Ξέρω τι θα μου πεις: Πώς, ακόμη κι αν εξωτερικά σε σένα οι άλλοι -μα κι εγώ συχνά ακόμη- μοιάζει να βλέπουμε τον όμορφο, αποφασιστικό και δυναμικό σου εαυτό, εκείνο το κομμάτι σου που πείθει τους γύρω σου να σε θαυμάζουν και σιωπηλά να σου δίνουν να καταλάβεις πως είσαι μια ύπαρξη διαφορετική, μια ιδιοσυγκρασία με τη δική της απόχρωση, ακόμη και τότε, απορείς, μα κάτι περισσότερο, δυσπιστείς και νιώθεις, πως η απόσταση που επιχειρούν να θέσουν οι άλλοι ανάμεσα σε εσένα, και σε αυτούς , είναι πλασματική και αναμφίβολα, ανεξήγητη.
Μα γιατί; αναρωτιέσαι. Τι, άραγε, το ξεχωριστό μπορεί να διαθέτω εγώ, σε σχέση με τους άλλους; Αφού και οι άλλοι, μου φαίνονται εξίσου ξεχωριστοί!
Βλέπεις, έχουν εκπαιδευθεί να βλέπουν μόνο τις καλογυαλισμένες επιφάνειες, επειδή η προοπτική τους φθάνει ίσα μέχρι την πρόσοψη, τα μάτια τους, βλέπεις… δεν διαθέτουν εκείνην τη διεισδυτική δύναμη, που θα τους καθιστούσε ικανούς να δουν εκείνο το κομμάτι σου που ένοχα αναπαύεται στη σκιά…
Advertisment
Αχ, εκείνο το σκιερό κομμάτι σου, που΄ ναι τόσο καλά προστατευμένο και απόρθητο, εκεί που συμβιώνουν αδιάντροπα όλες σου οι ανασφάλειες, οι οδύνες αγκαλιά με τις αποτυχίες, τις ελλείψεις, τα απωθημένα, και βέβαια, οι απεγνωσμένα ανικανοποίητες επιθυμίες σου…
Σε ξεχωρίζουν, λένε, για την ομορφιά σου… Μα που να ξέρουν, πως πέρασες τη μισή ζωή σου νιώθοντας την ασχήμια σου, και πως, για να την αντισταθμίσεις, ορκίστηκες στον εαυτό σου να κάνεις την κάθε μέρα σου όμορφη, και τη ζωή των γύρω σου εξίσου όμορφη, φροντίζοντας να ομορφύνεις, πρώτα- πρώτα, την ψυχή σου!
Έπειτα, ισχυρίζονται, σε θαυμάζουν για την επιτυχία σου… Μα ποιος τους είπε άραγε, πόσες φορές απέτυχες, πόσες ακόμη ένιωσες να συντρίβεται ολότελα η ψυχή σου, και πόσο θάρρος χρειάστηκες, καρδιά ανθεκτική και δύναμη να σφίξεις τις γροθιές σου, και να πεις: μπορεί να απέτυχα εδώ, μα αύριο θα προσπαθήσω και πάλι, μέχρι να πετύχω!
Advertisment
Σε ξεχωρίζουν λένε, για το ταλέντο σου… Μα που να ξέρουν πόσες φορές είδες μπροστά σου κλειστές πόρτες, πόση απογοήτευση και πόση αμφιβολία για αυτό ακριβώς το ταλέντο βίωσες, πόση ανασφάλεια για το αν χωράς στα μέτρα του ονείρου σου, κι αν τελικά διαθέτεις τις δυνάμεις να το πραγματώσεις!
Σε ξεχωρίζουν λένε, για την αυθεντικότητά σου… Μα που να ξέρουν για εκείνες τις -σχεδόν αναρίθμητες φορές- που βρέθηκες αντιμέτωπη με τα τραύματά σου και τόλμησες να τα κοιτάξεις στα μάτια, να αφεθείς και παρόλο το φόβο, τη θλίψη και τον δισταγμό σου να τα αγκαλιάσεις!
Σε ξεχωρίζουν ακόμη για ένα σωρό, λένε… Μα ποιος άραγε θα τους πει πως, αυτό που βλέπουν δεν είναι κάτι από πάντοτε αυθύπαρκτο, κάτι λόγου χάριν, έμφυτο; Ποιος θα τους πει λοιπόν, πως αυτό που βλέπουν εμπρός τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αντίκτυπο μιας σειράς σκοτεινών εμπειριών, κι ακόμη το αποτέλεσμα μιας αέναης πάλης με τον εαυτό σου ώστε αυτές οι εμπειρίες να μεταμορφωθούν, κυοφορώντας το φως;
Μάθε να βλέπεις, πέρα απ΄την επιφάνεια λοιπόν… Και μάθε να μη θαυμάζεις, ούτε να ξεχωρίζεις κάποιον για αυτό που βλέπεις να είναι: Κι επιτέλους, μάθε, αναζήτησε, ή έστω προσπάθησε -ναι προσπάθησε- να εφεύρεις εκείνη τη μέθοδο που θα μεταβάλλει το εντός σου σκοτάδι στο πιο όμορφο φως!
- Όλα εκείνα που διψάμε να μάθουμε, τα γνωρίζουμε ήδη βαθιά μέσα μας - 16 Νοεμβρίου 2017
- Μάθε να βλέπεις πέρα από την επιφάνεια… - 10 Νοεμβρίου 2017
- Να μάθεις να γιορτάζεις την αποτυχία - 30 Οκτωβρίου 2017
