Συναισθηματικός εκβιασμός. Συμβαίνει περισσότερο συχνά απ’ ότι μπορούμε να πιστέψουμε και αποτελεί ξεκάθαρα μορφή κακοποίησης. Ίσως το ‘χεις περάσει κι εσύ, ίσως το βιώνεις αυτή τη στιγμή, ίσως κάποτε στη ζωή σου το νιώσεις, μα πραγματικά δε στο εύχομαι, ίσως πάλι είσαι ο «θύτης» και καθόλου δεν σε εκτιμώ.
Πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά και τη λύπη μαζί να συναντήσω μετά από χρόνια μια συμμαθήτριά μου, την Χ. Ένα κορίτσι γεμάτο με ζωή, όνειρα και στόχους. Η εξωτερική της ομορφιά συνοδευόταν από την εσωτερική και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο καθηγητές και φίλοι ανέκαθεν υποστήριζαν πως έχει το «πακέτο». Η Χ. λοιπόν σπούδασε Δημοσιογραφία, ξεκίνησε από νωρίς να δουλεύει σε διάφορα μέσα και όπως είναι φυσικό γνώρισε ουκ ολίγους «πρόθυμους» προϊστάμενους που ήθελαν να τους χαρίσει το «κάτι παραπάνω» προκειμένου να την κάνουν «σταρ».
Advertisment
Φυσικά αυτό, είναι κάτι το οποίο δεν αφήνει κανέναν με το στόμα ανοιχτό, καθώς τέτοια περιστατικά στον εν λόγω χώρο είναι δεδομένα. Η Χ. λοιπόν, μετά από πολλές περιπέτειες, «τίμιες» προτάσεις χιλιάδων ευρώ και «σκοτεινά» αγγίγματα στον ώμο και τη μέση, αποφάσισε να κάνει «στροφή» και πλέον εργάζεται ως πωλήτρια σ’ ένα μαγαζί με ρούχα.
Όταν βρέθηκα τυχαία στο χώρο εργασίας της, μου είπε πως αποζητούσε κάτι στο οποίο θα αισθανόταν «ήρεμη», αλλά θα μπορούσε και να βιοποριστεί από αυτό. Αρχικά, οι πωλήσεις φαινόντουσαν ό,τι πρέπει. Μάλιστα πήγε «συστημένη» στη δουλειά της, καθώς ο κύριος που έχει το μαγαζί (ένας 65άρης οικογενειάρχης με δύο παιδιά) ήταν στενός φίλος μιας αγαπημένης της θείας.
Μετά από χρόνια λοιπόν που την είδα ξανά, αρνήθηκα να πιστέψω ότι αυτή η κοπέλα ήταν η Χ. Κουρασμένα τα μάτια της μαρτυρούσαν κακή ψυχική υγεία, ενώ τα εκζέματα στο λαιμό της, δεν έμοιαζαν κάτι παροδικό. Η Χ. μου εκμυστηρεύτηκε ότι ουκ ολίγες φορές ο «πιστός οικογενειάρχης» εργοδότης της, της είχε «ριχτεί» και ότι αυτό που βίωνε είναι «βασανιστήριο».
Advertisment
Στα δέκα λεπτά που μιλήσαμε μου περιέγραψε στριμώγματα σε αποθήκες, ανήθικες χειραψίες, κρίσεις πανικού και απειλές. Μια φορά που βρισκόταν σε άμυνα, του είπε πως θα τα αποκαλύψει όλα στη γυναίκα του, με τον ίδιο να της απαντά ότι θα τη βγάλει τρελή και έπειτα θα «της βγάλει το όνομα», απειλώντας τη ότι δε θα ξαναβρεί πουθενά δουλειά. Κλείνοντας, η Χ. μου είπε: «Χρειάζομαι βοήθεια».
Η ιστορία αυτή, δημοσιεύεται με τη συναίνεσή της για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί ο φόβος πρέπει να σπάσει. Γιατί ο φόβος είναι ο πραγματικός μας εχθρός και όχι οι πάσης φύσεως συναισθηματικοί δυνάστες. Γιατί εκεί έξω τέτοια περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά και γιατί όλοι αυτοί οι «μάγκες» που γουστάρουν να ασκούν εξουσία με κάθε μέσο και τρόπο, χρησιμοποιώντας συναισθηματικούς εκβιασμούς πρέπει να καταλάβουν το εξής: Είναι άρρωστοι. Και πολύ «μικροί» για να χωράνε στον κόσμο μας.
Όταν ανοίγουν στόματα κύριοι, ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Και τα στόματα πρέπει να ανοίγουν. Όχι για να καταπίνουν συναισθήματα, όπως ανησυχία, ντροπή και φόβο, αλλά για να μοιράζονται αλήθειες. Και η αλήθεια είναι ότι δεν είσαι μόνος αν περνάς κάτι αντίστοιχο, να το ξέρεις. Μίλα! Η ζωή ανήκει σε εσένα. Δεν θέλεις μετά από χρόνια να θυμάσαι ότι έμεινες «άπραγος», ότι σε κατέβαλλε ο φόβος, ότι σε εξουσίασε ένας δυνάστης με ονοματεπώνυμο, κατασπαράζοντας το μέσα σου.
Προσωπικά, δε θα ξεχάσω ποτέ πώς σπαρταρούσε σαν ψάρι το σώμα μου όταν δέχτηκα σεξουαλική επίθεση, ούτε τους συναισθηματικούς εκβιασμούς που επί μήνες βίωνα και συνοδεύτηκαν από λιποθυμίες, έντονες ζαλάδες, κρίσεις πανικού, πιέσεις και όλα αυτά τα ωραία. Πρόσεξέ με όμως. Μιλάω ανοιχτά. Και πρόσεξε και κάτι ακόμα. Δεν υπήρξα εγώ το θύμα, ούτε η Χ. είναι θύμα, ούτε η Έλενα, η Γεωργία, η Ζωή, η Μυρτώ.
Θύματα είναι όλοι αυτοί που νομίζουν ότι θα μπορούν για πάντα να ασελγούν συναισθηματικά, λεκτικά και σωματικά πάνω μας. Ο φόβος σπάει. Και τον σπάμε εμείς. Το νου σου… Θα ανοίξουν κι άλλα στόματα και όσο περνάει από το χέρι μου θα αγωνίζομαι πάντα γι’ αυτό. Το νου σου, αυτή η κοινωνία θα «ξεβρωμίσει» όταν οι αλήθειες μας αφανίσουν την ανήθικη ηθική τους. Και πίστεψέ με, αυτό δεν αργεί.
- Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ - 8 Ιανουαρίου 2021
- Τουλάχιστον έχεις την υγειά σου! - 13 Νοεμβρίου 2020
- Καμιά φορά η σιωπή είναι η πιο δυνατή ερώτηση - 27 Αυγούστου 2020
