Γιατί αυτός και όχι εγώ λοιπόν. Η πορεία του ζηλόφθονου ανθρώπου, διότι έτσι του έμαθαν οι γονείς, το σχολείο, το σύστημα, η εργοδότες, αυτοί που έχουν κάποιον ″γνωστό″.
Βλέποντας τους υπόλοιπους να προοδεύουν, κανένας δεν του δίδαξε να χαίρεται με την επιτυχία του άλλου, ότι αυτή η χαρά θα του δώσει το κίνητρο και την ψυχική δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό του, να πετύχει, να γίνει καλύτερος.
Advertisment
Αντί λοιπόν να νιώσει χαρά, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί είναι πώς να αναδείξει τον εαυτό του ως καλύτερο, εξαπολύοντας ως καταπέλτης τη ζήλια, σε μια άκομψη προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του, ότι είναι καλύτερος, να χορτάσει το εγώ του με λόγια που στάζουν σαν βροχή στο διψασμένο έδαφος, ότι τα ξέρει όλα, ότι σε αυτόν άξιζε η επιτυχία και όχι στον άλλον, που ούτε το όνομα του δεν θέλει να προφέρει, ρίχνοντας την τελευταία σφαίρα πριν αλλάξει γεμιστήρα, τελειώνει με την φράση «τι καλύτερο έχει αυτός από εμένα, τι είναι αυτό που κάνει και είναι τόσο σημαντικό, σιγά το φοβερό πράγμα».
Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει με την αγάπη. Θα μου πεις τώρα, που έχεις νευριάσει με αυτά που διαβάζεις, γιατί έχεις συναντήσει και εσύ τέτοιους ανθρώπους, μου μιλάς για αγάπη. Ναι σου μιλάω για αγάπη, μόνο αυτή μπορεί να δώσει χώρο στην καρδιά σου, την ψυχή και το μυαλό σου, τότε θα καταλάβεις ότι δεν αγαπάς τον εαυτό σου, ποτέ δεν ήσουν αρκετός, εσύ το γνωρίζεις, αυτοί όμως γύρω σου συνέχιζαν να ταΐζουν το εγώ σου, ότι είσαι άξιος, και ας μπήκες στην σχολή αντιγράφοντας όλα τα μαθήματα και πληρώνοντας για να σου φτιάξουν τις εργασίες που εσύ έπρεπε να κοπιάσεις και να κάτσεις κάτω να γράψεις, ας μπήκες στην δουλειά επειδή ήξερες κάποιον που ήξερε κάποιον.
Η έλλειψη αγάπης έρχεται ακριβώς εδώ γιατί ποτέ δεν αγάπησες κανένα βήμα που έκανες στην ζωή σου όλα ήταν αυτοματοποιημένα και έτοιμα, τώρα όμως ζητάς τα ρέστα από κάποιον που διάβασε, που έκλαψε, που πόνεσε, που μόνιμη συντροφιά του ήταν το άγχος καθισμένο στην γωνία έτοιμο με ένα μαντήλι να σε πνίξει το βράδυ, γιατί όταν πήγαινες να κοιμηθείς αυτό ένιωθες, πνίξιμο, σκεφτόσουν τους καημένους τους γονείς σου και τις τρομερές θυσίες τους.
Advertisment
Αλλά για εσένα είπαμε όλα ήταν εύκολα, δεν κόπιασες, δεν αχγώθηκες, δεν μόχθησες, όλα ήταν έτοιμα όπως όταν σε περιποιούνται σε κάποιο ακριβό εστιατόριο. Ποιοι από όλους αυτούς λοιπόν έχουν νοιώσει αγάπη ή έστω έχουν δώσει ένα μικρό κομμάτι από αυτήν, δεν μπορώ να ξέρω, αλλά αυτό που γνωρίζω είναι ότι κανένας δεν αναρωτήθηκε τι κρύβεται πίσω από την εκτεθειμένη σάρκα μας, απευθείας κριτική που τσακίζει κόκαλα, κανένας δεν ξόδεψε από τον πολύτιμο του χρόνο πέντε λεπτά να γνωρίσει τον άλλον και αργότερα να κρίνει αν του άρεσε η όχι, βασισμένος σε επιχειρήματα.
Αν όλα τα παραπάνω με πληγώνουν υπάρχει και κάτι που με κάνει χαρούμενο, η φιλοξενία, η ανοιχτή αγκαλιά έτοιμη να σου χαρίσει στοργή, το χαμόγελο να σου φωτίσει την σκοτιδιασμένη σου ημέρα, όταν όμως το τοπίο αλλάζει όλα αυτά μετατρέπονται σε οργισμένα σκυλιά κυνομαχιών έτοιμα να κατασπαράξουν το ένα το άλλο, αντί λοιπόν να συγκροτηθούν, να αναρωτηθούν, τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος, το μόνο που καταφέρνουμε και πολύ καλά μάλιστα είναι να σκάβουμε λάκκους ο ένας για τον άλλον, όσο πιο βαθιά τόσο πιο μεγαλύτερη θα είναι η ευχαρίστηση που θα πάρουμε από αυτήν μας την πράξη.
Βλέπεις το να φυτέψεις την ελπίδα είναι δύσκολο, απαιτεί, σθένος, κουράγιο, υπομονή, ψυχή, θάρρος και αισιοδοξία. Όπως οι μέλισσες, που μεταφέρουν την γύρη, όπως τα μυρμήγκια συνεργάζονται όλα μαζί για να πετύχουν έναν κοινό στόχο, έτσι και εμείς οι απλοί θνητοί της μπλε μπάλας που αποκαλούμε Γη, το σπίτι μας στο Σύμπαν, πρέπει να είμαστε ενωμένοι και δυνατοί, έτοιμοι να πετύχουμε, να προσπαθήσουμε, για τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπο μας, τον αδέσποτο σκύλο που πεινάει, τον παππού, την γιαγιά, για εμένα, για εσένα, για όλους, για εμάς.
Χρήστος Κύρκος – Απόφοιτος Ψηφιακών Μέσων & Επικοινωνίας
- Ο «παγωμένος» άνθρωπος - 29 Ιανουαρίου 2018
- Ο φόβος είναι απλά μια λέξη - 15 Ιανουαρίου 2018
- Γιατί αυτός και όχι εγώ - 4 Ιανουαρίου 2018
