Εξάσκηση στην αφοβία σημαίνει ότι εξαλείφουμε πρώτα τη φτώχεια, την τρομοκρατία και τον πόλεμο που μαίνεται μέσα μας. Εξαλείφουμε τον εθισμό μας να είμαστε σωστοί και καθορίζουμε την αντίληψή μας για κάθε πρόβλημα μέσα μας πριν αντιμετωπίσουμε το ίδιο το πρόβλημα.
Πριν από πολλά χρόνια, στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την αντιληπτική τους έλλειψη, η Αγγλία και η Γαλλία επιτίθονταν η μία στην άλλη ξανά και ξανά. Έκοψαν τόσα πολλά από τα δέντρα τους για την κατασκευή πολεμικών πλοίων, προκειμένου να πολεμήσουν η μία την άλλη για την εξουσία και τα πλούτη, με αποτέλεσμα να αποψιλώσουν τις χώρες τους, καταλήγοντας στην πραγματικότητα με λιγότερους πόρους για την κάθε μία.
Advertisment
Αν είχαν αναγνωρίσει ότι ήταν αυτοί που δημιουργούσαν το αίσθημα της έλλειψης, θα μπορούσαν να έχουν βρει έναν πιο παραγωγικό τρόπο για να βεβαιωθούν ότι είχαν αυτό που πραγματικά χρειάζονταν.
Εμείς, επίσης, τείνουμε να παραβλέπουμε το τίμημα του να εξαπολύουμε μάχη και αντί γι’ αυτό επικεντρωνόμαστε στο πώς μπορούμε να πάρουμε ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Δεν μας αρέσει να θεωρούμε τους εαυτούς μας άπληστους – είμαστε προσεκτικοί, δημιουργώντας ένα κομπόδεμα, έτσι ώστε να μην αισθανθούμε ποτέ ξανά ανασφαλείς. Φυσικά, ποτέ δεν φτάνουμε σε αυτό το σημείο γιατί ψάχνοντας για την ασφάλεια στο γάμο, τη χρηματιστηριακή αγορά, το χώρο εργασίας, ακινήτων, ή οτιδήποτε άλλο υλικό, ποτέ δεν καταφέρνουμε να νιώθουμε ασφαλείς.
Οι φωτεινοί πολεμιστές οικοδομούν σχέσεις συνεργασίας με τους άλλους, αντί να προσπαθούν να τους κατακτήσουν. Κατά συνέπεια, ερχόμαστε πολύ πιο κοντά στην εξεύρεση κοινού εδάφους και λύσεων σε κοινά προβλήματά μας. Αντί να προσκολλούμαστε στην πεποίθησή μας ότι δεν θα έχουμε αρκετά ή ότι θα μας εκμεταλλευτούν, εμείς επεκτείνουμε γενναία την εμπιστοσύνη και βρίσκουμε λύσεις.
Advertisment
Αυτό φαίνεται αφελές, φυσικά, και ένα κομμάτι μας λέει ότι η πραγματική ζωή δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Αλλά οι πιο επιτυχημένοι οργανισμοί στη φύση είναι αποτέλεσμα συνεργασιών. Ακόμη και το ανθρώπινο σώμα είναι προϊόν μιας δωδεκάδας οργάνων και πολλών διαφορετικών ειδών ιστών που εργάζονται μαζί.
Δεν χρειάζεται πλέον να πιστεύουμε τα ψευδή στοιχεία που αποδεικνύουν ότι έχουμε εχθρούς που πρέπει συνεχώς να μαχόμαστε και να υποτάξουμε. Αυτή η νοοτροπία μας οδηγεί σε διαμάχη με τον οδηγό που παίρνει το χώρο στάθμευσής “μας”, ή επιμένουμε ότι η σύντροφός μας σκόπιμα δεν άδειασε το πλυντήριο πιάτων προκειμένου να μας τρελάνει.
Δεν χρειάζεται να επεκτείνουμε την απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάθε άτομο που συναντάμε ή να αρνούμαστε τον κίνδυνο του να αφήνουμε τους εγκληματίες ελεύθερους στον κόσμο, αλλά επίσης, δεν χρειάζεται να πορευόμαστε στη ζωή με το σπαθί στο χέρι, έτοιμοι να νικήσουμε τη λάθος απερισκεψία. Ως φωτεινοί πολεμιστές, ανοίγουμε τα μάτια μας, έτσι ώστε να μπορούμε να δούμε στους άλλους την ικανότητα για ειρήνη, ακόμα κι αν δεν την εκφράζουν.
Μερικοί ψυχολόγοι θα έλεγαν ότι προβάλλουμε τη σκοτεινή πλευρά μας (τις σκιές μας) στους άλλους, δημιουργώντας αντιπάλους προκειμένου να αποφύγουμε να ψάξουμε το κομμάτι του εαυτού μας που δεν έχει επουλωθεί. Ωστόσο, το να βγάζουμε τους άλλους λάθος μας αποσπά από τη δύναμη που πρέπει να έχουμε, ώστε να εξαλείψουμε τη δική μας τάση να ασκούμε βία και μας εμποδίζει να έχουμε πρόσβαση στη δημιουργική μας θεραπευτική ενέργεια, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να ονειρευτούμε έναν καλύτερο κόσμο.
Όταν ασκούμαστε στην αφοβία, δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε εχθρούς ή να έχουμε εμμονές για “κακούς”, έτσι ώστε να αισθανόμαστε βέβαιοι ότι είμαστε πάντα θύματα. Μπορεί να φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι εμείς οι ίδιοι θα μιλήσουμε για αίσθημα αδυναμίας, αλλά αυτό λειτουργεί πολύ καλά για εμάς ψυχολογικά. Αν δούμε τους εαυτούς μας ως θύματα, τους απαλλάσσουμε από κάθε περαιτέρω θυσία.
Όταν κάνουμε ένα βήμα πέρα από το φόβο, τη βία και το θάνατο, μπορούμε να ενστερνιστούμε το δρόμο του φωτεινού πολεμιστή. Μπορούμε να κάνουμε ειρήνη, όχι πόλεμο. Ο Μαχάτμα Γκάντι είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα ανθρώπου που διεξήγαγε ειρήνη, ακόμη και στο πρόσωπο της βίας, και άλλαξε την πορεία της ιστορίας για ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους.
Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο στην πράξη αυτό για τους εαυτούς μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alberto Villoldo, PH.D. “Οι τέσσερις ενοράσεις” από τις εκδόσεις ETRA – Photo: Author/Depositphotos
