Ξεφορτώσου, ξερίζωσε, ζήσε στο τώρα!

Ο νέος χρόνος έφτασε! Τίποτε δεν θες να σε βρει ίδιο με χθες, ίδιο με πέρυσι. Τίποτε δεν θες να το αφήσεις κι άλλο

Ο νέος χρόνος έφτασε! Τίποτε δεν θες να σε βρει ίδιο με χθες, ίδιο με πέρυσι. Τίποτε δεν θες να το αφήσεις κι άλλο σε εκκρεμότητα! Ανοίγεις τις ντουλάπες και τα συρτάρια σου, κατεβαίνεις στης ψυχής σου τα πιο χαμηλά δωμάτια κι αρχίζεις φοβισμένος μα και τόσο αποφασισμένος ταυτόχρονα να αποβάλλεις ό,τι σε καταπίεζε, ό,τι σε απομυζούσε για χρόνια.

Στις ντουλάπες…
Το ρούχο της παλιάς μεγάλης σου αγάπης κι ας μην λέτε πια ούτε καλημέρα, το γράμμα μιας συγγνώμης που δεν έδωσες ποτέ και όλα παγωμένα είναι ακόμη, τα ημερολόγια του νεκρού θετού σου πατέρα, οι κιτρινισμένες τους σελίδες πίσω δεν θα τον φέρουν μα εσύ εκεί τα κρατάς μαζί με πόσα ακόμη πράγματα γεμάτα αναμνήσεις που η γλυκιά νοσταλγία δεν ζει πια εδώ, μόνο σκόνη και βρωμιά αφεντεύει εδώ…

Advertisment

Στην ψυχή…
Τον θυμό που φιμώνει της ψυχής σου το χαμόγελο, το πεισματικό σου όχι σε εκείνον που σου φωνάζει σ’αγαπώ, την πίκρα για τον θάνατο που χτύπησε και την δική σου πόρτα, την απαισιοδοξία σου πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις, τον εγωισμό φρουρό σε κάθε σου αντίσταση για βήματα παρακάτω…

Πόσα ακόμη απομένουν Θεέ μου, δεν θα αδειάσουν πότε; Οι δυνάμεις μου τη μια με απογειώνουν ξαλαφρώνοντας, και την άλλη με πνίγουν με τις δεύτερες σκέψεις μου θηλιά στο λαιμό μήπως όλαυτά είναι μάταια!

Όταν πετάς πράγματα και ανθρώπους που έμοιαζαν σημαντικοί στην ζωή σου μα αποδείχθηκαν ψεύτικα, ξεφορτώνεσαι το σκοτεινό της ψυχή σου, ξεριζώνεις τα σπλάχνα σου ένα ένα κι όσο πονάς τόσο εσύ να συνεχίζεις!

Advertisment

Καμμία ανταμοιβή πριν τον καθολικό θάνατο, κράτα τον οβολό σου για τον Αχέρωντα ποταμό εκεί που η επιστροφή ποτέ δεν είναι η ίδια, εκεί που η ασπίδα του Αχιλλέα την θνητή του υπόσταση μόνο αξίζει να υπερασπιστεί.

Τα νερά του ποταμού ας σε παρασέρνουν, εσύ εκεί μακριά από την μιλιά του κόσμου, συνέχιζε να γεμίζεις σακούλες και να αδειάζεις ψυχές από μέσα σου. Κανείς ζωντανός, όλοι στον θάνατο μαζί σου κι ο καθένας στον δικό του παράδεισο την δική του κόλαση, στον δικό του Άδη.

Να επιτρέπεις να μπαίνουν μέσα σου μόνο οι βαθιές ανακουφισμένες ανάσες σου πως κάποτε ο πόνος θα τελειώσει!
Κάνε κουράγιο! Ποτέ και σε κανέναν δεν κράτησε για πάντα γιατί να αντέξει σε εσένα;

Να επιτρέπεις μόνο να γεμίζεις από τη μοναξιά της πρώτης φοράς καθαρός, της πρώτης φοράς μακριά από σκέψεις, ψευδαισθήσεις, σκιές και φαντάσματα του παρελθόντος! Την πρώτη φορά που άντεξες να στηριχθείς στα δικά σου πόδια χωρίς να σηκώσεις κανενός τα βάρη, χωρίς να σε στοιχειώνει παρελθόν γιατί το χθες πέθανε, πάει πέρασε κι εσύ πίσω εκεί δεν ανήκεις!
Να επιτρέπεις μόνο στο τώρα να κατοικεί μέσα σου κι αυτό το τώρα είναι πάντα καινούργιο!
Έχει πίστη γιατί μόλις τώρα γεννήθηκε, έχει δύναμη γιατί δεν θα πεθάνει ποτέ και είναι ότι πιο αληθινό μπορεί να σου συμβεί γιατί μόνο ως “εδώ και τώρα” μπορεί να υπάρξει!

Γιαυτό κι εσύ…

Ξεφορτώσου, ξερίζωσε, ζήσε στο τώρα!

ΥΓ. Μην συνεχίζετε αφήνοντας εκκρεμότητες με την ψευδαίσθηση πως κάτι θα αλλάξει από μόνο του!
Εσείς μόνο μπορείτε να κολυμπήσετε στα δικά σας νερά! Εσείς γνωρίζετε τις θανατερές ξέρες και τους παραδεισένιους ύφαλούς σας!
Πετάξτε όλα τα βάρη, όλο το χθες!
Το τώρα μόνο ζει εδώ, εσείς θα συνεχίζετε αγκαλιά με το χθες;

Καλή χρονιά!