Στ’ αλήθεια, έχω κουραστεί. Κατ’ ακρίβεια, έχω κουραστεί να αναμετρώμαι με τα όρια της κούρασης έχοντας κάθε φορά την ελπίδα ότι έχω φτάσει στο ύψιστο επίπεδό της. Έχω βαρεθεί, έχω κουραστεί να αναλύω, να ορίζω με λεπτή στρατηγική τις καταστάσεις και την εξέλιξή τους.
Μα κυρίως, έχω κουραστεί να θεωρώ τον εαυτό μου υπεράνθρωπο. Τόσο, που έχω αρχίσει να βιώνω γοητευτικά τα λάθη μου, τον αυθορμητισμό μου, τις κινήσεις που μόνο εμένα βρίσκουν σύμφωνη. Πόση κούραση άραγε να μπορέσει να χωρέσει σε μια μόνο παράγραφο;
Advertisment
Δεν είμαι υπεράνθρωπος τελικά. Δεν μπορώ να προβλέψω τα μυαλά τα αρρωστημένα, δεν μπορώ να κατανοήσω το απάνθρωπο και δεν μπορώ να συμβαδίσω με την σκέψη ενός ανθρώπου που δεν συμβαδίζει καν με την υπόστασή του.
Έπρεπε να περάσω μέσα από ισχυρότατες κρίσεις πανικού, μέσα από κτυπήματα κραυγής του σώματός μου που μου έλεγε απελπισμένο να σταματήσω. Έπρεπε να δω την οικογένεια και τα διαμάντια που επέλεξα για φίλους μου, να καταρρέουν στην προσπάθειά τους να με σηκώσουν και κάθε φορά να ελπίζουν μανιασμένα πως θα είναι η τελευταία. Έπρεπε να με δω να φτάνω λίγο πιο κάτω από το μηδέν, ώστε να μπορέσω να έρθω αντιμέτωπη με μια γύμνια, που η άνοδος ήταν και ο μοναδικός της μονόδρομος.
Δεν είμαι υπεράνθρωπος και δεν θέλω να είμαι. Άπαξ και κατανοήσω στο ελάχιστο το τέρας, σημαίνει έχω αρχίσει και του μοιάζω. Με όσα κακά κι αν είμαι φορτωμένη, με όσα ελαττώματα κι αν με σέρνουν, μόνο με τέρας δεν μοιάζω. Επιμένω που λες να σηκώνομαι στις αναποδιές και ας έχω χάσει το μέτρημά τους.
Advertisment
Επιμένω να πιστεύω στην αλήθεια την ανοξείδωτη κι ας φύσηξε ο καιρός πιο κόντρα της από ποτέ. Επιμένω γιατί έχω δίπλα μου μικρά, μα ουσιώδη στηρίγματα. Επιμένω να ψάχνω ουρανό μέσα από κάθε συντρίμμι που μου σερβίρουν οι άνθρωποι. Και μέσα σε κάθε αδικία που μου προτάσσουν κάθε φορά θρασύτατα, επιμένω να παλεύω με τα ίδια ελαττώματα, μα σκέψου, με την ίδια τιμή που ορίζει η εσωτερική μου ηρεμία.
Επιμένω να θέλω να μείνω άνθρωπος μαζί με τα τόσα αρνητικά μου, που όμως δεν κομμάτιασαν ποτέ, κανέναν. Τα βελτιώνω, κάθε μέρα, σε έναν αγώνα πάλης και επιμονής που δεν πρόκειται ποτέ κανένα τερατώδες ανθρωπάκι να συλλάβει. Και για φαντάσου, τριάντα βάλε χρόνια, έχει αποδειχθεί μια συνταγή επιτυχημένη, μια συνταγή που η ζάχαρη κατορθώνει να ξεχωρίζει, έστω και τελευταία στιγμή.
Ξέρεις, είμαι πεπεισμένη πια πως μόνο αυτόν τον αγώνα θέλω. Να πέφτω σε λάθη παρά να φορτώνω το ήδη κουρασμένο μέσα μου. Να με ψάχνω και να με καλυτερεύω κάθε στιγμή όλο και πιο πολύ, ώστε, όταν πέφτω, η άνοδος να γίνεται κάθε φορά και πιο εύκολα. Ξέρεις, ξέρω πως δεν είμαι μόνη και δεν θα είμαι ποτέ.
Για τον κάθε «εγώ» που κλήθηκε να τα βάλει με όλα τα είδη τεράτων που μπορεί να πέταξε ξαφνικά η ζωή κι όμως τα κατάφερε και προχώρησε λες και τίποτα δεν τον πλήγωσε πριν. Για τον κάθε μαχητή, που βλέπει χρώμα μες τα ασπρόμαυρα. Για εσένα που σε βρήκες ξανά, πιο δυνατό από ποτέ.
Στους γονείς μου, τον Χάρη, τη Βίκυ, την Ελίνα, τη Χάρις, τον Σωτήρη, με όση αγάπη θα σας οφείλω πάντα.
- Για εσένα, που σε βρήκες ξανά πιο δυνατό από ποτέ - 30 Νοεμβρίου 2018
- Στον καλύτερο παππού, διδάσκαλο, πατέρα… - 13 Νοεμβρίου 2018
- Η ζωή δεν σου δίνει τίποτα που να μην μπορείς να χειριστείς και να αντέξεις - 9 Νοεμβρίου 2018
