(Ομιλία του Κρισναμούρτι στην Ελλάδα 12/1930)
Η Αλήθεια δεν παρηγορεί· δεν μπορεί κανείς να την φυλακίσει· δε μπορεί να μειώσει τη δύναμή της, όπως του ηλεκτρικού ρεύματος, και να τη χρησιμοποιήσει για να έχει τις ανέσεις του. Το δυνατό φως δεν μπορεί να σκιαστεί.
Advertisment
Θα σας διηγηθώ μια ιστορία, σχετική μ’αυτό.
Κάποια άνοιξη, όλες οι πεταλούδες μιας κοιλάδας συγκεντρώθηκαν στη δροσερή σκιά ενός δέντρου και συζητούσαν για το φως.
Μερικές βεβαίωναν πως το φως είναι κάτι που οι άλλες το αρνιούνταν, έως ότου μια πεταλούδα δήλωσε ότι είναι έτοιμη να πάει να δει τι πραγματικά είναι το φως.
Advertisment
Όλες την περίμεναν υπομονετικά να γυρίσει.
Όταν η πεταλούδα επέστρεψε, τους ανακοίνωσε ότι το φως παραήταν δυνατό για να μπορέσει κανείς να το πλησιάσει.
Οι άλλες, όμως, δεν έμειναν ικανοποιημένες από την απάντηση αυτή και ήθελαν να μάθουν περισσότερα. Έτσι, πήγε μια δεύτερη πεταλούδα κι όταν γύρισε κι αυτή τους είπε ότι το φως ήταν τόσο δυνατό και εκτυφλωτικό που δεν μπόρεσε να το πλησιάσει. Ούτε, όμως, αυτή η δήλωση κρίθηκε ικανοποιητική και μια τρίτη πεταλούδα πέταξε για τον ίδιο σκοπό. Γυρίζοντας πληγωμένη τους είπε ότι το φως έβγαζε τέτοια θερμότητα που την έκαψε. Κι ύστερα απ’αυτή πήγε και μια τέταρτη, αλλά για να μη γυρίσει ποτέ.
Η Αλήθεια – που είναι Φως – την είχε εξαφανίσει.
Έτσι και οι άνθρωποι μέσα στον πόνο τους, προτιμούν μάλλον να περιμένουν να τους φέρουν την αλήθεια, παρά να πάνε να την αναζητήσουν. Κι από εκείνους πάλι που ξεκινούν να τη βρουν, οι περισσότεροι ζητάνε παρηγοριά κι όχι την αλήθεια.
Στην παρηγοριά δεν υπάρχει η ζωή στην πληρότητά της, γιατί αντί να κάνει τον άνθρωπο να κατανοήσει την αιτία των πόνων του, υποβιβάζει την αλήθεια, τη μειώνει, δημιουργώντας θρησκευτικές πίστεις και δόγματα.
Τη ζωή, που είναι Αλήθεια, δεν μπορεί να τη συναντήσει κανείς στην πληρότητά της παρά μόνο μέσα από το να τη ζήσει ολοκληρωτικά χωρίς να την υποβιβάζει.
Οι άνθρωποι βασίζουν τη ζωή τους σε μια διαρκώς διαψευδόμενη ελπίδα. Η ελπίδα είναι προδοσία της αλήθειας, επειδή καθώς καθηλώνει τον άνθρωπο σε μία αναμονή του αύριο τον εξασθενεί και τον απομακρύνει από το παρόν.
Στον μελλοντικό παράδεισο που του υπόσχονται δεν υπάρχει ούτε ίσκιος αλήθειας· η αλήθεια απουσιάζει ολοκληρωτικά απ’αυτόν. Όσο περισσότερο στηρίζει ο άνθρωπος την αναζήτησή του πάνω στην ελπίδα να βρει παρηγοριά και κουράγιο για να θεραπεύσει τις πληγές του, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από το βασίλειο των ουρανών, της αιώνιας Αλήθειας.
Αυτή δεν έχει ανάγκη από καμμιά λατρεία, καμμιά προσευχή, καμμιά θρησκεία ή τα τυπικά. Είναι απόλυτη. Και μπορεί ο καθένας να την ανακαλύψει μέσα από την πλήρη επίγνωση των καθημερινών του πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων, μία επίγνωση που ο καθένας μπορεί να αποκτήσει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Πιλάβιου «Ο Κρισναμούρτι στην Ελλάδα» από τις εκδόσεις Καστανιώτη
