Είμαστε, από τη φύση μας, εξαρτημένα πλάσματα – πράγμα που δεν είναι και τόσο κακό. Είναι μια παρηγοριά να ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιζόμαστε στους άλλους και ότι κι εκείνοι μπορούν να υπολογίζουν σ’ εμάς. Αυτό το διδασκόμαστε ως φυλετικά όντα, όταν μαζευόμαστε γύρω από τα πιο αδύναμα μέλη για να τα προστατέψουμε.
Η θεραπεία, ωστόσο, είναι μια από τις προκλήσεις της ζωής – η υπέρτατη ίσως πρόκληση – στην οποία πρέπει τελικά να προχωρήσουμε μόνοι. Οι άλλοι μπορούν βέβαια να προσφέρουν τη συμπαράστασή τους, αλλά η πιο δύσκολη και εσωτερική δουλειά είναι έργο του ασθενή και μόνο.
Advertisment
Η στήριξη και η ενθάρρυνση που σας προσφέρουν οι άλλοι κατά τη διάρκεια της θεραπείας απλά δεν έχουν αρκετή δύναμη για να βελτιώσουν τη σωματική σας κατάσταση, ειδικά αν εσείς οι ίδιοι κατακλύζεστε από τους φόβους που μπορεί να γεννήσει μια ασθένεια ή έχετε υιοθετήσει παθητική στάση.
Σε κάποιο σεμινάριο γνώρισα μια γυναίκα που υπέφερε από λύκο και κατάθλιψη βαριάς μορφής. Της είπα ότι είχε ανάγκη να ανακτήσει ως ένα βαθμό τη χαμένη της ελπίδα. «Αφήνω τους φίλους μου και την εκκλησία να ελπίζουν για μένα, απάντησε. «Εγώ, και που σηκώνομαι το πρωί, πολλά κάνω».
Αυτό είναι κλασικό παράδειγμα ατόμου που περιμένει από τη φυλετική θέληση να κάνει τις εσωτερικούς του διεργασίες για λογαριασμό του. Όση παρηγοριά κι αν χαρίζουν οι φίλοι και οι συγγενείς, η δύναμή της εκμηδενίζεται όταν ο αποδέκτης δεν προσπαθεί να βοηθήσει τον εαυτό του.
Advertisment
Σε μια άλλη περίπτωση, συμβούλεψα έναν άντρα που έπασχε από καρκίνο του προστάτη και κατάθλιψη να αφιερώσει μια ώρα κάθε μέρα στην κατάθλιψη. Μέσα σ’ αυτή την ώρα, του είπα, θα επέτρεπε στον εαυτό του να κλάψει, να ουρλιάξει ή να αρχίσει να χτυπάει ένα στρώμα – οτιδήποτε, αρκεί να απελευθέρωνε την οργή, το φόβο και τη θλίψη που συμβάλλουν στο δυνάμωμα της κατάθλιψης.
Αλλά μόλις περνούσε εκείνη η ώρα, θα έπρεπε να αρχίσει να προσεύχεται, να κάνει διαλογισμό ή να διαβάσει κάποιο ειδικό βιβλίο για να ξαναμπεί στο μονοπάτι της ελπίδας. Έτσι, όταν θα συναντιόταν με τους φίλους του ή τα μέλη της οικογένειάς του για να δεχτεί τη στοργική και θετική τους υποστήριξη, θα είχε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να απορροφήσει την ισχυρή ενέργεια που μετέδιδαν στο σύστημά του.
Όσο κι αν θα θέλαμε να μπορούν οι άλλοι να άρουν «τον κράββαττόν μας» και να περπατήσουν για λογαριασμό μας, δεν μπορούν. Μπορούμε πάντοτε να είμαστε δεκτικοί στην αγάπη και τη στήριξη των άλλων, αλλά η πραγματική δύναμη για τη δουλειά που πρέπει να γίνει, πρέπει να έρθει από μέσα μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Caroline Myss, Ph.D. με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται… και πώς μπορούν…» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μπορείτε να το βρείτε εδώ
