Ποιος άλλος εκτός από εσένα λοιπόν μπορεί να ελέγξει αυτό που συμβαίνει μέσα σου; Κάθε εξωτερικό γεγονός φιλτράρεται εντός σου. Εμείς επιλέγουμε το φίλτρο. Ακόμη και αν δεν ελέγχεις το γεγονός, ελέγχεις το φίλτρο.
Έκανα κάποτε μέσω του Κέντρου Σχολικού και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΚΕΣΥΠ) μια ομιλία σε μια ομάδα καθηγητών για το ρόλο του καθηγητή – δασκάλου ως ηγέτη της τάξης. Μίλησα για τη μεγάλη ευθύνη του ως προς τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και την ανάγκη να υπηρετήσει και όχι να καταπνίξει τα όνειρά του.
Ακόμη για τους τρόπους να το βοηθήσει ο καθηγητής να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής του και να το ωθήσει να κάνει αυτό που πραγματικά αγαπά. Κάποια στιγμή με διακόπτει η Σύμβουλος και με μια μικρή δόση ειρωνείας μου λέει:
«Εξαιρετικά όλα αυτά που μας μαθαίνετε, αλλά πείτε μου κάτι. Όλα εξαρτώνται από εμάς; Οι συνθήκες δεν έχουν απολύτως καμία σημασία δηλαδή; Η κρίση, ας πούμε, δεν είναι ένα αντικειμενικό γεγονός; Μια ατυχία που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε;»
«Έχετε απόλυτο δίκιο», της απάντησα, «έχει και μεγάλη σημασία μάλιστα. Μόνο που η αντίδρασή μας στην ατυχία μας είναι που ορίζει την τύχη μας». Σκέψου ότι αυτή η γυναίκα πιθανότατα μαθαίνει στα παιδιά μας ότι κάποιες φορές απλώς πρέπει να σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Ότι λόγω δυσμενών εξωτερικών περιστάσεων η ευθύνη της ζωής σου δεν αφορά πια εσένα.
Στα σεμινάρια ηγεσίας το πρώτο που διδάσκω είναι το εξής: Το πρώτο βήμα για να πετύχεις αριστουργηματικά αποτελέσματα είναι να αναλάβεις την ευθύνη των επιλογών και των αποτελεσμάτων σου. Στους δρόμους που επιλέξαμε να διαβούμε, τα ροδοπέταλα είναι δική μας ευθύνη.
Η μετάφρασή μας απέναντι στην κρίση τής δίνει διαφορετική υπόσταση και τη μετατρέπει από καταστροφή σε ευκαιρία. Άλλωστε, υπάρχουν άνθρωποι που σε περιόδους κρίσεις ανθίζουν και άλλοι που σε περιόδους άνθησης μαραζώνουν. Δεν ορίζει η συνθήκη τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος τη συνθήκη. Και όλα ξεκινούν από τη μετάφραση που κάνουμε μέσα μας.
Πριν από μερικές μέρες, είδα μια χαρτοπετσέτα με το όνομα του γιου μου σε ένα εστιατόριο. Το όνομα του γιου μου ήταν ταυτόχρονα και το όνομα του μαγαζιού. Την πήρα, χαμογέλασα και ένιωσα να με πλημμυρίζουν υπέροχα συναισθήματα. Δίπλα μου ένας κύριος χρησιμοποίησε μία από τις συγκεκριμένες χαρτοπετσέτες για να σκουπίσει το τζατζίκι από την άκρη των χειλιών του.
Η χαρτοπετσέτα είμαι σίγουρος ότι δεν τον συγκίνησε καθόλου. Το ίδιο πράγμα εμένα με άγγιξε κι εκείνον όχι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα συναισθήματα μέσα μας δεν τα δημιουργούν τα αντικείμενα, οι άλλοι άνθρωποι ή τα γεγονότα. Τα συναισθήματα ενυπάρχουν κι εμείς αποφασίζουμε να τα ενεργοποιήσουμε.
Πολλές φορές φυσικά, δεν γίνεται συνειδητά η διαδικασία αυτή. Και πώς τα ενεργοποιούμε; Ξαναλέω όχι λόγω του αντικειμένου, του ανθρώπου, αυτών που μας λένε ή αυτού που είδαμε, αλλά λόγω της «μετάφρασης» που κάνουμε σε όλα τα προηγούμενα.
Τα ενεργοποιούμε γιατί αποφασίζουμε να το κάνουμε. Και αν μάθουμε πώς το κάνουμε μια φορά, μπορούμε να το επαναλάβουμε ακόμη και χωρίς το ερέθισμα, χωρίς τον άνθρωπο, το αντικείμενο το γεγονός. Μπορούμε να αποφασίσουμε συνειδητά να αισθανόμαστε αγάπη, χαρά, δημιουργικότητα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν στοιχεία αγάπης, χαράς, δημιουργικότητας στο περιβάλλον μας. Άλλωστε, τα στοιχεία αυτά είναι η αφορμή για να νιώσουμε τα συγκεκριμένα συναισθήματα και όχι δημιουργοί των συναισθημάτων.
Άρθρο βασισμένο στο βιβλίο: Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω; (εκδόσεις Διόπτρα) του Νικόλα Σμυρνάκη
