Πού πήγαν οι άνθρωποι με τη χρυσή καρδιά; Εκείνοι με το χαμόγελο και την αγάπη στα μάτια; Οι ντόμπροι, οι αληθινοί. Εκείνοι που θα είναι εκεί για σένα σε χαρές και λύπες, βράχοι ακλόνητοι.
Πολλή μοναξιά στον κόσμο σήμερα. Άνθρωπο να εμπιστευτείς δεν βρίσκεις εύκολα. Να σου πει την πραγματική του άποψη για το οτιδήποτε, ακόμα κι αν είναι αντίθετο με όσα πιστεύεις εσύ. Να σε αγαπήσει γι’ αυτό που είσαι, αλλά και να σου τραβήξει το αφτί αν θεωρήσει ότι δεν έκανες το σωστό. Κι αυτό επειδή θέλει το καλό σου.
Advertisment
Μην με ρωτάς εμένα, δεν ξέρω. Ψάχνω κι εγώ να τους ανακαλύψω. Πονάω κάθε φορά που διαπιστώνω τη συρρίκνωση αυτού του «είδους». Γιατί πρόκειται για μια κατηγορία ανεξάρτητη από τους πολλούς. Είναι ένα είδος υπό εξαφάνιση.
Πρέπει να περπατήσεις χιλιόμετρα για να τους βρεις. Να ξοδέψεις πολύ χρόνο, πολύ δάκρυ και πολλές απογοητεύσεις, για να συναντήσεις έστω και έναν που θα εκπέμπει φως.
Που θα σου γεμίσει την ψυχή με λουλούδια, θα σου χαρίσει πνοή με ένα άγγιγμα, θα γιατρέψει την πονεμένη σου καρδιά. Θα σε πάρει από την καταιγίδα και θα σε πάει σε λιβάδια γεμάτα χρώματα και ήλιο λαμπερό.
Advertisment
Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Ποιοι είμαστε εμείς; Πόσο κοντά είμαστε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων; Έχουμε μάτια λαμπερά και γεμάτα καλοσύνη; Εκπέμπουμε φως; Είμαστε αληθινοί;
Ας κοιτάξουμε πρώτα μέσα μας, να βρούμε τον ήλιο της ψυχής μας και πού θα πάει, θα συναντήσουμε κι εκείνους τους άλλους, τους ίδιους με εμάς. Και δεν μπορεί, θα αλλάξει σιγά σιγά τούτος ο κόσμος. Όπου υπάρχει η αλήθεια και η αγάπη, όλα ανασταίνονται.
Άννα Μακράκη
