Η Κατερίνα είμαι.
Σου μιλάω συχνά τελευταία.
Advertisment
Όχι μόνο επειδή νιώθεις καλά διαβάζοντάς με,αλλά και γιατί έχω κι εγώ ανάγκη να δίνω όσα πιο πολλά μπορώ για να σε βοηθήσω.
Ξέρεις κάτι; Βαρέθηκα να μιλάμε για τις κρίσεις πανικού.
Ξέχνα τες γι’απόψε. Θα τις ξεχάσω κι εγώ.
Advertisment
Ας μιλήσουμε σα να μην μας βρήκαν ποτέ οι άτιμες!
Ήθελα να σου θυμίσω τα παιδικά σου χρόνια.
Πόσο όμορφη και ανέμελη ήταν η ζωή σου, ε;
Και παράλληλα πόσο θυμό ξεχείλιζες το μεσημέρι που γυρνούσες από το σχολείο.
-“Πως πήγε αγάπη μου το σχολείο σήμερα?”
-“Μια χαρά μαμά. Πάω μέσα τώρα.”
Και έκλαιγες και λύγιζες και την επόμενη μέρα ήσουν πάλι εκεί,στο ίδιο μέρος, με τους ίδιους ανθρώπους.
Έπειτα μεγάλωσες λίγο, μπορούσες πια να παίξεις έξω με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς.
Τι ξεγνοιασιά κι αυτή…
Μα δεν την έβλεπες,εσύ γυρνούσες ξανά στο σπίτι μόλις έπεφτε η νύχτα και ήσουν ξανά λυπημένος, σα να μην έπαιξες ποτέ.
Πάλι κλαις. Μόνος σου.
“Μα γιατί; Είσαι τόσο μικρός ακόμα για να πικραίνεσαι…”
Κι ύστερα μεγάλωσες κι άλλο λίγο και άρχισες να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Αυτοί οι ρημαδοάνθρωποι που σε έκαναν σκουπίδι -γιατί ήσουν χοντρός ή αδύνατος, κοντός και μικροκαμωμένος, είχες μεγάλη μύτη, ή ακόμα και γιατί δεν μιλούσες καθαρά Ελληνικά αφού ήρθες με τους γονείς από την Αλβανία όταν ήσουν ήδη 8 χρονών- όλοι αυτοί οι ρημαδοάνθρωποι λοιπόν, τώρα θέλουν να γίνουν φίλοι σου.
Κι εσύ τι έκανες; Τους φέρθηκες με τόση ευγένεια καλό μου.
Και να σου πω κάτι;
Είμαι περήφανη για σένα.
Για άλλη μια φορά απέδειξες στον εαυτό σου πως όσα σκατά (με συγχωρείς) κι αν είχες γύρω σου εσύ δεν πρόδωσες ποτέ την καλοσύνη της ψυχής σου.
Κάνε μια ανασκόπηση τώρα λοιπόν και σκέψου.
Αξίζει να βαραίνεις την ζωή σου επειδή κάποιοι κάποτε σε πλήγωναν καθημερινά;
Ναι, εκεί θα καταλήξω πάλι.
Έχεις συσσωρεύσει τόσα πολλά μέσα σου και μετά αναρωτιέσαι γιατί οι κρίσεις πανικού δεν σε αφήνουν σε ησυχία. Έλα σε παρακαλώ πολύ! Ξέρουμε και οι δύο ότι πλέον συσχετίζουμε τα πάντα με αυτές. Δεν πειράζει, μη σκας.
Απλά ψάχνουμε μέσα μας μέχρι την στιγμή που ότι κρυμμένο έχουμε θα έχει πια καεί.
Σε έπρηξα λίγο σήμερα οπότε κάτι τελευταίο για να κλείσουμε.
Έτσι είναι η ζωή. Και είναι πολύ όμορφη!
Ειδικά για σένα που πικράθηκες τόσο. Είσαι λίγο πιο δυνατός απ’ όσο νομίζεις, να το θυμάσαι ψυχή μου.
Με σπουδές στις καλές τέχνες κι έπειτα επαγγελματίας Makeup artist και Body painter. Μεγαλωμένη στο Μαρκόπουλο, με καταγωγή απο την Τήνο υπάρχει μέσα της η νησιώτικη τρέλα. Μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της έχουν τα τραγούδια, η θάλασσα, η Θεσσαλονίκη και τα μικρά παιδιά.
Μοναδικό μότο ζωής: "Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει, να χορτάσει."
- Άργησα 450 ημέρες… - 2 Μαΐου 2020
- Ένας “κανονικός” άνθρωπος - 29 Ιανουαρίου 2019
- Οι άνθρωποί μας είναι οι γιορτές μας - 6 Δεκεμβρίου 2018
