικά, χωρίς δάκρυα, χωρίς κατηγορίες και συγγνώμες.
Γι’ αυτό και το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, τουλάχιστον για τώρα, είναι να ξεχάσουμε τα πάντα: όλες τις Κυριακές στο σπίτι σου, όλες τις ταινίες που είδαμε μαζί και εγώ αποκοιμιόμουν, όλα τα γεύματα που δεν θα μοιραζόμαστε πια. Ας αφήσουμε πίσω μας όλα τα όνειρα που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα, την κακή μου διάθεση που σε εμπόδιζε να χαμογελάς, τη θλίψη μας, την ευτυχία μας. Ας γυρίσουμε σελίδα.
Ας αποχαιρετήσουμε όλες τις πόλεις που γυρίσαμε μαζί, όλες τις πρώτες φορές που επίσης θα είναι και οι τελευταίες, όλα όσα μου έμαθες και όσα μπορούσα εγώ να σου μάθω. Ας ξεκινήσουμε από το μηδέν. Σε απελευθερώνω από εμένα, με τον ίδιο τρόπο που αφήνω πίσω μου κάθε μέρος που κάποτε μας είδε μαζί και τώρα δεν θα μας ξαναδεί πια.
Αποχαιρετώ χωρίς να γνωρίζω ακριβώς πώς να το κάνω, επειδή ξέρω ότι πρέπει, αν δεν θέλω να δω εσένα πρώτα να με αποχαιρετάς. Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου σε αυτό: αν δεν μπορούμε να είμαστε όπως ακριβώς ήμασταν τότε, το υγιέστερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε κάτι διαφορετικό· και τώρα αν δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να είμαστε, το μόνο πράγμα που μπορεί να μας βοηθήσει είναι να μην είμαστε.
Σήμερα, σε απελευθερώνω.
Σε απελευθερώνω από μένα,
από τα προβλήματά μου,
από όλα εκείνα τα ατέλειωτα Κυριακάτικα απογεύματα,
από την κακοδιαθεσία των γενεθλίων μου,
από την άγνοιά μου για το τι να σου προφέρω
που δεν έχεις ή που δεν θα χάσεις.Σε απελευθερώνω από την απογοήτευσή μου,
από το κάρμα σου,
από τις νέες μου ιστορίες,
από την αμφιβολία που με κυρίευε
και που έδειχνα.Σε απελευθερώνω από τα τηλεφωνήματά μου,
από τα μηνύματα,
από τα μαλλιά μου,
τα μακριά και ατίθασα,
που μπλέκονταν στα δάχτυλά σου και με πονούσαν.Σε απελευθερώνω από τη συνείδησή μου,
από τις πτώσεις και τα ξανασηκώματά μου,
από αυτή τη φυγή.Σε απελευθερώνω από τα αποσιωπητικά,
τις τελείες που ακολουθούνταν
από ερωτηματικά ή θαυμαστικά,
μαζί με όλους τους ορθογραφικούς κανόνες που υπήρξαν και πρόκειται να υπάρξουν.Σε απελευθερώνω από την πόρτα που εσύ μόλις έκλεισες,
ώστε να μπορείς να φύγεις,
ώστε να μπορέσεις να με αφήσεις,
ώστε να μπορείς να με βλέπεις από μακριά και να με θες κάθε μέρα και λιγότερο,
ακόμα κι αν αυτό πληγώνει ακόμα και τα βαθύτερα σημεία της καρδιάς μου».-Mario Benedetti-
Photo: Author/Depositphotos
