Σταμάτα να προσποιείσαι ότι είσαι καλά!

Όταν είσαι ήρεμος, «κάτι έχεις». Όταν είσαι πολύ καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω, «είσαι λίγο υπερβολικός». Όταν είσαι στις μαύρες σου, «έλα,

Σταμάτα να προσποιείσαι ότι είσαι καλά!

Όταν είσαι ήρεμος, «κάτι έχεις». Όταν είσαι πολύ καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω, «είσαι λίγο υπερβολικός». Όταν είσαι στις μαύρες σου, «έλα, μην είσαι drama queen» και όταν απλά δείχνεις απάθεια είτε γιατί βαριέσαι, είσαι κουρασμένος, έχεις διάφορα στο μυαλό σου, είτε γιατί απλά δεν σε εμπνέει το περιβάλλον που τυχαίνει να είσαι «είναι απόμακρος, κάτι πάει στραβά μαζί του». Να σου θυμίσω φίλε μου πως από τη στιγμή που κρίνεσαι, ναι, κάτι πάει στραβά. Με τους άλλους και όχι με σένα.

Αυτή η διαρκής «πίεση» να φαίνονται όλα καλά, να δείχνουμε όλοι θετικοί και «Αχ τι ωραία που είναι η ζωή», αυτή η προσποιητή γλιτσοαστερόσκονη και ομολογουμένως γλυκανάλατη, είναι πια πασέ. Κούρασε, αηδίασε, πώς να το πω. Εσύ δεν μπούχτισες;

Advertisment

Να δείχνουμε ότι είμαστε καλά και όλα είναι καλά και οι ζωές μας, μάντεψε πάνε καλά και καλά. Πετάμε στα ουράνια γιατί έχουμε τη σούπερ ντούπερ σχέση, έχουμε την τέλεια δουλειά, δε μας λείπει τίποτα, είμαστε ακέραιοι, είμαστε εν ολίγοις αξιοζήλευτοι και όλα αυτά πρέπει να τα δείχνουμε κιόλας γιατί αλλιώς «κάτι κακό συμβαίνει!».

Ειλικρινά, αυτή η εσωτερική πίεση που ασκείται από παράγοντες εξωγενείς είτε ονομάζονται φίλοι, οικογένεια, σύντροφοι, συνεργάτες είναι έγκλημα. Θα μου πεις, μυηθήκαμε σε πιέσεις, γαλουχηθήκαμε έχοντας τη στάμπα του «καλού παιδιού» στο κούτελο, όμως έλα, ξύπνα. Μεγαλώσαμε λίγο και αυτό δεν είναι κακό.

Ίσα ίσα… γινόμαστε πιο επιλεκτικοί, πιο ειλικρινείς με εμάς και τη δουλειά που κάνουμε με τον εαυτό μας, πιο σοφοί. Δεν είναι κακό να περνάμε «κακές φάσεις», δεν είναι κακό «να μην είμαστε καλά». Ανθρώπινο είναι. Όμως άσε, ξέρω… είναι στη φύση μας να θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε θεοί. Περιττό να μπω σε αναλύσεις μετα-φιλοσοφικές, σημαντικό όμως να μοιραστώ μαζί σου τα παρακάτω.

Advertisment

Σταμάτα να προσποιείσαι ότι είσαι καλά! Και σταμάτα υποσυνείδητα να πιέζεις τον Χ, τον Ψ, τη Χριστίνα, τη Σούλα, το Γιώργο και τον περιπτερά της γειτονιάς σου να υποκριθούν. Δείξε την αγάπη, τη συμπόνια, ή το ενδιαφέρον σου ουσιαστικά: Ζεστό βλέμμα, ειλικρινές χαμόγελο και απλά ένα «Πως είσαι;» αρκεί. Αν ο άλλος θέλει να μιλήσει, θα το κάνει. Αν δε θέλει να ανοιχτεί, πάλι θα το επιλέξει και αυτό είναι από πλευράς του υγιές.

Δεν κουράστηκες… Να δαγκώνεις το μαξιλάρι από τα νεύρα το βράδυ και το πρωί να πετάς για τα μάτια των άλλων; Δεν κουράστηκες να χαμογελάς σε κάθε περίσταση, με τον όποιον απέναντι γιατί απλά έτσι έμαθες, ενώ η πραγματικότητά σου λέει πως απλά βαριέσαι να τον συναναστραφείς; Δεν κουράστηκες να δείχνεις προσποιητό ενδιαφέρον σε ανθρώπους που ούτε καν σε νοιάζουν, μόνο και μόνο για να «δείξεις καλός», ενώ έχεις στο μυαλό σου χίλια δυο για σένα σημαντικά, αλλά εν τέλει είσαι εκεί; Εντάξει, ίσως δεν κουράστηκες. Ίσως αντέχεις ακόμα. Ίσως έτσι έμαθες, αλλά θα κουραστείς. Σου συστήνω ανεπιφύλακτα το εξής: Να ξε-μάθεις!

Σε ό,τι αφορά τους τριγύρω τώρα: Μην μπουκώνεις τον άλλο με καταιγισμό ερωτημάτων, πόρισμα αβέβαιων και ασαφών προσωπικών σου κρίσεων. «Κάτι έχεις, σε βλέπω, δεν είσαι καλά. Μήπως θέλεις να μιλήσεις; Εγώ σε θυμάμαι πιο έτσι και πιο έτσι. Αγχώνομαι λίγο. Έχεις πέσει πολύ».

Σοβαρά όμως, είμαστε μεγάλοι άνθρωποι και τα στοιχειώδη περί ανθρώπινης επικοινωνίας θα έπρεπε να τα γνωρίζουμε. Δεν κερδίζουμε τίποτα με το να προσποιούμαστε ούτε το φως, ούτε το σκοτάδι, δεν κερδίζουμε τίποτα με το να ασκούμε πίεση στους άλλους για να αποδείξουν την «υπεροχότητά» τους γιατί απλά μάθαμε πως πρέπει «όλα να είναι καλά». Ξυπνήστε. Δεν πρέπει τίποτα.

Να μας αγαπάμε με τη νύχτα και τη μέρα μας οφείλουμε. Να είμαστε ουσιαστικά στηρίγματα στους ανθρώπους μας. Να είμαστε το χαμόγελο όταν το αισθανόμαστε και το δάκρυ όταν το έχουμε ανάγκη. Να είμαστε αγκαλιά για την ευαλωτότητά μας και τη θλίψη μας. Θα το ξαναπώ.

Είμαστε άνθρωποι και αν κάτι πρέπει να κρατάμε στο τέλος της ημέρας, είναι αυτό. Και να μας λατρεύουμε με όλες τις όψεις μας. Γιατί απλά είμαστε εμείς. Χωρίς πίεση και φυσικά χωρίς υποκρισία για το «τι θα πει ο κόσμος».

Λάβετε καθημερινά τα άρθρα μας στο e-mail σας

Σχετικά θέματα

«Πρέπει να χαθώ μέσα στη δράση, αλλιώς θα μαραθώ από την απελπισία» | Alfred Tennyson
Η βιολογία της θλίψης: Γιατί είναι τόσο σημαντικό να εκφράζουμε τα αρνητικά συναισθήματα
Η ζωή, όπως και τα όνειρα που κάνεις για αυτή, δεν είναι να την ζεις στο κεφάλι σου αλλά στην πράξη!
Σημειωματάριο συναισθημάτων | Απέναντι στα «πρέπει» στέκεται ό,τι έχουμε περισσότερο ανάγκη: Ο έρωτας για ζωή

Πρόσφατα Άρθρα

Εναλλακτική Δράση