Είδα όνειρο χθες το βράδυ. Η κοινωνία άρχισε να αλλάζει λέει. Εσύ άρχισες να ενημερώνεσαι. Για την ψυχική υγεία. Τα συμπτώματα μιας ασθένειας όπως η κατάθλιψη, η διπολική διαταραχή, η μανία.
Η ευαίσθητη φωνή μέσα σου σου θυμίζει κάποιον φίλο που κάποτε τσακωθήκατε. Ξαφνικά άλλαξε συμπεριφορά, έγινε επιθετικός, απομονώθηκε, ακυρώνει συναντήσεις, δείχνει ασυνέπεια και αστάθεια στις αποφάσεις του, ίσως και να έχει αλλάξει πολύ το βάρος του τελευταία. “Μα ο Γιώργος όλα αυτά;” ξαφνιάζεσαι μες το θυμό σου.
Advertisment
Περνούν οι μέρες. Από “διακριτικότητα” αντιστέκεσαι στην επιθυμία να τηλεφωνήσεις, να ρωτήσεις τι κάνει. Νικάει όμως η ευαισθησία και σκέφτεσαι: “ήταν κολλητός ρε παιδιά. Όχι. Θα τον ενοχλήσω, δεν θα τον αφήσω”. Ίσως να μην σου απαντήσει. Επιμένεις. Και σου απαντάει. Ψελλίζει ένα ευχαριστώ που τον κάλεσες με φωνή που τρέμει. Υποψιάζεσαι δάκρυα.
Κατάλαβες πως η μανιοκατάθλιψη υπάρχει εκεί έξω και είναι δίπλα σου. Αντιλήφθηκες ότι τα φάρμακα, ο θεραπευτής ή ο προσωπικός αγώνας του ασθενή δεν αρκούν. Πού είναι οι φίλοι σου, Γιώργο;
Και πήρες απόφαση. Απόφαση και συνειδητοποίηση. Θες να είσαι ευγενικός, όταν βάζεις όρια σε έναν λίγο “τρελούτσικο” γείτονα και λες φταίω και συγνώμη, όταν εσύ κάνεις λάθος ονομάζοντας το ευθύνη. Μπορείς και είσαι ξεκάθαρος και ειλικρινής όταν τερματίζεις τις σχέσεις σου.
Advertisment
Τώρα πια επιλέγεις να λες ευχαριστώ, όταν σου προσφέρεται κάτι με γενναιοδωρία και παίρνεις που και που κάποιον γνωστό απλά για να δεις τι κάνει. Δεν σε διασκεδάζει πια να σχολιάζεις άτομα απόντα από μία συζήτηση.
Θυμήθηκες πως έχεις δύναμη. Δύναμη που μπορεί να απομονώσει. Δύναμη όμως που μπορεί να γεννήσει και την εμπιστοσύνη, την ειλικρινή φιλία που θα λιώσουν τους πάγους της οργής, της έριδας και της θλίψης. Η επιλογή δική σου.
Κωνσταντίνα Παπαναστασίου
