Πόσες φορές μπορεί να έχουμε πει απογοητευμένοι σε κάποιον φίλο/η ή ακόμα και σε εμάς τους ίδιους «Γιατί έπεσα και πάλι στον λάθος άνθρωπο; Μαγνήτη έχω και τους τραβάει πάνω μου;» Γιατί δε μπορώ κι εγώ να βρω έναν «φυσιολογικό» άνθρωπο; Ζητάω πολλά; Ti πραγματικά συμβαίνει, όμως, κι ενώ γνωρίζουμε κάποιον, ο οποίος από την αρχή μας ελκύει, ενθουσιαζόμαστε, θεωρούμε πως έχει τα πάντα, πολύ σύντομα καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε τι πήγε πάλι στραβά;
Η μόνη αλήθεια που μπορεί κανείς να πει, ξεκινώντας την ανάλυση του παραπάνω φαινομένου, είναι πως τραβάμε κοντά μας τους ανθρώπους που μας μοιάζουν, αφού μιλάμε την ίδια γλώσσα μαζί τους. Γιατί πώς θα μπορούσε άλλωστε ένας ώριμος συναισθηματικά άνθρωπος να συνεννοηθεί με έναν ανώριμο; Οι δυνατοί, ξαφνικοί έρωτες, εκείνοι που υπόσχονται το κάτι διαφορετικό και μοναδικό, το κάτι δυνατό από την πολύ αρχή, την ευτυχία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δική μας προσπάθεια να βρούμε τον «έρωτα» που μας έλειψε όταν ήμασταν μικροί και σε ένα ιδανικό σενάριο, θα έπρεπε να είχαμε πάρει από τη μητέρα μας, κυρίως, κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.
Advertisment
Αυτό το συναίσθημα ότι αξίζουμε, ότι μας αγαπάνε και ότι είμαστε μοναδικοί για κάποιον, αυτό είναι που διψάμε να πάρουμε τόσο γρήγορα από τον άλλον, γιατί αυτό έχουμε στερηθεί. Και γι’ αυτό μόλις γνωρίσουμε κάποιον, τον εξιδανικεύουμε, τον κάνουμε πολύ καλό, πολύ ωραίο και πως μάλιστα είναι έτοιμος να μας δοθεί ολοκληρωτικά και να μας αφοσιωθεί όπως θα θέλαμε ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή μας, αφού αυτή δε χτίστηκε όταν το είχαμε ανάγκη και διαμορφώναμε τη ταυτότητά μας.
Όταν, λοιπόν, περνάει λίγο ο καιρός και βλέπουμε πως μάλλον δε προτίθεται ο άλλος να είναι έτσι ακριβώς όπως εμείς τον πλάσαμε στο μυαλό μας είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, αλλά έχει ελαττώματα και ατέλειες, τις οποίες όχι μόνο δε τις αποδεχόμαστε μια που δε μάθαμε πρωτίστως να αποδεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε τα δικά μας ελαττώματα, αλλά είναι η αιτία – κατά τη γνώμη μας – που προσγειωνόμαστε απότομα στη ματαίωση για ακόμα μια φορά, η οποία συχνά συνοδεύεται από εκρήξεις θυμού, κατηγοριών προς τον άλλον ίσως και μίσους αφού δεν ικανοποίησε τις δικές μας ανεκπλήρωτες ανάγκες. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ας αναρωτηθούμε όμως μας υποσχέθηκε πραγματικά πως θα μας προσφέρει στον απόλυτο βαθμό όλα όσα θα θέλαμε εμείς να μας προσφέρει ή μήπως εμείς επιθυμούσαμε τόσο πεισματικά και έντονα να τα έχει ο ίδιος και να μας τα προσφέρει επιτέλους κάποιος, του φορτώσαμε αυτό το «πακετάκι» σαν δεδομένο και του ζητάμε τα ρέστα που τελικά δε μας έκανε το χατίρι;
Advertisment
Το κλειδί εδώ για να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των επαναλαμβανομένων επιλογών – ναι, επιλογών γιατί εμείς τους επιλέγουμε αυτούς τους ανθρώπους και όχι εκείνοι εμάς – ίσως είναι να ξεκινήσουμε λέγοντας την αλήθεια στον εαυτό μας, σταματώντας τη γκρίνια που δε μας προσφέρει τίποτα ουσιαστικό και αναλαμβάνοντας δράση. Γιατί η ζωή μας παίρνει το δρόμο που της στρώνουμε εμείς και όχι τον δρόμο που μας ανοίγει μοιραία κάποια ανώτερη δύναμη ή η τύχη.
Να είστε καλά!
Κωνσταντία Απέργη – Photo: Author/Depositphotos
