Μια ιστορία που την έμαθα στην αρχή της καριέρας μου, πριν από 45 περίπου χρόνια, και με επηρέασε για όλη μου τη ζωή, θετικά αλλά και πολύ δυναμικά. Μας την είπαν στο σεμινάριο που παρακολούθησα στην Αγγλία για να μάθω να γίνω «υποκινητής».
Τη δεκαετία του πολέμου του Βιετνάμ, το αμερικανικό ποδόσφαιρο είχε τον καλύτερο παίκτη της ιστορίας του. Δεν θυμάμαι το όνομά του, θυμάμαι όμως ότι κάποιοι φίλοι του τον έλεγαν πειρακτικά Big Ben (τεράστιο Μπεν) γιατί ήταν πανύψηλος, σωματώδης και ταυτόχρονα ταχύτατος.
Advertisment
Ήταν πάρα πολύ καλός παίκτης και, κατά συνέπεια, πολύ διάσημος στην Αμερική. Κάθε μέρα, στην προπόνηση αλλά και σε κάθε του επίσημο αγώνα, στις εξέδρες του γηπέδου βρισκόταν πάντα ανάμεσα στους θεατές και ο πεντάχρονος γιος του για να παρακολουθεί τον πατέρα του.
Κάποια μέρα, ο Big Ben έλαβε ένα έγγραφο που τον καλούσε να στρατευτεί και στη συνέχεια να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Έτσι, σταμάτησε το ποδόσφαιρο και βρέθηκε στην άλλη άκρη του κόσμου, στον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ. Τρεις μήνες αργότερα, μια χειροβομβίδα σακάτεψε ολόκληρη την αριστερή πλευρά του σώματός του. Νοσηλεύτηκε για έξι ολόκληρους μήνες ώσπου να καταφέρει να ξαναγίνει υγιής και να μπορέσει να γυρίσει στα γήπεδα.
Παρ’όλο όμως που προσπάθησε σκληρά για να ξαναγίνει ο παίκτης που ήταν πριν από τον τραυματισμό του, δεν το κατάφερε ποτέ. Είχε χάσει την ταχύτητά του, δεν είχε πια την ευελιξία στις ντρίπλες που είχε παλιά και γενικά από κορυφαίος είχε γίνει ένας μετριότατος παίκτης.
Advertisment
Ο προπονητής της ομάδας τον έβαζε να παίζει, τιμής ένεκεν, μόνο στα τελευταία λεπτά του αγώνα και μόνον όταν η ομάδα είχε ήδη εξασφαλίσει τη νίκη. Έτσι, μέσα σ’αυτήν τη μετριότητα και με τον γιο του πάντα στις κερκίδες, περνούσε πια ο χρόνος για τον Big Ben.
Μια χρονιά, στο τέλος της ποδοσφαιρικής σεζόν, η ομάδα του Big Ben βρισκόταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας του πρωταθλήματος, ισοβαθμώντας με μιαν άλλη ομάδα. Είχε έρθει η ώρα του τελικού για την ανακήρυξη του πρωταθλητή και το γήπεδο ήταν κατάμεστο. Η ομάδα του Big Ben ήταν στα αποδυτήρια και δεχόταν τις τελευταίες οδηγίες του προπονητή όταν ήρθε το τραγικό νέο: έξω από το γήπεδο, ένα αυτοκίνητο είχε σκοτώσει τον μικρό γιο του Big Ben.
Τεράστιο το σοκ για όλη την ομάδα. Αμέσως, ο προπονητής στέλνει όλους τους παίκτες στο γήπεδο, θέλοντας να μείνει μόνος του με τον Big Ben, αφού εκείνος έτσι κι αλλιώς δεν θα έπαιζε από την αρχή.
Ο προπονητής τον αγκαλιάζει και του λέει:
-Αγόρι μου, κουράγιο. Σε παρακαλώ, αν μπορώ να κάνω κάτι για σένα, πες μου το και θα γίνει. Θέλεις κάτι;
-Ναι, του απαντάει ο Big Ben. Βάλε με να παίξω από την αρχή, έστω και για πέντε λεπτά μόνο. Δεν πρόκειται να χάσουμε τον αγώνα απ’αυτό. Μόλις με δεις να μην μπορώ να παίξω καλά, κάνε με αμέσως αλλαγή.
Ο προπονητής σκέφτηκε ότι πραγματικά δεν κινδύνευε η ομάδα από αυτό και του λέει:
-Μπρος, βγες έξω και θα παίξεις απ’την αρχή μέχρι που θα δω ότι δεν αντέχεις άλλο.
Ξεκίνησε ο αγώνας και οι θεατές άρχισαν να παρακολουθούν έκπληκτοι ένα θαύμα. Ο καλύτερος παίκτης του αγώνα ήταν ο Big Ben! Έπαιζε καλύτερα από την εποχή που ήταν ο κορυφαίος.
Κανένας αμυντικός δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Έτρεχε σαν διάβολος και ντρίπλαρε τους αντιπάλους του με τρόπο που έκανε τους φιλάθλους να έχουν σηκωθεί όρθιοι και να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του.
Ο προπονητής παρακολουθούσε γεμάτος αγωνία τον αγώνα, περιμένοντας τη στιγμή της κατάρρευσης του Big Ben, μέχρι που τελείωσε το ημίχρονο. Η ομάδα του προηγείτο με σκορ 3-0, με τρία υπέροχα γκολ του Big Ben.
Πηγαίνοντας στα αποδυτήρια τρέχει στον Big Ben και του λέει γεμάτος αγωνία:
-Κουράστηκες; Θέλεις να σε αλλάξω;
-Θέλω να κρατήσεις τη συμφωνία μας. Όσο με βλέπεις και αντέχω, άσε με να παίζω. Μόλις με δεις να μην μπορώ, κάνε με αλλαγή.
Άρχισε το δεύτερο ημίχρονο, που οδήγησε την ομάδα του Big Ben σε έναν θρίαμβο. Το παιχνίδι τελείωσε με σκορ 5-0, με τέσσερα γκολ από τον Big Ben και το πέμπτο από δική του ασίστ.
Όταν τελείωσε το παιχνίδι, ασυγκράτητος ο κόσμος μπήκε στο γήπεδο. Σήκωσαν τον Big Ben στους ώμους τους και έκαναν το γύρο του θριάμβου. Μετά το τέλος των πανηγυρισμών, η ομάδα πήγε στα αποδυτήρια και ο Big Ben κατέρρευσε πάνω σε έναν πάγκο ξεσπώντας σε λυγμούς.
Ο προπονητής έκανε νόημα στους συμπαίκτες του να ντυθούν γρήγορα και να φύγουν, όπως και έγινε. Όταν έμεινε μόνος του με τον Big Ben, μην μπορώντας να αντέξει άλλο την απορία του, τον ρώτησε:
-Πώς το κατάφερες όλο αυτό; Πού βρήκες τη δύναμη μετά από αυτό το κακό που σε βρήκε;
-Έπαιξα τόσο καλά, γιατί σήμερα με έβλεπε ο γιος μου, του απάντησε ο Big Ben.
«Πάει, τρελάθηκε», σκέφτηκε ο προπονητής. «Ο γιος του ήταν σε όλους τους αγώνες στις εξέδρες και τον έβλεπε, και σήμερα που πέθανε τον είδε; Τι τρελά πράγματα μου λέει;»
-Αγόρι μου, ξέρεις, δυστυχώς το χάσαμε το αγγελούδι σου. Αυτή τη φορά δεν σε έβλεπε.
-Κάνεις λάθος, του απαντάει ο Big Ben, γιατί, κανένας σας δεν ήξερε ότι ο γιος μου ήταν τυφλός!
Αυτή είναι η τεράστια δύναμη της θέλησης που τη γιγαντώνει η αγάπη…
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντώνη Καλογήρου «Οι Κουκκίδες» από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
