O Dr Gene Ang είναι Αμερικανός Νευροβιολόγος με ένα πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό. Από τη μία είναι ένας επιστήμονας με ευρείες ακαδημαϊκές σπουδές, ενώ έχει διατελέσει και καθηγητής στο πασίγνωστο Πανεπιστήμιο του Yale, και από την άλλη έχει αναπτύξει μια μέθοδο ενεργειακής ιατρικής την οποία διδάσκει σε εργαστήρια που παραδίδει σε όλο τον κόσμο. Με αφορμή την επίσκεψή του στην Αθήνα, επικοινωνήσαμε μαζί του και σας παρουσιάζουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Γεωργία Χρήστου για λογαριασμό της Εναλλακτικής Δράσης.
Κύριε Gene Ang, μπορείτε να μας πείτε με λίγα λόγια τι είναι η Νευροβιολογία;
Σπούδασα Νευροβιολογία στο Πανεπιστήμιο του Yale και το Τμήμα Νευροβιολογίας ανήκει στην Ιατρική Σχολή. Εργαζόμουν στο εργαστήριο του Dr. Pasco Rakic, ο οποίος ήταν και ο ιδρυτής και Πρόεδρος του τμήματος. Μελετούσαμε τον εγκεφαλικό φλοιό και ήταν από τους πρωτοστάτες στο πεδίο αυτό. Ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για μένα και είμαι ευγνώμων που υπήρξα μέλος της ομάδας του και που έλαβα το διδακτορικό μου πτυχίο εκεί.
Advertisment
Συνέχισα στο ίδιο εργαστήριο ολοκληρώνοντας τις μεταδιδακτορικές μου σπουδές, έχοντας μελετήσει τις πιθανές βλαπτικές επιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν οι υπέρηχοι στον εγκεφαλικό φλοιό. Σε πειράματα που είχαν γίνει με εργαστηριακά ποντίκια, βρήκαμε ευρήματα που ήταν στατιστικώς σημαντικά κι αφότου αποφοίτησα, το επόμενο λογικό βήμα του εργαστηρίου ήταν να διαπιστώσει αν υπήρχαν τα ίδια ευρήματα σε μη ανθρώπινα πρωτεύοντα, κι αν υπήρχαν περαιτέρω ευρήματα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη ανθρώπινων εμβρύων.
Οι σπουδές καθαυτές στη Νευροβιολογία αφορούν τη μελέτη του εγκεφάλου, της σπονδυλικής στήλης, του περιφερικού νευρικού συστήματος, καθώς και του αυτόνομου νευρικού συστήματος και, συγκεκριμένα, στη σύγχρονη εποχή, αφορά τη μελέτη της μοριακής πτυχής της λειτουργικότητας, της φυσιολογίας και της δομής όλων αυτών των παραπάνω συστημάτων.
Εκτός από τις μακροχρόνιες ακαδημαϊκές σπουδές σας, έχετε διδάξει για πάνω από 8 χρόνια Νευροανατομία στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Yale, καθώς και Γνωστική Νευρολογία στο κολέγιο του Πανεπιστημίου του Yale. Υπό το πρίσμα όλων αυτών των γνώσεων και των εμπειριών, βλέπετε τον άνθρωπο σαν μια ολότητα ή σαν ένα σύνολο διαχωρισμένων μερών;
Η δύναμη της επιστήμης έγκειται στον διαχωρισμό και τον τεμαχισμό των αντικειμένων που μελετά και, με επιστημονικές μεθόδους, επιχειρεί να απαντήσει τα λεγόμενα ελεγχόμενα ερωτήματα. Σκοπός της είναι να φτάσει στις πιο μικρές πτυχές των αντικειμένων και των διεργασιών που μελετά στην φυσική διάσταση.
Μόλις έχεις μελετήσει ένα αντικείμενο στη βασικότερη και μικρότερη πτυχή του και, αν λόγου χάρη σπουδάζεις Φυσική, φτάνεις στα στοιχειακά σωματίδια, όπως συμβαίνει με τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων στη Γαλλία. Μετά από αυτό, όμως, εκείνο που επιχειρούν να επιτύχουν οι επιστήμονες, ειδικά σε ό,τι αφορά ανθρώπινους και γενικά ζωντανούς οργανισμούς, όπως στην Ιατρική, είναι να ενοποιήσουν πάλι, σε μια ολότητα, όλη τη γνώση που έχουν συσσωρεύσει από τη μελέτη των επιμέρους τμημάτων.
Advertisment
Για να απαντήσω ευθέως στην ερώτηση, θεωρώ ότι ο άνθρωπος είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα που δουλεύει ως ενότητα και η επιστήμη ειδικεύεται στον διαχωρισμό και τον τεμαχισμό των αντικειμένων στα θεμελιώδη επιμέρους τμήματά τους, όπως συμβαίνει στην επιστήμη της Μοριακή Βιολογίας, η οποία χρησιμοποιεί και συνθέτει τη γνώση που συσσωρεύει για να κατανοήσει πώς λειτουργεί το αντικείμενο σε ολότητα.
Το ενδιαφέρον είναι, όμως, ότι μόλις τεμαχίσεις ένα αντικείμενο σε επιμέρους τμήματα, όταν τα ενοποιείς πάλι, αυτά που αναδύονται, που ονομάζονται αναδυόμενες ιδιότητες, είναι ιδιότητες που δεν είναι ορατές όταν έχεις τεμαχίσει το αντικείμενο σε επιμέρους τμήματα. Επομένως, αυτό που δεν είναι ορατό και που δεν μπορεί να αναλυθεί με τον διαχωρισμό του αντικειμένου σε επιμέρους τμήματα, είναι οι θεμελιώδεις ιδιότητες που αναδύονται μόλις ενοποιήσεις πάλι το συγκεκριμένο αντικείμενο. Είναι καλό, λοιπόν, να το λαμβάνουμε αυτό υπόψη μας όταν μελετάμε κάτι και προσπαθούμε να το ενοποιήσουμε πάλι σ’ ένα σύστημα ή σε ένα συγγενικό συνονθύλευμα λειτουργικών μερών.
Μπορείτε να μας δώσετε κάποιο παράδειγμα με επιστημονική βάση που να υποστηρίζει την άποψή σας; (Συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης)
Ναι, υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Ένα από αυτά είναι ότι μπορούμε να μελετήσουμε την ψυχολογία ενός ανθρώπου, αναλύοντας τα επιμέρους και θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ή τις χαρακτηριστικές ιδιότητές του. Μπορούμε, για παράδειγμα, να διαπιστώσουμε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει ζητήματα θυμού, ζητήματα φόβου ή και ζητήματα αγάπης. Θα μπορούσαμε να προβούμε σε περαιτέρω ανάλυση και να τον υποβάλλουμε σε ψυχολογικό τεστ τύπου Myers–Briggs για να διαπιστώσουμε πώς ανταποκρίνεται σε σχέση με αυτές τις ιδιότητες και για να διακρίνουμε χαρακτηριστικές ιδιότητες της προσωπικότητάς του.
Όταν, όμως, ενοποιήσουμε τα στοιχεία αυτά σε μια ομάδα, θα εμφανιστούν αναδυόμενες ιδιότητες στην ομάδα που δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε πριν.
Ακόμα κι αν αναλύσουμε ξεχωριστά τα χαρακτηριστικά του κάθε μέλους της ομάδας, δεν θα μπορέσουμε να διακρίνουμε ιδιότητες που θα αναδυθούν όταν αναλύσουμε το σύνολο των 12 ατόμων. Πάντα θα αναδυθεί κάτι καινούριο όταν φέρουμε τα 12 μέλη πάλι μαζί, κάτι σαν ομαδικό χαρακτηριστικό, την ύπαρξη του οποίου δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε με ακρίβεια κοιτάζοντας μόνο τα ατομικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του κάθε μέλους ξεχωριστά.
Σε πρόσφατη συνέντευξή σας είπατε ότι οι ιατροί Bernie Siegal και Larry Dossey αποτέλεσαν πρότυπα για εσάς. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στους συγκεκριμένους επιστήμονες;
Ναι, όταν ήμουν στο γυμνάσιο, ο Bernie Siegal ήταν γενικός χειρούργος στο Πανεπιστήμιο του Yale, πράγμα συγχρονιστικό, αφού 15-20 χρόνια αργότερα βρέθηκα φοιτητής στο Yale.
Είχε γράψει το βιβλίο «Love, Medicine and Miracles» [Αγάπη, Ιατρική και Θαύματα] κι αυτός ήταν ένας τρόπος με τον οποίο εργαζόταν με καρκινοπαθείς, όχι χειρουργικά, αλλά συνδυάζοντας την εκπαίδευσή του ως χειρούργος με πιο ολιστικές θεραπευτικές μεθόδους, όπως είναι οι οραματισμοί, η ζωγραφική των συναισθημάτων, οι θετικές δηλώσεις.
Αυτά σήμερα φαίνονται βασικά στο πεδίο της ολιστικής υγείας, αλλά τότε τη δεκαετία του ‘80, για έναν παραδοσιακό χειρούργο, ήταν εντελώς καινούρια και ριζοσπαστικά. Κι έτσι, πιστεύω ότι ο Bernie Siegel ενέπνευσε την έμφυτη αγάπη μου για τη θεραπευτική πτυχή της ιατρικής, παρά για την τεχνική της πτυχή.
Ο δε Larry Dossey ήταν ιατρός και, αν δεν κάνω λάθος, ήταν ιατρός στα επείγοντα περιστατικά, καθώς και στρατιωτικός ιατρός στο πεδίο της μάχης. Στη συνέχεια, διετέλεσε καθηγητής στο Ιατρικό Πανεπιστήμιο Southwest του Τέξας και υπήρξε πρωτοπόρος στην πνευματική ιατρική. Το ιατρικό του υπόβαθρο επέτρεψε στο γενικό κοινό να δώσει σημασία στους μη συμβατικούς ισχυρισμούς του, που στον χώρο της ολιστικής ιατρικής υπήρξαν βασικές και θεμελιώδεις.
Αναφέρομαι στους ισχυρισμούς ότι ο νους επηρεάζει την υγεία μας και τις ασθένειες. Έμαθα για τη δουλειά του τη δεκαετία του ‘90, οπότε και πάλι, εκείνη την εποχή το γεγονός ότι το γενικό κοινό αποδεχόταν πιο ολιστικές έννοιες ήταν ριζοσπαστικό. Εκείνη, λοιπόν, την εποχή που πήγαινα ακόμα σχολείο, το γεγονός ότι συμβατικοί επιστήμονες ασχολούνται με την ολιστική ιατρική χάραξε την πορεία μου, καθώς και οι ισχυρισμοί ότι ο νους μπορεί να επηρεάσει την ύλη, ακόμα κι από απόσταση, όπως δήλωσε ο Larry Dossey στο βιβλίο του «Be Careful what you Pray For» [Πρόσεχε τι προσεύχεσαι] γιατί μπορεί να λάβεις αυτό που ζητάς.
Κάποια στιγμή στη ζωή σας αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την “ενεργειακή ιατρική”. Σας επιτρέπουν οι ακαδημαϊκές σας γνώσεις να αποδέχεστε και να εφαρμόζετε την ενεργειακή ιατρική ή απλά διαχωρίζετε τα δύο πεδία ενδιαφερόντων σας;
Νομίζω ότι η ακαδημαϊκή μου εκπαίδευση με βοηθά να σκέφτομαι λογικά, γραμμικά και να αναλύω τα πράγματα, όταν απαιτείται, από μια γνωστική πτυχή. Όταν κάνω ενεργειακή θεραπεία, που είναι μια πιο μη-γνωστική, περισσότερο κιναισθητική και ολιστική προσέγγιση, δεν ενεργοποιώ αυτή την πτυχή της εκπαίδευσής μου γιατί δεν θέλουμε να διακόψουμε την ροή της ενέργειας.
Είναι όπως όταν προπονείται ο αθλητής, μπορεί στην προπόνησή του να είναι πιο τεχνικός, αλλά όταν αγωνίζεται στο άθλημα δεν επιθυμεί να σκέφτεται, γιατί αν αρχίσει να σκέφτεται αυτό το μέρος του εγκεφάλου του θα διακόψει την ροή που συμβαίνει κατά τη σωματική κίνηση. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην ενεργειακή θεραπεία. Το κάθε πράγμα έχει την θέση του. Η γνωστική ικανότητα απαιτείται για να αναλύουμε τα πράγματα, πράγμα που επιτρέπει η ακαδημαϊκή μόρφωση και μετά άλλη είναι η θέση της ολιστικής ικανότητας, η ικανότητα του λεγόμενου δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, όπου βρισκόμαστε περισσότερο σε ροή, σε δημιουργία, πιο ανοικτοί, σε σωματική επίγνωση.
Ποια απάντηση ήρθε να δώσει η ενεργειακή ιατρική πάνω στην αναζήτησή σας;
Υπάρχουν πολλά που πιστεύω ότι έχουν σημασία καθώς αποκτά μεγαλύτερη αποδοχή η ενεργειακή ιατρική. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται ευρέως αποδεκτή, καθώς πάντα υπήρχαν άνθρωποι στην ιστορία και υπάρχουν σήμερα στη σύγχρονη εποχή μας που τους ελκύει η ενεργειακή ιατρική. Πιστεύω ότι μπορεί να σταθεί και μόνη της και δεν χρειάζεται την υποστήριξη της επιστήμης. Κάποιοι στοχεύουν προς αυτό γιατί πιστεύουν, και σωστά, ότι το γενικό κοινό, τουλάχιστον το σύγχρονο μορφωμένο κοινό, θα την αποδεχτούν περισσότερο αφού δουν επιστημονικές μελέτες. Όμως, δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο ρόλος μου, παρόλο που προέρχομαι κι από τις δύο αρένες, αυτήν της ακαδημαϊκής μόρφωσης και αυτήν της ενεργειακής ιατρικής.
Πιστεύω ότι η ενέργεια μπορεί να σταθεί και από μόνη της και οι άνθρωποι, ανάλογα με τα βιώματά τους, είτε έλκονται σε αυτήν, είτε δεν έλκονται σε αυτήν και υπάρχουν άλλα μέσα από το συμβατικό χώρο που τους βοηθούν να θεραπευτούν. Υπάρχουν πολλές θεραπευτικές μέθοδοι και δεν χρειάζεται όλες να οδηγούν στην ενεργειακή θεραπεία.
Πιστεύω ότι με την ενεργειακή ιατρική και το αιθερικό ή πρανικό πλαίσιο, οι άνθρωποι έρχονται σε μια πρώτη επαφή με πραγματικότητες που είναι αόρατες. Σε ανώτερο επίπεδο ψυχής ή ανώτερου εαυτού, αυτό μπορεί να αποτελέσει μια σημαντική μύηση, λειτουργία ή ακόμα κι ένα βήμα γι αυτούς. Φεύγουμε από τη διάσταση της επιστήμης και της ιατρικής και εισερχόμαστε στην πνευματικότητα και σε αυτή τη διάσταση δε θέλουμε να επιβάλλουμε καμία αλήθεια ούτε να πείθουμε κανέναν για αυτήν, διότι ο καθένας θα τη βρει σε ψυχικό επίπεδο.
Τελικά γιατί οι άνθρωποι ασθενούν, κατά τη γνώμη σας;
Αυτή είναι μια ευρεία ερώτηση που δέχεται πολλές απαντήσεις. Θα επισημάνω ένα ή δύο σημαντικά σημεία. Πιστεύω ότι μπορούμε να βλέπουμε την ασθένεια ως μια διαδικασία μύησης κι έτσι μπορούμε να τη βλέπουμε από ένα θετικό πρίσμα, παρά σαν κάτι που πολεμάμε σε πεδίο μάχης, όπως όταν πολεμάμε τον καρκίνο ή την ασθένεια. Μπορούμε να τη βλέπουμε ως δοκιμασία μύησης ή οποία μάς διδάσκει κάτι. Αν υιοθετήσουμε τη στάση ότι όλα όσα βιώνουμε στην ζωή μας έχουν καθοριστεί από κάποιο επίπεδο, ίσως όχι συνειδητά τώρα, αλλά από κάποιο επίπεδο ψυχικό, τότε μπορούμε να δούμε ότι η ασθένεια μάς διδάσκει κάτι.
Μόλις δημιουργήσουμε μια πιο θετική συνοχή με αυτήν την ασθένεια ή την οντότητα της ασθένειας, τότε μπορούμε να μάθουμε και να επωφεληθούμε από αυτήν και, σε κάποιο σημείο, να υπερβούμε τη φυσική της έκφραση, έχοντας διδαχθεί κάτι από αυτήν. Για μερικούς, η ασθένεια μπορεί να μην εκφραστεί ποτέ στη φυσική τους ζωή, αλλά η θεραπεία τους από αυτήν μπορεί να συμβεί άμεσα μόλις αλλάξουν τη θεώρησή τους ότι η ασθένεια είναι βλαβερή και τη δουν ως ωφέλιμη, ως κάτι που τους διδάσκει κάτι.
Είμαστε ικανοί να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας;
Συνεχίζοντας όλα όσα είπα προηγουμένως, θα απαντήσω πως ναι. Η θεραπεία μπορεί να συμβεί σε πολλά επίπεδα και το φυσικό επίπεδο είναι μόνο ένα από αυτά. Το ότι δε θεραπευόμαστε από ορισμένες ασθένειες με το να αλλάζουμε ένα σωματικό σύμπτωμα είναι πραγματικότητα και το γνωρίζουμε αυτό λογικά, κοιτάζοντας το παρελθόν μας ή την ζωή μας τώρα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά συμπτώματα στο φυσικό επίπεδο που αλλάζουν και μετασχηματίζονται σε αυτό που αποκαλούμε καλή υγεία… και μάλλον αυτό ισχύει για την πλειοψηφία των συμπτωμάτων.
Οι άνθρωποι είναι ικανοί να το επιτύχουν αυτό είτε με τον ίδιο τους το νου ή, καταρχήν ουσιαστικά με τον ίδιο τους το νου και στη συνέχεια επιλέγοντας ορισμένες οδούς ή μεθόδους για να αυτοθεραπευτούν. Μπορεί να επιλέξουν αλλοπαθητικές μεθόδους, ιατρούς, νοσοκόμες, ακτινολόγους ή ολιστικούς θεραπευτές ή να θεραπευτούν μέσω της δικής τους αυτογνωσίας, όπως είναι ο σαμανικός τρόπος αυτοθεραπείας ως δοκιμασία μύησης για να εξελιχθούν τελικά οι ίδιοι σε θεραπευτές.
Έτσι, πιστεύω ότι όλες οι οδοί θεραπείας που επιλέγει κάποιος ή η ψυχή του είναι καλές και δεν υπάρχει καμία έμφαση στη μία ή στην άλλη, είτε είναι συμβατική ή μη συμβατική ή ολιστική. Αλλά για το αν αλλάζουν τα συμπτώματα σε φυσικό επίπεδο ή συναισθηματικό ή νοητικό επίπεδο, οι άνθρωποι είναι σε θέση να επιλέξουν να δουν ότι αυτό που βιώνουν στην ζωή τους, είτε είναι ασθένεια είτε πρόκληση, είναι θετικό για να ενδυναμωθούν, κι εκείνη την στιγμή, θεραπεύονται άμεσα, ασχέτως των εκβάσεων σε οποιεσδήποτε διαστάσεις, σωματική, ενεργειακή, συναισθηματική, νοητική, αιτιατή ή πνευματική. Οι εκβάσεις αυτές μπαίνουν σε δεύτερη θέση όταν έχουν επιλέξει να δουν ότι κάποια πρόκληση τους διδάσκει κάτι.
Πιστεύετε ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε και άλλους τομείς της ζωής μας, όπως είναι οι σχέσεις, η εργασία κ.λ.π.;
Ναι, το πιστεύω. Η ψυχολογική μου τοποθέτησή είναι θετική και πιστεύω ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε όλες τις πτυχές της ζωής μας, ανάλογα με αυτό που σκεφτόμαστε και επιλέγουμε. Το αποτέλεσμα που θα εκδηλωθεί σε οποιαδήποτε διάσταση, φυσική, ενεργειακή, συναισθηματική, νοητική, ή αιτιατή παίζει δευτερεύοντα ρόλο μπροστά στην επιλογή που κάνουμε και το νόημα που δίνουμε σε αυτό που μάς συμβαίνει.
Πιστεύω ότι ένα καλό βιβλίο ψυχολογίας πάνω σε αυτό γράφτηκε από τον Viktor Frankl με τίτλο «Man’s Search for Meaning» [Αναζητώντας Νόημα Ζωής]. Υπήρξε επιζώντας του Ολοκαυτώματος και έγραψε για τη θεραπεία του… νομίζω ότι την ονόμασε «Λογοθεραπεία».. που βασικά περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αποδίδουμε νόημα στην ζωή μας και σε αυτά που μάς συμβαίνουν. Το νόημα που αποδίδουμε, μάς επηρεάζει περισσότερο από αυτό καθαυτό που συμβαίνει.
Είδαμε ότι σε κάποιο από τα σεμινάριά σας διδάσκετε τους συμμετέχοντες να στραβώνουν πιρούνια με το μυαλό τους. Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της εκπαίδευσης; Είναι ένα κόλπο ή έχουμε όντως την ικανότητα να αλλάζουμε την ύλη με το μυαλό μας;
Ναι, η ερώτηση αυτή αναφέρεται στο σεμινάριο Quantum Spoon Bending που διδάσκω. Είναι το πιο δημοφιλές σεμινάριο επειδή απλά οι άνθρωποι θέλουν να δουν αυτή την επιρροή του νου στην ύλη.
Δεν πρόκειται για κάποιο κόλπο. Πράγματι χρησιμοποιούμε λεπτοφυή ενέργεια που επηρεάζει το μέταλλο για να μαλακώσει και να επιτρέψει το λύγισμά του.
Ο πραγματικός σκοπός αυτού του σεμιναρίου είναι οι συμμετέχοντες να διδαχθούν 8-10 τεχνικές πράγμα που μπορεί να γίνει χωρίς το λύγισμα του πιρουνιού, αλλά τότε θα είναι ένα σεμινάριο καθαρά πάνω στην ενεργειακή θεραπεία.
Αυτό που συμβαίνει στο σεμινάριο αυτό, όμως, είναι ότι μπορούν οι συμμετέχοντες να δουν αρκετά γρήγορα την επιρροή των τεχνικών που διδάσκονται στη φυσική διάσταση και μια από τις αρχές διδασκαλίας είναι ότι, όταν μαθαίνεις και βλέπεις άμεσα και σαφή αποτελέσματα, τείνεις να μαθαίνεις πιο γρήγορα. Έτσι, εδώ όταν μαθαίνεις μια τεχνική θεραπείας και, σε μερικά λεπτά ή σε 1-2 ώρες δεις ότι επηρεάζεις κάτι στη φυσική διάσταση, τότε τείνεις να μαθαίνεις γρηγορότερα ότι μπορείς να ασκήσεις επιρροή με αυτές τις τεχνικές.
Διαφορετικά, σε άλλες συνθήκες μάθησης, τα αποτελέσματα ίσως εκδηλωθούν στη φυσική διάσταση με πιο αργό ρυθμό ή και καθόλου, παρόλο που θα επηρεάζεις κάποιον θεραπευτικά σε ενεργειακό, συναισθηματικό, νοητικό ή πνευματικό επίπεδο. Το μοντέλο του λυγίσματος του πιρουνιού είναι πραγματικά ένας τρόπος για να επιταχύνεις τη εκμάθηση των θεραπευτικών τεχνικών. Ο απώτερος σκοπός, όμως, δεν είναι να λυγίζεις πιρούνια, αν και είναι διασκεδαστικό και για το λόγο αυτό έχει γίνει δημοφιλές το σεμινάριο.
O Dr Gene Ang έρχεται στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου για να παραδώσει ένα διήμερο εργαστήριο, καθώς και να προσφέρει ατομικές συνεδρίες. Μάθετε περισσότερα
