Ο κόσμος πλέον μοιάζει μουδιασμένος, το φαγητό θαρρείς πως σερβίρεται από μια γενναία δόση ξυλοκαΐνης, οι αντιδράσεις δεν γίνονται με ευγενή τρόπο, με κριτική σκέψη, με σθένος, όραμα. Κουράστηκε πλέον αυτός ο άνθρωπος και δεν κοιτάει την ουσία του προβλήματος απλώς παπαγαλίζει και προσπαθεί να πετάξει την γνώμη του με ορμή όπως πετάνε την μπάλα του μπέιζμπολ.
Θέλει να ακουστεί η φωνή του απεγνωσμένα, αυτά τα πέντε λεπτά της εφήμερης δημοσιότητας στον ψηφιακό κόσμο θα αναπτερώσουν το ηθικό του, άσχετα αν στη πραγματική ζωή του, δεν εφαρμόζει τίποτα από αυτά τα οποία πρεσβεύει με τόσο πάθος.
Advertisment
Ακόμα χειρότερα… πράττει ακριβώς αυτά που σχολιάζει ότι του διαβρώνουν την αισθητική, αυτό που με θλίβει όμως είναι όταν ο πάγος αυτός κατοικεί στην καρδιά των ανθρώπων, όλα γύρω τους φαντάζουν σαν μία καλοστημένη φάρσα τηλεοπτικής εκπομπής, ζουν σε μια γυάλινη σφαίρα, δεν θέλουν να φύγουν από εκεί.
Είναι αυτοί ακριβώς που σε μία δυσάρεστη είδηση στο διαδίκτυο θα τρέξουν να σχολιάσουν, δίχως σκέψη, δίχως να αναρωτηθούν τι είναι αυτά που γράφουν, γράφουν προγραμματισμένα με στόχο το σοκ, για να δείξουν πόσο ωραίοι και χαλαροί τύποι είναι που δεν τους αγγίζει τίποτα. Απλά γελάνε, διακωμωδούν με τη κοινή διαδικτυακή τους παρέα, την ατυχία άλλων, χωρίς να σκεφτούν ότι θα μπορούσαν να είναι η ίδιοι στην θέση τους, αλλά αφού δεν συμβαίνει σε εμένα γιατί να με νοιάξει άλλωστε.
Δεν μπαίνουν πλέον στον κόπο να μπουν στην θέση του άλλου, έστω και για ένα λεπτό, είναι κουραστικό βλέπεις, προτιμώ το κρύο σκοτεινό χιούμορ με άρωμα θανάτου, παρά να μπω ένα λεπτό στην θέση του άλλου και να αναρωτηθώ πώς θα ήμουνα εγώ αν μου είχε συμβεί κάτι ανάλογο.
Advertisment
Η απάντηση ότι είναι μίζερο να μπαίνεις σε αυτήν την κατάσταση και ότι εγώ θέλω να είμαι χαρούμενος, δείχνει την άρνηση να συμμετέχω στην ζωή γύρω μου, η θλίψη, ο πόνος, το να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, η εμπάθεια, όλα αυτά μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, εκτιμούμε την ζωή περισσότερο όταν βλέπουμε πόσο εύθραυστη είναι, όλα τα υπόλοιπα απλά είναι δικαιολογίες αυτών που φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της.
Κάθε μέρα ακούμε συζητήσεις γύρω μας, οι οποίες έχουν ως στόχο να παρακινήσουν τους συνομιλητές μας να δουν το κόσμο με διαφορετική προσέγγιση πιο βαθειά και αληθινή, αντιμετωπίζοντας θεματικές γύρω από την ζωή και το θάνατο, αλλά όλοι πέφτουν να χαρακτηρίσουν σκοτεινό και καταθλιπτικό αυτόν που την ξεκίνησε.
Εμένα με συγκλονίζει διότι μου θυμίζει την ύψιστη σημασία της ζωής και το ότι βρισκόμαστε εδώ για περιορισμένο χρόνο, αυτόματα σε ωθεί να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου σοφά, οπότε μια συζήτηση τέτοιας θεματολογίας που άλλοι την χαρακτηρίζουν αρνητική, εγώ την θεωρώ διαφωτιστική για το ανθρώπινο μυαλό και πνεύμα.
Ο παγωμένος άνθρωπος, προσποιείται ότι σε ακούει, παράλληλα σκέφτεται που θα είναι το επόμενο ταξίδι του, μέχρι εσύ να τελειώσεις αυτά που έλεγες, απλά απαντώντας σε εσένα ένα ξερό ”ναι”, όμως δεν καταλαβαίνουν δεν ακούνε, δεν βλέπουν, παρά μόνο όταν πρόκειται για τον εαυτό τους, δεν πειράζει, ελπίζω να λειτουργήσεις εσύ ως η φλόγα που θα λιώσει τον πάγο από την καρδιά των ανθρώπων με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή.
Συχνά βρίσκουν δικαιολογίες «έχω τα προβλήματα μου τώρα, δεν μπορώ να ασχοληθώ» το αγαπημένο μου όμως είναι «δεν έχω χρόνο». Φαντάζομαι ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο από τις 24 ώρες μίας ημέρας, και τα 1.440 λεπτά από τα οποία αποτελείται, πέντε λεπτά… είναι ακατόρθωτο.
Λυπηρό όταν οι άνθρωποι νομίζουν ότι κρύβονται πίσω από δικαιολογίες και νιώθουν μια ασφάλεια ότι κανένας δεν μπορεί να τους πει κάτι, αλλά στο τέλος το όπλο εδώ είναι η αγάπη η αδιαφορία δεν πολεμάτε με την αδιαφορία, όπως και η βία δεν απαντάται με την βια, γιατί τότε ο κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ.
Δεν υπάρχει πιο ωραία και ξεκάθαρη απάντηση, όταν εξηγείς μάλιστα και τους λόγους για τους οποίους δεν μπορείς ή δεν θέλεις να κάνεις κάτι, το οποίο είναι απόλυτα σεβαστό.
Πάντα όμως καταλήγουμε στο πώς μεγαλώσαμε στο οικογενειακό μας περιβάλλον, η μέσα στον κοινωνικό μας περίγυρο, συνήθως μεγαλώνουμε σε μια οικογένεια δεμένη και με μπόλικη δόση από αγάπη, ή σε μια οικογένεια αδιάφορη, απομακρυσμένη, η κάτι το ενδιάμεσο.
Αυτό που βλέπουμε συχνά να συμβαίνει στην κοινωνία την οποία ζούμε, είναι συχνά ότι καταλήγει να είναι ένα μεγάλο πάρτι, όπου ο καθένας διασκεδάζει μόνος του, με κάποια μικρά διαλείμματα, όπου ενώνονται και πάλι όλοι μαζί αρμονικά, αρχίζω να συνειδητοποιώ πως ο άνθρωπος πρέπει να περνάει μια κρίση για να δείξει αλληλεγγύη, ένωση και αλτρουισμό.
Διαφορετικά θα βρει χίλιους λόγους να σου πει τι είναι αυτά που μας διαφοροποιούν, αντί πάντα να κοιτάμε αυτά που μας ενώνουν τα οποία είναι περισσότερα.
Μετά το διάλειμμα όμως επιστροφή στο πάρτι. Αυτή τη φορά όμως να φύγουμε από το πάρτι ενωμένοι και με τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά για αυτόν που βρίσκετε δίπλα μας.
Χρήστος Κύρκος – Απόφοιτος Ψηφιακών Μέσων & Επικοινωνίας
- Ο «παγωμένος» άνθρωπος - 29 Ιανουαρίου 2018
- Ο φόβος είναι απλά μια λέξη - 15 Ιανουαρίου 2018
- Γιατί αυτός και όχι εγώ - 4 Ιανουαρίου 2018
