Ο χειμώνας πλησιάζει και οι περισσότεροι από εμάς είμαστε αρκετά τυχεροί και θα μπορέσουμε να ανοίξουμε το καλοριφέρ ή το κλιματιστικό κατά τη διάρκεια των κρύων ημερών. Όμως, οι άστεγοι άνθρωποι προσπαθούν αυτούς τους μήνες απεγνωσμένα να ζεσταθούν, να επιβιώσουν.
Η Adina Lichtman ήταν δευτεροετής φοιτήτρια και μοίραζε σάντουιτς σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, όταν ένας άνδρας, ο Diego, την ευχαρίστησε για το φαγητό. «Είπε, ευχαριστώ πολύ, είναι πολύ όμορφο που μας δίνεις σάντουιτς, αλλά αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι ένα ζευγάρι κάλτσες», θυμάται η 26χρονη από το New Jersey.
Advertisment
Η ανάγκη είναι ακόμα μεγαλύτερη κατά τους χειμερινούς μήνες. Δεν το είχε σκεφτεί μέχρι τότε, αλλά ήξερε πως αυτό που ήθελε ήταν να κάνει τη διαφορά στις ζωές αυτών των ανθρώπων. Έτρεξε στον κοιτώνα της, αλλά συνειδητοποίησε ότι καμία από τις κάλτσες της δεν θα έκανε στον νέο της φίλο, τον Diego, οπότε άρχισε να χτυπά τις πόρτες του ορόφου της και κατάφερε να μαζέψει πάνω από 40 ζευγάρια κάλτσες σε λιγότερο από 15 λεπτά.
Η Lichtman ίδρυσε τη μη κυβερνητική οργάνωση Knock Knock Give A Sock (KKGS), η οποία συλλέγει κάλτσες για τους αστέγους. Απ’ ό,τι αποδείχτηκε αν και οι κάλτσες είναι ένα από τα ρούχα που χρειάζονται περισσότερο οι άστεγοι, δύσκολα οι άνθρωποι σκέφτονται να τις προσφέρουν.
Advertisment
Η πρωτοβουλία της Lichtman κέρδισε τις εντυπώσεις και μέχρι να φτάσει στο τελευταίο της έτος φοίτησης, η KKGS απευθύνθηκε σε 20 πανεπιστημιακά ιδρύματα και συνέλεξε πάνω από 50.000 ζευγάρια κάλτσες. Αν και ένιωθε περήφανη για το επίτευγμά της, άρχισε να αμφιβάλει για την αποστολή και την επίδρασή της στην κοινωνία.
Ενάντια στη συμβουλή του πανεπιστημίου της εκείνο τον καιρό, η Lichtman αποφάσισε να νοικιάσει ένα δωμάτιο στις πανεπιστημιακές εστίες για να μαζέψει 50 φοιτητές και 50 αστέγους, ώστε να μοιραστούν ένα γεύμα μαζί. «Ο μόνος κανόνας που είχαμε ήταν να κάτσουμε δίπλα σε κάποιον με τον οποίο δεν είχαμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν», ανέφερε η Adina.
Τα αποτελέσματα ήταν αποκαλυπτικά. Οι φοιτητές της εκμυστηρεύονταν πως δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν πολλές φορές ποιος ήταν άστεγος και ποιος φοιτητής. Γνώριζαν επίσης μαμάδες με τρία παιδιά, που δεν είχαν τα χρήματα να τα φροντίσουν, γνώριζαν μπαμπάδες που εργάζονταν, αλλά δεν μπορούσαν ακόμα να φύγουν από το δρόμο ή τις δομές αστέγων, γνώριζαν και ανθρώπους που μόλις είχαν βγει από τη φυλακή, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.
Στο τέλος της βραδιάς, οι άνθρωποι αντάλλαζαν αριθμούς τηλεφώνου. Αυτό που συνέβη ήταν η ένωση δύο πολύ απομονωμένων και ξεχωριστών κοινοτήτων με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη στιγμή, η Lichtman δεν ένιωσε μόνο περήφανη, αλλά και εκπληκτικά δυνατή και βέβαιη πως είχε μόλις ανακαλύψει το σκοπό της ζωής της.
Αποφάσισε, λοιπόν, στη συνέχεια να ανέβει επίπεδο και να φέρει σε επαφή τους αστέγους με ανώτερες σε εξουσία κοινότητες και ανθρώπους. Οι δύο αυτές κοινότητες δεν γνωρίζουν η μία τίποτα για την άλλη. Τώρα που η Lichtman τελείωσε τις σπουδές της, σκοπός της είναι να γεφυρώσει αυτό το χάσμα. Πολυεθνικές και τράπεζες όπως η JP Morgan, η Bank of America και η WeWork έχουν έρθει σε επαφή μαζί της, αλλά εκείνη παραδέχεται πως χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά.
