Πόσο πρωτεϊκή είναι η μορφή του πόνου και πόσο μεγάλη η έκταση και το βάθος του; Δεν είναι μόνο τα νοσοκομεία και τα άσυλα, όπου βρίσκεται θρονιασμένος σε όλη του τη δόξα. Βγαίνεις στο παράθυρό σου και βλέπεις τη γειτονιά σου σκαμμένη και οργωμένη από τον πόνο.
Ανοίγεις την εφημερίδα ή την τηλεόραση και ακούς κραυγές πονεμένων ανθρώπων. Σκύβεις μέσα σου και το πρώτο που αντικρίζεις είναι τα γνώριμα σημάδια του δικού σου πόνου.
Advertisment
Είναι τόσο πολύ ζυμωμένος με την ανθρώπινη φύση ο πόνος, ώστε σημαδεύει και τις πιο μεγάλες χαρές. Δίνει το παρόν ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής. Μεγάλη είναι η στιγμή της μητρότητας, μα για να τη γνωρίσει η γυναίκα, πρέπει να προγευτεί τους πόνους της γέννας. Ο καλλιτέχνης πληρώνει τη χαρά της γνήσιας δημιουργίας με ένα βαθύτατο πόνο, γιατί δίνει ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Ο μύστης, για να φτάσει σε μια στενότερη επικοινωνία, θα υποφέρει πρώτα πολύ.
Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου επάνω στη γη, μοιάζει με ένα αδιάκοπο και λαχανιαστό κυνηγητό με τον πόνο. Ο άνθρωπος φοβάται τον πόνο και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει κάθε συνάντηση με αυτόν. Ορθώνει τείχη γύρω του, ανοίγει τάφρους, κλείνει όλους τους δρόμους, σηκώνει όλες τις γέφυρες για να μην μπει ο πόνος στη ζωή του.
Ώρες – ώρες κατορθώνει να δημιουργήσει στον εαυτό του μια ψευδαίσθηση σιγουριάς και βεβαιότητας, πως ο πόνος είναι πολύ μακριά του ή ακόμα πως δεν έχει καμιά σχέση με αυτόν. Την ίδια στιγμή, όμως, ανακαλύπτει με τρόμο απέναντί του το χαμόγελο του αναπόφευκτου επισκέπτη. Βάζει, τότε, όλη του τη δύναμη για να διώξει τον ανεπιθύμητο – καμιά φορά, μάλιστα, τα καταφέρνει.
Advertisment
Μα, πριν προφτάσει να χαρεί τη νίκη του, ακούει το σαρκαστικό γέλιο του ίδιου επισκέπτη, που με ένα διαφορετικό προσωπείο εννοεί να τον συναντήσει οπωσδήποτε. Και τότε αρχίζει να σκέφτεται ο άνθρωπος, μήπως η συνάντησή του με τον πόνο είναι δρόμος που δεν έχει πύλες.
Η παρουσία του πόνου αποτελεί μια πραγματικότητα αναμφισβήτητη. Είναι, εν τούτοις, καταπληκτικό, όσο και περίεργο, το πόσο μας ξεφεύγει η πραγματικότητα αυτή. Την αγνοούμε ηθελημένα και την απωθούμε σαν κάτι που δε μας αφορά. Όλη μας η ζωή είναι διαποτισμένη από το πνεύμα της αποφυγής του πόνου και η αρνητική αυτή αντιμετώπιση είναι ολοκληρωτικά λανθασμένη.
Η σωστή στάση μας απέναντι στον πόνο δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται στο πώς θα τον αποφύγουμε, μα στο πώς, όταν τον συναντήσουμε, να τον αποδεχτούμε, να τον γνωρίσουμε και να ζήσουμε μαζί του.
Δημήτρης Α. Δημητριάδης – Photo: Author/Depositphotos
