Πώς θα ‘θελα τα βράδια να ‘ρχότανε η ελπίδα
και ν’ άναβε το φως στις σκοτεινές κάμαρες της καρδιάς μου.
Advertisment
Να ‘ριχνε δυο ξύλα προσμονής στο παροπλισμένο τζάκι,
που χάσκει σαν στόμα ανοιχτό, ανίκανο να με ζεστάνει.
Δεν ζητώ πολλά.
Φως και θαλπωρή, για να νιώσω το αίμα μου να κυλάει
στις φλέβες για κάποιο σκοπό.
Advertisment
Μπορεί να είναι ο ήχος του κλειδιού σου στην εξώπορτα,
που κατακτά ξανά το δικαίωμα της εισόδου σου στο σπίτι.
Ή του μπουφάν σου που πέφτει ανόρεχτα στην κρεμάστρα,
γιατί η επιστροφή εντός του αφαιρεί την χρηστικότητά του.
Μπορεί να είναι το βούλιαγμα του κορμιού σου δίπλα μου στον καναπέ
ή η ανάσα σου που τρεμοπαίζει με τα μαλλιά μου την ώρα του ύπνου.
Δεν ζητώ πολλά.
Έναν σκοπό για ν’ αντέχω το τικ – τακ του ρολογιού που μετράει απουσίες,
σιωπές, μέρες κι αργίες και με πετάει στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Έναν σκοπό να με φυλάει τις νύχτες, όταν οι άνεμοι ουρλιάζουν και
χτυπούν κακόβουλα τα παντζούρια μου, φωνάζοντας ότι δεν ήρθες.
Κι εγώ τρέχω και τα μανταλώνω σφιχτά.
Ζωντανεύω τις αναμνήσεις μου για να καλύψουν
την ταραχή του δρόμου,
την ανομία του καιρού,
την αγριότητα του πεπρωμένου.
Πώς θα ‘θελα τα βράδια να ‘ρχότανε η ελπίδα
και να μου έβγαζε τα σκούρα ρούχα που φορώ.
Φιλί καυτό να μου ΄δινε από τα χείλη σου να πιω.
Φιλί γλυκό, νίκη και θρίαμβο του γυρισμού σου.
- Η εσωτερική μας φωνή μας φέρνει σ’ επαφή με αυτό που πραγματικά λαχταρούμε - 15 Οκτωβρίου 2019
- Είμαστε οι άνθρωποι σαν τις όψεις του φεγγαριού… - 2 Σεπτεμβρίου 2019
- Δεν ζητάω πολλά - 25 Ιουλίου 2019
