Ναι, οι γονείς σου μπορεί να σε χρησιμοποίησαν, να σε κακομεταχειρίστηκαν –συνήθως άθελά τους– όσο ήσουν παιδί. Την επίγνωση των συναισθημάτων σου για την όποια χρησιμοποίηση δέχτηκες, την χρωστάς σήμερα μόνο στον εαυτό σου.
Ίσως, κατά τη διάρκεια της αυτογνωστικής σου εργασίας, να χρειαστεί να τους μιλήσεις για ό,τι δεν τους μίλησες. Να μοιραστείς με τους γονείς σου όλα αυτά που σε πλήγωσαν στη σχέση σου μαζί τους, όταν ήσουν παιδί ή/και έφηβος.
Advertisment
Ναι, έχουν κάποιο μερίδιο οι γονείς σου στο γεγονός ότι δεν βίωσες ολοκληρωμένα τη βρεφική, παιδική, και εφηβική σου ηλικία. Δεν είναι όμως οι γονείς σου υπεύθυνοι για το γεγονός ότι εσύ σήμερα ακόμα φοβάσαι να ενηλικιωθείς. Δεν είναι σήμερα κανείς άλλος υπεύθυνος, εκτός από σένα, για τη δική σου επιλογή, ή για την αδυναμία σου να επιλέγεις ελεύθερα την ενηλικίωσή σου ως δυνατότητα.
Το σημαντικότερο λοιπόν είναι εσύ τώρα να αναλάβεις την ευθύνη για τα συναισθήματά σου, ή για την απροθυμία σου να τα γνωρίσεις, την απροθυμία σου να μεγαλώσεις. Να αναγνωρίσεις την οργή, τη θλίψη σου, να τα αποδεχτείς, και να τα χρησιμοποιήσεις σαν σκαλιά στην όποια πρόθεσή σου να ενηλικιωθείς ψυχικά.
Εάν όχι, τότε να αναλάβεις με συνέπεια την ευθύνη σου για ό,τι αρνείσαι να δεις, για όποια δυνατότητα επίγνωσης των συναισθημάτων σου ανέξοδα απορρίπτεις, καθώς και το υπαρξιακό κόστος αυτής της άρνησης σε σένα, στο σύντροφο και στα παιδιά σου.
Advertisment
Εάν αυτόβουλα το επιλέξεις, να πεις αυθεντικά, κι όχι με συγκεκαλυμμένη μέσα σου ενοχή, στον εαυτό σου: «Αυτά μπορούσαν τότε αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν για τον εαυτό τους, και για μένα. Πέρα από γονείς μου, είναι και άνθρωποι, ίσως κι αυτοί “ανθρωπάκια”, όπως είμαι κι εγώ. Αν αποδεχτώ αυτούς, θα αποδεχτώ και μένα, στον ίδιο βαθμό. Και αποδεχόμενος τον εαυτό μου, θα αποδεχτώ, πιο διευρυμένα, κι εκείνους. Και στο βαθμό που θελήσω να αποδεχτώ αυτούς, στον ίδιο βαθμό θα ωριμάσω, και ωριμάζοντας θα βρω την ειρήνη…»
Δεν θα το πεις όμως αυτό, αν δεν κάνεις όλα τα βήματα στη διαδικασία του πένθους. Αν δεν περάσεις απ’ όλα τα στάδια της απώλειας της παιδικής (ή εφηβικής) σου ηλικίας, αν –εφόσον το χρειάζεσαι– δεν πονέσεις πάνω στους ανοιχτούς τάφους των κομματιών σου που έθαψες ζωντανά, και δεν αρχίσεις να συνομιλείς μαζί τους για να τα βοηθήσεις να ξαναζωντανέψουν. Για να μπεις σε ζωντανή σχέση μαζί τους, αφήνοντάς τα να σε οδηγήσουν όπου χρειάζεσαι.
Ναι, με τη βοήθεια της καλής και μακρόχρονης ψυχοθεραπείας, μπορείς –και χρειάζεται, εάν θες να είναι οι μπαταρίες σου γεμάτες– να ζήσεις τις κρίσιμες εξελικτικές φάσεις που δεν έζησες. Τα συναισθήματα και τις μάχες που τις συνοδεύουν. Τις πληγές που εκκρεμούν.
Όπως και στο σχολείο, έτσι και στη ζωή, δεν μπορείς να την «κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια». Δεν μπορείς να «πηδήξεις» τάξεις, εάν θέλεις διακαώς να φοιτήσεις στο πανεπιστήμιο της έσω ειρήνης και της αυτοπραγμάτωσης….
“Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι” Γρηγόρης Βασιλειάδης εκδόσεις I write.gr
