Είναι κι εκείνες οι μέρες, που μια απλή φράση θα ενεργοποιήσει το δικό σου, προσωπικό κουμπί της επανεκκίνησης. “Μην μένεις θεατής” έτυχε να είναι το δικό μου αρχικό κλικ. Μια φράση που ακούστηκε βράδυ από ένα τηλεοπτικό σποτ, όπου ενημέρωνε για την δράση της εθελοντικής ομάδας ΕΠ.ΟΜ.Ε.Α .
Οι αντιδράσεις πολλές… ‘’Μα τι τα θες εσύ αυτά;’’, ‘’επιτέλους πότε θα σοβαρευτείς;’’, ‘’δεν έχεις με τι να ασχοληθείς στη ζωή σου και γυρνάς εθελοντικά στα θρανία;’’, ‘’τι να τις κάνεις τις πρώτες βοήθειες, έχεις του γιατρούς γι’ αυτά’’…Μα το χειρότερο όλων …. ‘’Καλά εσένα θα διαλέξουν… Σε τι θα τους είσαι χρήσιμη εσύ;’
Advertisment
Λέξεις που δεν έπαψαν στα μαθήματα να αντιλαλούν στα αφτιά μου… Όμως οι εκπαιδευτές λες και τ’ άκουγαν μας σήκωναν σε κάθε μάθημα να κάνουμε πράξεις τις θεωρίες… Φορεία, σανίδες, ακινητοποίηση, ΚΑΡΠΑ, χρόνοι, τεχνικές, όλα ανακατεμένα στο μυαλό μου… τελικά μήπως είχαν δίκιο; Μήπως δεν είμαι εγώ γι’ αυτά; Απογοητεύτηκα από τα λάθη μου, κουράστηκα από τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες. Όμως δεν τα παρατούσα. Μέσα μου κάτι άλλαζε σίγουρα και δεν άργησα να το δω…
Σάββατο βράδυ, από τις πρώτες καλύψεις με την ομάδα σε συναυλία… Η ζέστη αφόρητη. Μα γιατί δήλωσα, σκεφτόμουν… Τώρα θα ήμουν σπίτι μου και όχι όρθια για τόσες ώρες… Γκρίνιαζα μέσα μου μέχρι να φτάσω στο χώρο της εκδήλωσης. Η άρνηση δεν άργησε να μετατραπεί σε γέλια και πειράγματα όταν είδα τους άλλους διασώστες. Έμεινα για λίγο να τους κοιτάω. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είχα γνωρίσει διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές ικανότητες, διαφορετικούς ανθρώπους!
Τα φώτα είναι έτοιμα να κλείσουν κι εμείς είμαστε όλοι στη θέση μας… Ομάδες των 3 διασκορπισμένες στο ανοιχτό θέατρο, η κάθε μία με το φαρμακείο της… Και η μουσική ξεκινάει… Τα μάτια όλων μας στους θεατές…
Είναι προς τη μέση της συναυλίας όταν ανάμεσα στον κόσμο βλέπουμε μια γυναίκα να σωριάζεται στο έδαφος… Σε δευτερόλεπτα η ομάδα μας είναι δίπλα της με απόλυτη ψυχραιμία και
Advertisment
αφοσίωση στο έργο της. Όλα ξεκάθαρα στο μυαλό, τι πρέπει να κάνω με τη σειρά… Αρχίζουμε τις ενέργειες σε αρμονική συνεργασία και των 3 μελών της ομάδας. Γίνονται οι βασικοί έλεγχοι ενώ η αδρεναλίνη είναι στο φουλ. Ξέρουμε εκείνη τη στιγμή ότι είμαστε υπεύθυνοι ‘’εμείς’’ για εκείνη… Αρχίζει να συνέρχεται… Την απομακρύνουμε προς το μέρος που έχουμε στήσει το ” ιατρείο” μας όπου αναλαμβάνει η αντίστοιχη ομάδα μας και επιστρέφουμε στη θέση μας.
Η συναυλία φτάνει στο τέλος της, το θέατρο αδειάζει… Εγώ όμως έχω γεμίσει από ένα περίεργο συναίσθημα.. Πάμε όλες οι ομάδες στο ιατρείο όπου μας ενημερώνει ο υπεύθυνος για όλα τα περιστατικά της βραδιάς και το δικό μας… Και μας ευχαριστεί λέγοντάς μας ότι είναι υπερήφανος για τη συνεισφορά όλων μας…
Κι επιτέλους έγινε η σύνδεση…
Κοινωνική ευθύνη! Προσφορά!
Όλοι είμαστε εξίσου χρήσιμοι! Δεν είμαι πλέον θεατής… Πριν ακούσεις τις αντιδράσεις των άλλων και παραιτηθείς, προσπάθησε…
Και μην ξεχάσεις να ρωτήσεις τον εαυτό σου “ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ;”
Αρμακόλα Ρίτα – Εθελόντρια διασώστρια ΕΠ.ΟΜ.Ε.Α ΑΙΓΑΛΕΩ
