Όταν ήμουν 16 χρονών, η αγάπη ήταν κρυμμένη μέσα στον πόνο. Ήταν η γνώση ότι κάτι τόσο μεγάλο και τόσο «πραγματικό» ήρθε τόσο νωρίς· τόσο νωρίς που η αγάπη η ίδια δεν ήξερε πώς να αντιδράσει απέναντι σε ένα κορίτσι που ένιωθε πράγματα τόσο βαθιά.
Οπότε, η αγάπη ήταν το «είσαι άσχημη» και το «ποτέ δεν θα έβγαινα με κάποια σαν εσένα». Η αγάπη ήταν «έχεις χοντρά πόδια» και πολλά χρόνια κακοποίησης. Κι όμως η αγάπη ήταν κάτι που ένιωθα ακόμα και μέσα από το βασανιστήριο, ήταν μία ανώριμη καρδιά που έπαιζε με τη δική μου και χρόνια μετά ακόμα και η συγγνώμη δεν θα μπορούσε να κλείσει τις πληγές που μου δημιούργησε. Η αγάπη ήταν πόνος.
Advertisment
Όταν ήμουν 19 χρονών, η αγάπη ήταν ένα αγόρι με πολλές επιλογές. Ήταν τα ακυρωμένα σχέδια και η μονόπλευρη προσπάθεια. Η αγάπη ήταν άνεση και ένα διαφορετικό κρεβάτι σε κάθε πόλη. Αγάπη ήταν η απάθεια, μέχρι να στερέψω από επιλογές.
Και ξαφνικά τότε αγάπη ήταν η αποφασιστικότητα, μια ξαφνική γνώση του πόσο πολύτιμη ήταν η καρδιά μου. Αγάπη ήταν το «τώρα δεν έχω τίποτε άλλο, μπορώ να αφοσιωθώ σε εσένα». Αγάπη ήταν το «είσαι δικός μου/ δική μου». Η αγάπη τότε ήταν εγωιστική.
Όταν ήμουν 23 χρονών, αγάπη ήταν το αυθόρμητο άγνωστο· η ανάγκη να πιστέψω στην προσπάθεια δύο ανθρώπων. Η αγάπη τότε ήταν μια αντίθεση. Ήταν το «μου λείπεις, αλλά δεν έχω χρόνο για να σε πάρω τηλέφωνο αυτό τον καιρό» ή το «ανυπομονώ να σε δω, αλλά μέχρι τότε θα γεμίσω το χρόνο με άλλες επιλογές». Ήταν το «είσαι ο άνθρωπος που με εμπνέει, που με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος, αλλά δεν μπορώ να παλέψω για εμάς τώρα». Ή «είσαι τα πάντα για μένα, αλλά έχω πολλά στο κεφάλι μου». Η αγάπη τότε ήταν συνεχώς πολυάσχολη.
Advertisment
Και λίγα χρόνια αργότερα, η αγάπη αποφάσισε επιτέλους να μου συστηθεί. «Λυπάμαι για ό,τι πέρασες, αλλά χρειαζόσουν να βιώσεις ό,τι δεν είμαι, ώστε να εκτιμήσεις όλα όσα πραγματικά είμαι». Ξαφνικά, αγάπη ήταν τα πρωινά γεμάτα γέλια και απόλαυση. Ήταν ο κοινός, ποιοτικός χρόνος και η προσπάθεια γι’ αυτόν. Ήταν οι ατέλειωτες ώρες στα αεροδρόμια μέχρι το «μετακομίζω στην ίδια πόλη για να είμαστε κοντά».
Αγάπη ήταν «μετά τη δουλειά, θα οδηγήσω μέχρι το σπίτι σου γιατί θέλω να κοιμηθώ μαζί σου» και το «θέλω να σου προσφέρω όλα όσα αξίζεις. Θέλω να σου δείξω πόσο πολύ μπορεί κάποιος να σε λατρέψει». Η αγάπη εμφανίστηκε μπροστά μου ολόκληρη. Ήταν ανακουφιστική, υπήρχε μέσα σε μια βεβαιότητα, μια δυναμική δήλωση. Τα θεμέλιά της δεν ήταν άδειες υποσχέσεις, δεν ήταν πόνος ή σύγχυση ή απάθεια.
Η αγάπη τρεφόταν από την επιλογή, από την παρουσία, από την ωριμότητα. Ήταν ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου, πιο όμορφη απ’ όσο τη φανταζόμουν, κάτι που έσβησε μεμιάς τα παλιά μου συναισθήματα και με πήρε από το χέρι για να με οδηγήσει σε ένα μονοπάτι που οδηγούσε στη γαλήνη. Και τότε κατάλαβα πως η αγάπη αυτή ήταν αληθινή.
Bianca Sparacino
