Άρθρο της Nicole Tarkoff
Να πώς ένιωθα, όταν ήμουν μαζί σου: μου άρεσες πραγματικά. Μου άρεσε ο τρόπος που με κοιτούσες, σαν να ήμουν ξεχωριστή και όμορφη, σα να ήμουν ακριβώς αυτό που ήθελες, ακριβώς αυτό που έψαχνες. Μου άρεσε που μου έδειχνες τα αγαπημένα σου μέρη και μου διηγιόσουν ιστορίες με τους φίλους σου και μου μιλούσες για τις αναμνήσεις σας.
Advertisment
Μου άρεσε ο τρόπος που μου έστελνες μηνύματα και ο τρόπος που με έκανες να γελώ. Μου άρεσαν όλα αυτά τα πολύ γενικά πράγματα σε σχέση με εσένα και εκείνες τις στιγμές, ναι, μου άρεσες, πολύ· αλλά κοιτώντας πίσω, δεν είμαι πραγματικά σίγουρη αν όλα αυτά τα πράγματα μου άρεσαν σε σχέση με εσένα συγκεκριμένα και με το ποιος ήσουν.
Νομίζω ότι αυτό που με έκανε να μου αρέσεις ήταν το απλό γεγονός του ότι με θαύμαζες, του ότι λάμβανα μηνύματα, γελούσα και μοιραζόμουν τη στιγμή με κάποιον και μόνο αυτό, ήσουν απλά ένας κάποιος.
Και ξέρω ότι αυτό ακούγεται αρκετά θλιβερό, το ότι ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο αποκλειστικά λόγω της μοναξιάς και των ανασφαλειών μου, αλλά νομίζω ότι ένας λόγος που προχώρησα ήταν επειδή παραδέχτηκα ότι μου άρεσες μόνο επειδή έβρισκες χρόνο να περνάς μαζί μου και δεν τον περνούσα κι εγώ μόνη μου.
Advertisment
Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν αγαπούσα εσένα, αλλά το χώρο που είχες στη ζωή μου.
Γέμιζες λοιπόν έναν κενό χώρο. Ήσουν κάποιος που γέμιζε τις μέρες και τις νύχτες μου. Κάποιος που θα μου έστελνε καλημέρα και καληνύχτα, κάποιος που θα με καλούσε μόλις είχε να μοιραστεί καλά νέα. Κάποιος που θα ερχόταν για δείπνο με τους φίλους μου και θα εμφανιζόμασταν ως ζευγάρι. Κάποιος που προσωρινά θα θεράπευε εκείνη την επώδυνη μοναξιά μου.
Και ακούγεται τόσο σκληρό, σαν να σε χρησιμοποιούσα για να ανακουφιστώ, αλλά ειλικρινά ένιωθα υπέροχα. Ήταν παρηγοριά να ξέρω ότι δεν χρειαζόταν να κάνω όλα αυτά τα πράγματα μόνη μου. Δεν χρειαζόταν να ξαπλώσω το βράδυ, ευχόμενη να είχα κάποιον να μου στέλνει μηνύματα.
Δεν χρειαζόταν να εμφανίζομαι μόνη στους φίλους μου, όταν με καλούσαν για δείπνο και να νιώθω άβολα, επειδή όλοι οι υπόλοιποι ήταν ζευγάρια. Δεν χρειαζόταν να ανησυχώ για κανένα από αυτά τα πράγματα, επειδή είχα κάποιον.
Και εκείνος ο κάποιος ήσουν εσύ. Και το πιο άτυχο μέρος όλης αυτής της ιστορίας ήταν ότι ο κάποιος μου με άφησε. Έφυγες και πήρες μαζί σου ένα κομμάτι από την ευτυχία μου, επειδή ξαφνικά όλα εκείνα τα πράγματα, για τα οποία δεν χρειαζόταν να ανησυχώ, επέστρεψαν. Ξαφνικά, έπρεπε να ανησυχώ ξανά για το πώς να πορευτώ μόνη μου μέσα στον κόσμο αυτό.
Ξαφνικά, έπρεπε να ξαπλώσω το βράδυ, χωρίς ένα μήνυμα καληνύχτας. Ξαφνικά, έπρεπε να απαντώ στους φίλους μου που με ρωτούσαν αν θα είχα πρόβλημα που θα ήμουν μόνη μου στο δείπνο, ζητώντας άδεια να φέρουν τη σχέση τους. Ξαφνικά έπρεπε να είμαι ξανά μόνη μέσα στον κόσμο. Ξαφνικά, βρέθηκα να μισώ όσα είχαν σχέση με την αγάπη, επειδή κανείς δεν αγαπούσε εμένα.
Κι αυτό είναι τόσο λυπηρό, επειδή τώρα κοιτώ πίσω και σκέφτομαι πόσο ανόητο είναι να ανησυχεί κανείς ή να αγχώνεται ή να φοβάται κάτι τόσο φυσιολογικό, όπως το να είναι μόνος του. Η ζωή μου δεν ήταν θλιβερή πριν από εσένα ή μετά από εσένα. Ανακάλυψα τόσα πράγματα μετά την αποχώρησή σου για τον εαυτό μου, για τους άλλους, για το τι τελικά είναι αγάπη, και είμαι πραγματικά χαρούμενη που με άφησες.
Αφότου έφυγες, συνειδητοποίησα ότι θα είμαι εντάξει μόνη μου και δεν μπορείς να είσαι με κάποιον, επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος ή μόνη. Αφότου έφυγες, συνειδητοποίησα ότι δεν αγαπούσα εσένα, αλλά το χώρο που έπιανες στη ζωή μου.
