Η πυρκαγιά είχε πλησιάσει απειλητικά και ήταν σχεδόν προτετελεσμένο το τι θα γινόταν. Στο σπίτι βρισκόταν η γιαγιά με τον παππού, τα δύο εγγόνια και η νταντά τους. Η γιαγιά τύλιξε τα δύο εγγόνια της με βρεγμένες πετσέτες και τα έστειλε να φύγουν μακριά με την νταντά για να σωθούν. Ο σύζυγός της, ο παππούς, λόγω προβλημάτων υγείας, δεν μπορούσε να τρέξει. Εκείνη έμεινε δίπλα του. Μέχρι το τέλος. Τους βρήκαν και τους δύο καμένους, αγκαλιά. *
Όχι, δεν είναι απλά μια αφήγηση, είναι μια πραγματική ιστορία από εκείνες τις πολλές, τις συγκινητικές, τις πραγματικά ανατριχιαστικές. Πάνω κάτω αυτά ήταν όσα άκουσα γι’ αυτήν την ιστορία. Δεν ξέρω αν υπήρχε άλλη επιλογή ή όχι. Δεν ξέρω αν υπήρχε καταλληλότερη επιλογή. Ποιος να ξέρει άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις; Ίσως και να μην το μάθουμε ποτέ. Το πιο πιθανόν. Ξέρεις τι μένει; Η αγάπη.
Ναι, εκείνη η αγάπη που δεν φτάνει απλά στα όρια της αυταπάρνησης, αλλά τα ξεπερνά. Και κάπου εδώ λειτουργεί σαν μέθοδος αφύπνισης. Δίνεσαι. Ναι. Κάποιες φορές δίνεσαι άσκοπα. Πληγώνεσαι. Κάποια φορές πληγώνεσαι από ανούσια πράγματα. Απογοητεύεσαι. Κάποιες φορές απογοητεύεσαι εξαιτίας των δικών σου φόβων. Είναι ανθρώπινο, είναι αναμενόμενο. Κάνεις δεν μπορεί να το κρίνει.
Όμως, υπάρχει αγάπη. Αγάπη από εκείνη που σε συγκλονίζει. Που σε κάνει να δακρύζεις. Που σου δίνει μαθήματα ζωής. Που σου λυγίζει κάθε ίχνος εγωισμού, φθόνου, ατέρμονης ανικανοποίησης. Που σε ηρεμεί. Που σου θυμίζει τι θέλεις πραγματικά. Που σου επαναπροσδιορίζει τι αξίζει και τι όχι. Αυτό κράτα. Με αυτό συνέχισε σε κάθε σου βήμα.
Υπάρχει αγάπη. Να το θυμάσαι. Να το θυμάσαι το πρωί που ξυπνάς. Να το θυμάσαι όταν βλέπεις τους δικούς σου ανθρώπους. Να το θυμάσαι στη δουλειά σου. Να το θυμάσαι στις επιλογές σου. Να το θυμάσαι στους στόχους σου. Να το θυμάσαι σε κάθε νέα σου αρχή. Να το θυμάσαι στις πτώσεις σου. Να το θυμάσαι πριν κοιμηθείς. Υπάρχει αγάπη. Σε όποιο σημείο της ζωής σου και αν είσαι, να το θυμάσαι.
Χωρίς πολλές κουβέντες, χωρίς πολλές προετοιμασίες, χωρίς πλάνο, χωρίς μεγαλεία. Αρκούν μόνο δύο ψυχές που ξέρουν, που νιώθουν. Γιατί υπάρχει αγάπη ρε. Ατομικά, συλλογικά και πολύ δυναμικά. Όλοι στον ίδιο δρόμο είμαστε. Γι’ αυτήν. Εγώ, εσύ, εκείνη, εκείνος.
* Άλλη μια ιστορία από τις πυρκαγιές του Ιουλίου 2018 στην Ελλάδα…
Photo: Author/Depositphotos
- Βρίσκοντας στο απλό το πιο μεγάλο - 9 Ιανουαρίου 2019
- Στο τέλος, αυτό που μένει πάντα είναι η αγάπη - 28 Σεπτεμβρίου 2018
- Βρες τον άνθρωπο που σε εμπνέει - 25 Ιουνίου 2018
- Μερικά δευτερόλεπτα θάρρους… - 20 Φεβρουαρίου 2018
- Αλλαγή πλεύσης…; (Ποίηση) - 29 Νοεμβρίου 2017
- Η δύναμη του πρώτου βήματος - 4 Ιουλίου 2017
