Πόσες φορές ο άνθρωπος αμφισβήτησε την ύπαρξή της στη σημερινή μορφή; Τις επιδημίες μα και τους πολέμους που ανά καιρούς φτάσαν το κατώφλι μας; Πόσες φορές απέφυγε ως τρελούς εκείνους που ανάμεσα στον όχλο, κραύγαζαν: “Η ζωή είναι μικρή!”, κι έπειτα αδιάφορα τους προσπερνούσε;
Πόσες φορές δε πίστεψε και αισθάνθηκε το ίδιο απροετοίμαστος τη στιγμή που διαπίστωσε πως αποτελούν πραγματικότητα; Κομμάτι πια της δικής του πραγματικότητας.
Advertisment
Τώρα πιθανώς, περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε τούτη τη γενιά, να υπάρξει περιθώριο αποδοχής. Της αγάπης για τη σύντομη ζωή, αποδοχή. Εκείνης της σκληρής “αντιπάλου” μιας βιωμένης – ψυχή τε και σώματι – σημερινής απελπισίας.
Άλλωστε, η δεύτερη είναι πια αδιαμφισβήτητη. Ξυπνάμε, πορευόμαστε και κοιμόμαστε αγκαλιά. Το παρόν έχει ξαφνικά μεταλλαχθεί. Το μέλλον είναι, ακόμη και για κείνους που σε γραμμές ευθείες ανέκαθεν βαδίζανε, άγνωστο. Πόσο άραγε τρομάζαμε στον απόηχο αυτού, στα πόδια του οποίου θυσιάσαμε ολόκληρες ζωές;
Στου κόσμου τη σκακιέρα όλα επιτρέπονται. Το δικό μας πεδίο, τώρα πεδίο δυστυχίας. Η απελπισία μας, Βασίλισσα. Ο φόβος, Βασιλιάς. Οι στρατηγοί και οι ίπποι, υπό περιορισμό. Οι στρατιώτες, με τα κεφάλια τους σκυμμένα. Κινήσεις άφαντες. Αντίσταση καμιά. Εγκλεισμός.
Advertisment
Ο αντίπαλος δύσκολος και δίχως διαχωρισμούς. Βασίλισσα του, η αγάπη. Ο Βασιλιάς, προστάτης. Στρατηγοί, ίπποι και στρατιώτες σε στέρεες παρατάξεις, έτοιμοι να λάβουν οδηγίες. Παρτίδας σκοπός; Η ίδια η ζωή. Θα νικήσει ή θα ηττηθεί;
Όσο η απελπισία μεγαλώνει, τόσο της μάχης το αποτέλεσμα ορίζεται. Όσο αθόρυβα κοιτά, τόσο η αγάπη θα νικά. Νίκη ενός αγνώστου που έως πρότινος τρελό αποκαλούσαμε. Νίκη μιας ζωής που ακόμη περιμένει. Ονείρων που λησμονήθηκαν, σχεδίων που ξάφνου επανέρχονται. Η παρτίδα δε θα ‘χει αδίκως κερδηθεί, καθώς με άγνωστους και μη καθορισμένους όρους, έχει επαναπροσδιορισθεί.
Δεύτερη ευκαιρία – Πιθανότατα για μας, να μην υπάρξει τρίτη.
Αντιγόνη Μπάσιου
