Υπάρχουν άνθρωποι στη καθημερινή μας ζωή ή κάποιοι, απλώς, γνωστοί μας, τους οποίους αντιπαθούμε, που δεν τους «χωνεύουμε», που δε μπορούμε να μείνουμε μαζί τους ούτε για πέντε λεπτά, που μας νευριάζουν, που μας τη «σπάνε», που μας κάνουν να νιώθουμε αμήχανα ή νιώθουμε ότι μας εκθέτουν αρνητικά. Αυτοί μπορεί να είναι είτε άνδρες είτε γυναίκες, μικροί ή μεγάλοι σε ηλικία, μορφωμένοι ή όχι, πλούσιοι ή φτωχοί, δημοφιλείς ή όχι και γενικά κάθε είδους κοινωνικού ή οικονομικού επιπέδου. Βρίσκονται συχνά ανάμεσά μας, ανακατεύονται στη ζωή μας, «μπερδεύονται» στα πόδια μας, είμαστε υποχρεωμένοι να τους «ανεχόμαστε», να συνεργαζόμαστε μαζί τους, να τους μιλάμε, να δουλεύουμε με αυτούς, να μοιραζόμαστε την ίδια στέγη και να είμαστε συγγενείς, φίλοι ή σύντροφοι.
Θα μπορούσα να εξηγήσω το ότι δεν συμπαθούμε τέτοιους ανθρώπους, το ότι μας απωθούν και θέλουμε να βρισκόμαστε μακριά τους, το ότι μας ενοχλούν και μας εμποδίζουν να ζήσουμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε, με αυτή τη πρόταση: Απέναντι στους ανθρώπους αυτούς νιώθουμε μειονεκτικά, για διαφορετικό λόγο κάθε φορά, αφού οι καταστάσεις και τα σενάρια είναι αμέτρητα.
Advertisment
Νιώθουμε μειονεκτικά, γιατί μας εμποδίζουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς, γιατί δε πάνε με τα «νερά» μας, γιατί δε μας ακούνε, γιατί έχουν κάτι που θα θέλαμε να το είχαμε εμείς, γιατί κάνουν κάτι που θα θέλαμε να το κάναμε εμείς, γιατί είναι όπως θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς, γιατί δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι, γιατί δε μας φέρονται όπως θα θέλαμε, γιατί δεν συμπεριφέρονται όπως θεωρούμε ότι πρέπει, γιατί δεν τους αποδεχόμαστε όπως είναι, γιατί θα θέλαμε να είναι όπως θέλουμε εμείς, γιατί έχουν κάτι που δε θα θέλαμε να έχουμε εμείς, γιατί φέρονται με τρόπους που φοβόμαστε ή δε ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε, γιατί με τη συμπεριφορά τους δημιουργούν καταστάσεις απέναντι στις οποίες εμείς νιώθουμε αδύναμοι, μειονεκτικοί κι υποβαθμισμένοι.
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν σε μια πλασματική μειονεκτική θέση απέναντί τους και γι αυτό δε θέλουμε να συναναστρεφόμαστε με αυτούς. Ο λόγος ίσως να είναι ότι είναι στη φύση μας να θέλουμε να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που μας κάνουν να αισθανόμαστε ανώτεροι, που μας ακούνε όταν μιλάμε, που προσέχουν τα λόγια μας και προτείνουν λύσεις στα προβλήματά μας, που νοιάζονται για μας, που μας στηρίζουν και μας υπενθυμίζουν συνεχώς πόσο καλοί είμαστε και δε μας απορρίπτουν.
Αντίθετα, αποφεύγουμε ή δυσανασχετούμε με ανθρώπους, περιβάλλοντα και καταστάσεις όπου αισθανόμαστε κατώτεροι, όπου νιώθουμε ότι η γνώμη μας δε «μετράει», όπου δε μας ακούνε, όπου μας κακομεταχειρίζονται, όπου μας «εκθέτουν», όπου μας τονίζουν συνεχώς τα αρνητικά μας στοιχεία, όπου δεν αισθανόμαστε άνετα και δεν μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας.
Advertisment
Το πρόβλημα, όμως, δεν το έχουν εκείνοι, αλλά εμείς… Εμείς, γιατί δε μπορούμε να διαχειριστούμε τέτοιες καταστάσεις ή φοβόμαστε να τις αντιμετωπίσουμε, γιατί δεν είμαστε ο εαυτός μας, γιατί καταπιεζόμαστε, γιατί δε μπαίνουμε στη θέση τους και δε καταλαβαίνουμε τους λόγους που τους ωθούν στο να είναι τόσο «αντιπαθητικοί», πάντα με γνώμονα τη δική μας αντίληψη γι αυτούς, αφού σίγουρα θα υπάρχουν άτομα που δε θα έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα συναναστροφής με αυτούς.
Οι «αντιπαθητικοί» άνθρωποι αυτοί, συνήθως, είναι χαμηλής αυτοεκτίμησης και προσπαθούν να αισθανθούν καλύτερα προβάλλοντας τα πλεονεκτήματά τους και μειώνοντας τους άλλους, με το να τονίζουν, συνεχώς, τα λάθη των τελευταίων. Αποζητούν την προσοχή, την επιβεβαίωση και την αποδοχή, γι αυτό και δε θέλουν να έχουν άδικο ή να είναι λάθος, γιατί φοβούνται να παραδεχτούν ότι δεν είναι τέλειοι, ότι μπορούν να κάνουν λάθος. Θέλουν να μιλάνε, αλλά δεν ακούνε, θέλουν να είναι στο επίκεντρο και αποζητούν το θαυμασμό, κατακρίνοντας παράλληλα οτιδήποτε δεν αντικατοπτρίζει τις προσδοκίες τους.
Από τη δική μας γωνιά, οφείλουμε να μην αντιμετωπίζουμε την αρνητική συμπεριφορά τους με αρνητική συμπεριφορά, αλλά με θετική σκέψη και ενέργεια, να καταλάβουμε ότι όλοι έχουν τους λόγους τους που αντιδράνε κάπως κι ότι ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία, να μην παίρνουμε τίποτα προσωπικά, να δίνουμε υποσχέσεις, αλλά να τις τηρούμε, να ακούμε τα προβλήματα τους και να μην αναγκάζουμε κανέναν να κάνει αυτό που δε θέλει, να είμαστε ο εαυτός μας κι ο σκοπός μας σε μια συζήτηση να είναι πάντα η συνεργασία, η βοήθεια και η κατανόηση κι όχι η προσπάθεια να αποδείξουμε ότι είμαστε σωστοί ή ότι έχουμε δίκιο.
Πάντοτε πρέπει να σκεφτόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι κι ότι χρειαζόμαστε τους συνανθρώπους μας για να επιβιώσουμε, γιατί όπως είπε και ο Αριστοτέλης: «Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό κι αν μπορεί να μείνει μόνος του, τότε δεν είναι άνθρωπος, αλλά ζώο ή θεός».
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα συναντήσετε ένα τέτοιο άτομο, παρατηρήστε τις αντιδράσεις σας και τα συναισθήματά σας, προσπαθήστε να δώσετε τον καλύτερο εαυτό σας και μη πηγαίνετε κόντρα σε αρνητικές συμπεριφορές, γιατί οτιδήποτε αρνητικό ξεκινάει ή συνεχίζει από εμάς, γυρίζει «μπούμερανγκ»!
- Διατήρησε την ενέργειά σου, βάζοντας πρόγραμμα στη ζωή σου - 17 Δεκεμβρίου 2018
- Έχεις μάτια για να κοιτάζεις μπροστά κι όχι για να χαμηλώνεις το βλέμμα - 11 Σεπτεμβρίου 2018
- Γράμμα στ’ αδέλφια του κόσμου - 7 Σεπτεμβρίου 2018
