«Θα θελα τόσο πολύ να σ’ εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω […]».
Δώσε μου άλλη μια ευκαιρία. Δώσε μου μερικά λεπτά. Θέλω τόσο πολύ να μη σε αφήσω αυτή τη νύχτα, να μη κοιμηθούμε σε διαφορετικά στρώματα, να μην πούμε εκείνο το “σ’ αγαπάω, καληνύχτα, τα λέμε, να προσέχεις”, να μην ξημερώσει ποτέ για εμάς. Θέλω τόσο πολύ να αγοράσω χρόνο για εμάς. Μπορούμε να αγοράσουμε μια νύχτα αν θες. Ίσως και να σταματήσουμε το χρόνο. Τόσο δυνατός νιώθω δίπλα σου κατάλαβες;
Advertisment
Και ύστερα είναι όλα εκείνα που μου θυμίζουν εσένα. Νομίζω ότι κάθε τι μέσα στο δωμάτιό μου σε θυμίζει. Τα σεντόνια σαν να έχουν ποτιστεί με το άρωμά σου. Κι ας είχες λίγες ευκαιρίες να ξαπλώσεις στο κρεβάτι μαζί μου – υπάρχουν καταστάσεις που μας χωρίζουν. Μακάρι να μπορούσα να μας αγοράσω στιγμές. Μακάρι ο χρόνος να ήταν δικός μου, όπως τώρα μου ανήκεις εσύ.
Ξέρεις, δε θα ήταν υπερβολή να πω πως από τη στιγμή που μπήκες στη ζωή μου, με σκότωσες και με έφερες και πάλι στη ζωή, για να ξεκινήσουν όλα μαζί σου, για να υπάρχει μόνο το μαζί, και πριν και τώρα και μετά, για να έχουμε γεννηθεί μαζί. Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε γνώρισα;
Πικραμένος εγώ από την υποκρισία των ανθρώπων, από προδοσίες των δικών μου ανθρώπων και εσύ πληγωμένος και ευάλωτος. Τα βλέμματά μας σταύρωσαν ένα υπέροχο, ζεστό βράδυ, θυμάσαι; Αναζητούσαμε τότε τη σαρκική ηδονή. Δεν είχαμε ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί.
Advertisment
Ξέρεις αν μπορούσα θα έδινα τα πάντα για να μας αγοράσω μια νύχτα όλη δικιά μας. Να κάτσουμε δίπλα στη θάλασσα, να ξαπλώσω στα πόδια σου, να χαζεύω το όμορφο πρόσωπο σου τα υπέροχα χείλη, τα υπέροχα ματιά, να ακούω το αίμα να κυλάει στις φλέβες σου, να ακούω την καρδιά σου – μελωδία στα αυτιά μου – να χτυπά ρυθμικά. Να πιάσε! Οι καρδιές μας χτυπούν μαζί τ’ ακούς;
Ώρα μια μετά τα μεσάνυχτα. Και εγώ θλιμμένος ποιητής προσπαθώ να μιλήσω για την αγάπη μας, προσπαθώ να χωρέσω κάτι τόσο μεγαλειώδες σε μερικές λέξεις. Γιατί με πόνεσε πολύ που άφησα και αυτή τη νύχτα το τεράστιο, μπροστά στο δικό μου μικρό και ατροφικό, χέρι σου. Με πόνεσε πολύ που έφυγα από τη φωλιά των χεριών σου, την θαλπωρή της αγκαλιάς σου.
Αλλά έτσι είναι η ζωή αγάπη μου. Η ζωή είναι σκληρή. Ιδιαίτερα μετά από τέτοιες αγκαλιές, ψιθυρίσματα που καλύπτονται από τα κύματα της θάλασσας, υποσχέσεις για ένα αιώνιο μαζί, μια ζεστή κούπα καφέ ένα παθιασμένο φιλί, ένα νοσταλγικό βράδυ.
«[…] Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουνε αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι […]».
Σημ.: τα αποσπάσματα που περικλείονται στα εισαγωγικά προέρχονται από την εισαγωγή της ταινίας “φτηνά τσιγάρα” (2000) σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ρένου Χαραλαμπίδη.
- Μονόλογος ενός ερωτευμένου ποιητή - 23 Μαΐου 2018
- Μεταμεσονύκτιες σκέψεις… περί έρωτα και φόβου - 3 Ιανουαρίου 2018
- Η αλλαγή δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη - 28 Ιουλίου 2017
