Η ώρα της κρίσης έφτασε. Μετά από δύο μήνες απομόνωσης και περιορισμού, για την προστασία της δικής μου ζωής, της οικογένειας μου και των γύρω μου, ήρθε η στιγμή να γυρίσω πίσω στην καθημερινότητά μου. Μια καθημερινότητα που είναι τελείως διαφορετική από αυτήν που είχα υποχρεωθεί να έχω πριν δύο μήνες για το κοινό καλό. Μια καθημερινότητα όμως που θα είναι διαφορετική από αυτή που γνώριζα όλα αυτά τα χρόνια. Εφαρμόζοντας ένα επάγγελμα που με φέρνει σε επαφή με πολύ κόσμο και ιδιαίτερα με παιδιά, δεν παύει να μου δημιουργούνται πολλά ερωτήματα. Πώς θα πρέπει να σταθώ από εδώ και πέρα; Τι θα πρέπει να γνωρίζω για να μπορώ να προστατέψω εμένα, την οικογένειά μου και τους γύρω μου;
Όπως ήταν φυσικό, η ενημέρωση που δίνεται είναι ασαφής, ελλιπής και κυρίως μη λειτουργική για ένα περιβάλλον που αφορά τα παιδιά. Ερωτήματα πολλά δημιουργούνται, το ένα πίσω από το άλλο κι όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται και τρυπώνουν στο μυαλό μου χωρίς να μπορώ να τους δώσω απαντήσεις. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα, πώς μπορώ να βγω αλώβητη από αυτό το παραλογισμό, πώς θα μπορώ να προστατέψω τα παιδιά από την ανικανότητα των μεγάλων, θέτοντας όρια και περιορισμούς σε αυτά που δεν είναι εφικτό να τηρήσουν.
Advertisment
Πώς μπορώ να ζητήσω σε εκείνα να έχουν τα δικά τους παιχνίδια προστατευμένα, όταν τόσο καιρό τους μάθαινα να μοιράζονται. Πώς μπορώ να τα κρατήσω μακριά το ένα από το άλλο όταν η επαφή για άγγιγμα είναι η αντίληψη του κόσμου για εκείνα. Πώς μου ζητάνε να περιορίσω δραστηριότητες, φαντασία και κίνηση από τα παιδιά.
Είναι μια δύσκολη εποχή, θα ακούσω, και όλοι μας θα πρέπει να προσαρμοστούμε και να προσπαθήσουμε να τηρήσουμε τους νέους κανόνες για την δική μας υγεία και των γύρω μας. Εγώ όμως αναρωτιέμαι σε αυτά τα παιδιά τι θα πω; Όταν έρχονται στο σχολείο, θέλουν να τα αγγίξουν όλα, θέλουν να τα αισθανθούν, όταν τόσο καιρό απομακρυσμένα από τους φίλους τους, περίμεναν πως και πως να τους δουν και να τους αγκαλιάσουν, αναρωτιέμαι πως μπορώ να το εμποδίσω αυτό.
Γιατί άλλωστε να πρέπει να το κάνω αυτό; Να εμποδίσω εγώ την φύση τους. Μου ζητείται να επέμβω σε μικρές αθώες ψυχές και να δημιουργήσω μεγάλους απομονωμένους ανθρώπους. Μου ζητείται να αποφύγω την αγκαλιά και να την στερήσω στο παιδί που την έχει ανάγκη όταν θα κλαίει την ώρα του αποχωρισμού. Η μήπως το σωστό για εκείνους που σκέφτηκαν να μας αφήσουν χωρίς καμία ορθή και εφικτή ενημέρωση, θα ήταν να κρατάω το τριών χρονών παιδί στο ένα μέτρο να κλαίει, για να μην έρθω σε επαφή μαζί του ή οι φίλοι του να μην το πλησιάσουν για να προστατευτούν, αφήνοντας απροστάτευτη την ψυχούλα του.
Advertisment
Χωρίς βέβαια να υπάρχει απόλυτη σιγουριά για την ασφάλειά τους και την δική μου, καθώς θα ακολουθούμε αυτά τα νέα μέτρα. Αδυνατώ ως άνθρωπος να αντιληφθώ τα όσα συμβαίνουν γύρω μου και δεν συμφωνώ να συμμετέχω σε αυτό τον παραλογισμό. Εννοείται πως επιθυμώ την προστασία της υγείας ειδικά των παιδιών αλλά δεν θα ήθελα να συμβάλω με κανένα τρόπο στο να πληγώσω την ψυχή τους με τον περιορισμό τους. Ας μην πέσουμε στην παγίδα και καταντήσουμε υστερικοί για την καθαριότητα και ξεχάσουμε το πιο σημαντικό… να κρατήσουμε καθαρές τις ψυχές των παιδιών μας.
"Όταν κατανοήσουμε και αποδεχτούμε την άλλη πλευρά του εαυτού μας, τότε και μόνο θα νιώσουμε ολοκληρωμένοι".
Η Νατάσα Σκούρου είναι συγγραφέας δύο παιδικών παραμυθιών: «Το όνειρο του Ευτύχη» , « Πλάθω με αγάπη σε έναν κόσμο πλαστελίνης» και ενός βιβλίου αυτογνωσίας σε μορφή διηγήματος:
«Ο όρκος της ευτυχίας»
- Μα το συναίσθημα μπορεί να μετρηθεί; Μπορείς να αγαπάς λίγο ή πολύ; Κι όμως, το πιστέψαμε κι αυτό… - 3 Ιανουαρίου 2024
- Αυτό που θα θερίσεις σήμερα, είναι αυτό που αποφάσισες να σπείρεις χθες… - 20 Ιανουαρίου 2022
- Όταν ησυχάσουμε τις σκέψεις μας, τότε μόνο ανακαλύπτουμε το μυστικό της ζωής - 12 Ιουλίου 2020
