Ο Τζον είχε ένα σοβαρό πρόβλημα βάρους, όμως το ίδιο συμβαίνει και στον υπόλοιπο κόσμο όλο και συχνότερα. Αυτό δεν προέκυψε σταδιακά. Μεταπολεμικά οι άνθρωποι πάχυναν λίγο περισσότερο, όμως η παχυσαρκία έκανε την εντυπωσιακή της εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μέσα σε μία μόνο γενιά, και κατέκτησε τον κόσμο.
Σήμερα, οι πιο παχύσαρκοι άνθρωποι στον κόσμο ζουν σε χώρες όπως το Μεξικό, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία. Σε χώρες όπως η Κίνα και το Βιετνάμ, παρόλο που ο πληθυσμός παραμένει σχετικά αδύνατος, ο αριθμός των υπέρβαρων ενηλίκων τριπλασιάστηκε σε λιγότερο από 40 χρόνια. Στις πλούσιες, ανεπτυγμένες χώρες τα σκήπτρα αυτή τη στιγμή κρατούν η Αμερική, η Βρετανία και η Αυστραλία, όπου οι υπέρβαροι αποτελούν περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού.
Advertisment
Το σωματικό βάρος των γυναικών και των αντρών σε αυτές τις χώρες έχει αυξηθεί κατά μέσο όρο 8 κιλά (το ισοδύναμο μίας μετρίου μεγέθους βαλίτσας) τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και μεγάλο μέρος του εντοπίζεται γύρω από την κοιλιά.
Ιδιαιτέρως κινδυνεύουν τα παιδιά
Παλαιότερα, στα παιδιά συναντούσαμε μόνο τον διαβήτη τύπου 1, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα από λάθος επιτίθεται στα κύτταρα του παγκρέατος που είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα. Πλέον στα νοσοκομεία συναντάμε παιδιά με διαβήτη τύπου 2, που οφείλεται κυρίως στο βάρος και τον τρόπο ζωής. Ένα κοριτσάκι τριών χρονών από τις ΗΠΑ με βάρος 35 κιλά εμφανίστηκε πρόσφατα στις ειδήσεις ως μία από τους νεότερους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2.
Η κακή διατροφή δεν επηρεάζει μόνο αυτή τη γενιά αλλά και την επόμενη. Οι υπέρβαρες μητέρες γεννούν μεγάλα μωρά, τα οποία μέσω της πλούσιας τροφής που λαμβάνουν στη μήτρα προγραμματίζονται να γίνουν παχύσαρκα στη διάρκεια της ζωής τους. Η παχυσαρκία εξαπλώνεται σαν ιός. Η οικογένεια και οι φίλοι μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το τι και πόσο τρώμε, αλλά και το τι θεωρούμε “φυσιολογικό”.
Advertisment
Το να είσαι λίγο παχουλός θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό. Υπάρχουν υπέρβαρα μοντέλα. Οι κοιλιές και τα διπλοσάγονα εκτίθενται με περηφάνια. Αλλά ενώ η αποδοχή των καμπύλων ήταν η επιθυμητή απάντηση στα κάτισχνα μοντέλα, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι πολύ λίπος στα λάθος σημεία μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες.
Τι πυροδότησε όμως αυτή την έξαρση;
Η προφανής απάντηση είναι ότι τρώμε περισσότερο. Στις ΗΠΑ, η μέση πρόσληψη θερμίδων αυξήθηκε κατά 25% από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, γεγονός στο οποίο μπορεί εύκολα να αποδοθεί η αύξηση του μέσου σωματικού βάρους των Αμερικανών. Συγχρόνως όμως μειώθηκε η κατανάλωση κορεσμένων λιπαρών, όπως το βούτυρο.
Αυτό που πραγματικά εκτινάχθηκε στα ύψη τη δεκαετία του 1980 ήταν η κατανάλωση υδατανθράκων και ιδιαίτερα των επεξεργασμένων δημητριακών, που αυξήθηκε κατά 20% μέσα σε 15 χρόνια. Μία έρευνα που δημοσιεύτηκε στο American Journal of Clinical Nutrition, και η οποία συνέκρινε τις τροφές που καταναλώνουν οι Αμερικανοί τις τελευταίες δεκαετίες και τα ποσοστά του διαβήτη, δεν εντόπισε κάποια σχέση ανάμεσα στην ασθένεια και τις ποσότητες λιπαρών και πρωτεϊνών.
Αντιθέτως, κατηγορούμενοι για την άνοδο του διαβήτη ήταν οι μειούμενες ποσότητες φυτικών ινών σε συνδυασμό με τη δραματική αύξηση της κατανάλωσης επεξεργασμένων υδατανθράκων. Αυτό που σχεδόν όλοι παραδέχονται σήμερα είναι ότι αυτή η αύξηση ήταν ακούσια συνέπεια του πολέμου ενάντια στο λίπος.
“Προλάβετε το Διαβήτη & Ρυθμίστε το Σάκχαρό σας σε 8 εβδομάδες” Michael Mosley Εκδόσεις Πεδίο
