Όταν ήμουν νεότερος, ο παππούς μου έμενε μαζί μας. Πέρα από το γεγονός ότι θα κυκλοφορούσε σε όλο το σπίτι χωρίς μπλούζα, ακόμα και όταν όλοι μου οι φίλοι ήταν εκεί, ήταν πολύ εύκολος άνθρωπος στη συμβίωση. Ωστόσο, ένα πράγμα που ήταν λίγο δύσκολο να διαχειριστούμε ορισμένες φορές ήταν η τάση του να υπεραναλύει τα πράγματα. Στη μνήμη μου έχει μείνει μία συγκεκριμένη περίπτωση.
Μετακομίζαμε και έπρεπε να βρει τον τρόπο να βγάλει ένα τραπέζι από την εξώπορτα. Ήταν ένα σχετικά μεγάλο τραπέζι και κανείς μας δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσαμε όντως να το βγάλουμε από την μπροστινή πόρτα. Όμως, εκείνος στάθηκε, ύστερα προχώρησε, παρατήρησε την εξώπορτα, πήρε τα μέτρα του τραπεζιού και της πόρτας, ύστερα στάθηκε σκεπτικός λίγη ώρα ακόμα, συζήτησε γι’ αυτό, συζήτησε κι άλλο και… στο τέλος, βρήκε την ιδέα.
Advertisment
Αν και είμαι άτομο που σκέφτεται πολύ, ωστόσο, αυτή η σκηνή ήταν έντονη για εμένα, καθώς μου έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα για τη συνάντηση/διασταύρωση ανάμεσα στην υπερανάλυση και στον αυθορμητισμό.
«Τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν, όταν δεν τα υπεραναλύουμε» – Ben Zobrist
Ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα έπραττε παρορμητικά. Είμαι από τη φύση μου αρκετά οργανωτικός. Αναλύω, σπάω σε μικρά κομμάτια τις σκέψεις μου και απλοποιώ όσο μπορώ τα σημαντικότερα ζητήματα. Και έχω χρησιμοποιήσει αυτές τις δεξιότητες ώστε να είμαι ένας τίμιος δάσκαλος από τα μαθήματα του διαλογισμού, μέχρι τη συγγραφή και τη διδασκαλία μαθημάτων ζωής σε άλλους. Ωστόσο, εκείνη η στιγμή με τον παππού, μού δίδαξε κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσα να ξεχάσω: ότι πρέπει να υπάρχει ένα όριο στην οργάνωση και στην ανάλυση των πραγμάτων.
Advertisment
Όταν μιλάμε για δράση- αφού η συζήτηση ανάμεσα στην υπερανάλυση και στον αυθορμητισμό εκεί μας οδηγεί αναπόφευκτα- η σκέψη είναι πολύτιμη. Ξεκινήστε κάτι χωρίς ένα έστω απλό σχέδιο και σύντομα θα βρεθείτε να κρατάτε λευκή σημαία και να παραδίνεστε. Αλλά αν παρασκεφτείτε τα πράγματα, μπορεί να χάσετε και το παιχνίδι. Γιατί τελικά, η δράση είναι αυτή που θα σας πάει μπροστά, οπότε η προτεραιότητα χρειάζεται και πάλι να είναι αυτή. Χωρίς αποτελέσματα, δεν προοδεύετε στη ζωή. Και η δράση είναι αυτή που θα τα παράγει για εσάς.
Συνεπώς, πώς καταφέρνετε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην πρόθεση, στο σχεδιασμό και τελικά στην πράξη; Πώς ακριβώς γνωρίζετε πότε έχετε μπει στο έδαφος της υπερανάλυσης; Ευτυχώς, έχω εδώ έναν αρκετά απλό κανόνα για την εξισορρόπησή τους, ώστε να μπορέσετε να μεγιστοποιήσετε την αποτελεσματικότητά σας και να τελειοποιήσετε τη διεργασία σκέψης.
Πώς να εξισορροπήσετε το σχεδιασμό/ανάλυση με τη δράση
Αναφορικά με τη δράση, η σκέψη χρειάζεται να κατανοηθεί ως ένα εργαλείο. Και αυτό το εργαλείο γενικά συνίσταται σε δύο πράγματα:
1. Ανάλυση των πραγμάτων, ώστε να μπορούμε να τα κατανοήσουμε καλύτερα
2. Σχεδιασμός των δικών μας πράξεων, ώστε να μπορέσουμε να μεγιστοποιήσουμε την αποδοτικότητά μας
Η σκέψη έχει έναν σκοπό, αλλά μόλις τον εκπληρώσει, πρέπει να μπαίνει στην άκρη. Οπότε, να ο κανόνας που χρησιμοποιώ για να διατηρήσω ισορροπία και για να βεβαιωθώ ότι δεν λειτουργώ παρορμητικά ή ότι δεν υπεραναλύω τα πάντα: Σκεφτείτε μόνο τόσο, όσο θα σας βοηθήσει να βρείτε την καλύτερη δυνατή πράξη. Μόλις τη βρείτε, σταματήστε τη σκέψη και δράστε. Αυτό μπορεί να σας φανεί λίγο απλοϊκό, αλλά το ίδιο είναι συχνά και οι καλύτερες λύσεις. Να θυμάστε ότι για να βρείτε ποια είναι η καλύτερη πράξη για εσάς, χρειάζεται να γνωρίζετε πώς να χρησιμοποιείτε τη σκέψη ως εργαλείο, ως ένα σύστημα που μέσω της ανάλυσης και του σχεδιασμού θα σας βοηθήσει να περάσετε στην πράξη.
Αναλύσατε το αντικείμενό σας; Υπάρχει άλλη ανάγκη για σκέψη; Έχετε κατανοήσει πλήρως περί τίνος πρόκειται; Αν αναζητάτε κάποιο αδύναμο σημείο ή κάποιο μοτίβο, το βρήκατε; Ή τουλάχιστον κάνατε τη βασική ανάλυση; Σχεδιάσατε την πορεία της δράσης σας βασισμένοι σε όλους τους παραπάνω παράγοντες;
Έχουμε την τάση να ξεχνάμε πόσο γρήγορα και δυναμικά κινείται πραγματικά η ζωή. Και με αυτό, εννοώ ότι μόλις η δράση ξεκινήσει, μπορείτε πάντα να επιστρέψετε και να αναλύσετε ξανά ή να αλλάξετε το πλάνο σας, τώρα που έχετε συλλέξει περισσότερα δεδομένα. Και η βελτίωση κατά την πορεία είναι ο πιο αποτελεσματικός τελικά τρόπος να κάνουμε τα πράγματα.
Άρθρο του Matt Valentine
